Dr Stone "Oksytocyna" - Sengen stories

Żar uczuć (Middle Ages AU) cz. 4

Gen był zdruzgotany i nieustannie obwiniał się o swoją bezsilność.

Nie minęły nawet dwadzieścia cztery godziny od aresztowania Senku, a duchowni już okrzyknęli go winnym i wyznaczyli datę egzekucji na najbliższą niedzielę, która przypadała raptem za trzy dni. Z każdą, niezatrzymanie upływającą do tej daty sekundą, Asagiri coraz dobitniej uświadamiał sobie, jak niewiele mógł zrobić przeciwko tym wielkim autorytetom, którzy zdążyli wydać już wyrok, zanim w ogóle rozpoczęło się przesłuchanie.

Początkowo Gen był pełen nadziei, optymistycznie podchodził do sprawy, naiwnie wierząc, że uda mu się uniewinnić Senku i prędko wyciągnąć go z więzienia. W końcu medyk uratował życie tylu ludzi! Wszyscy oni - od bogatych kniaziów po najnędzniejszych chłopów - byli mu winni przynajmniej kilka słów szczerości wypowiedzianych przed sędziami; w końcu nikt, kto znał Ishigamiego, nie wierzył w to, że naprawdę mógłby parać się czarami, aby kogoś skrzywdzić. Niestety Asagiri mocno się rozczarował - żaden z byłych pacjentów Senku nie chciał się za nim wstawić. Zbytnio obawiali się konsekwencji - oskarżenia o współudział, gniewu duchownych i ewentualnego przesłuchania z użyciem tortur, aby upewniono się, że rzeczywiście mówią prawdę.

Gdy kilka pierwszych osób odmówiło, Gen nadal nie tracił ducha. Miał też świadomość, że Taiju i Yuzuriha - którzy ze względu na swoją bliską relację z Senku nie byliby wiarygodnymi osobami w procesie - szukali wsparcia wśród lokalnych kupców. Jednakże gdy kolejne dni mijały, a Asagiri wychodził z kolejnego domu, nie osiągnąwszy tego, co zamierzał, zaczynał tracić nadzieję. Mógł jeszcze zrozumieć strach bezbronnych chłopów, ale czego obawiali się wpływowi panowie? Przecież powszechnie było wiadomo, że całe te oskarżenie było ukartowane - nienawidzący Senku mnich wykorzystał gniew, rozpacz i poczucie niesprawiedliwości niedoszłej matki i nakłonił ją do zmyślenia całej tej historii z zabiciem dziecka w ofierze dla Szatana. A inni duchowni - część z chęci podlizania się dostojnikowi o szerokich koneksjach w świecie, część z chęci zrobienia pouczającego widowiska dla skorych do buntu, nękanych podatkami chłopów - ochoczo przyłączyli się do całego spisku. Przecież gdyby grupa poważanych, wpływowych mężczyzn z okolicy, odwołała się do arcybiskupa i nagłośniła sprawę na dworach możnych, na pewno daloby się uratować Senku!

Asagiri westchnał ciężko, wychodząc na ganek mieszkania ostatniego kupca, z którym wcześniej nie miał jeszcze okazji porozmawiać. Z miękkimi kolanami zszedł na ulicę. Jakim cudem nikt nie chciał pomóc Senku, skoro tyle osób zawdzięczało mu życie własne i swoich bliskich?! Chłopak poczuł, jak ogarnia go rozpacz - osobiście udał się do dosłownie wszystkich, których kiedykolwiek uleczył Ishigami i od nikogo nie uzyskał wsparcia. Oparł się ręką o ścianę, czując jak kręci mu się w głowie na samą myśl o tym, co to właściwie oznacza - jego Senku naprawdę zostanie spalony na stosie, a on, pomimo swoich wysiłków, nie jest w stanie temu zapobiec.

Ogarnęły go duszności, z trudem nabierał każdy kolejny oddech. Zacisnął drżącą dłoń na klatce piersiowej, w której nieregularnie kołotało umęczone serce. Nie mógł do tego dopuścić! Jednakże co mógł zrobić w obliczu tych wszystkich wielkich panów, którzy pomiatali nimi jak szmatami, uważając ludzi niższego stanu za swoją własność?!

- Wszystko w porządku, młodzieńcze?

Gen odwrócił się w stronę głosu, który wydawał mu się dziwnie znajomy. Przy wejściu do uliczki stał mężczyzna w średnim wieku o jasnych jak słoma włosach - był nim farmer Albert, mąż kobiety przez którą to wszystko spotkało Senku. Asagiri zacisnął dłonie w pięści, próbując skupić się na boleśnie wbijających się w skórę paznokciach, aby opanować wzbierający w nim gniew. Nie mógł pozwolić sobie na wybuch - ani w przenośni, ani taki dosłowny - dopóki nad Ishigamim wznosiło się widmo nieuchronnej egzekucji.