*Wattpade yayımlanan Güneş'e Fısılda adlı ilk hikâyedir.*
‼️ Düzenlenene kadar bölüm gelmeyecektir ‼️
Hayatın tüm zorluklarına karşı güçlü duran Güneş ve sevdiği adam Ali Asaf. Güneş yaşadığı olaylar sonucu huzuru Ali Asaf da buluyorken onun aşkında...
Bol bol yorumlar yaparsanız çok sevinir, bende keyifle okurum. Şimdiden yorumlarınız ve oylarınız için teşekkürler (:
O zaman sizi bölüm ile baş başa bırakmak istiyorum :)
Keyifli okumalar :)
10.Bölüm: Herşeye Rağmen
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Senin bana gelemediğin zaman unutma ki ben senin yanına geleceğim."
☀️☀️☀️
Bazı insanlar hayata on sıfır geri de başlarlardı ve benim hayattım 28.09.1999 yıllının gününde böyle bir yaşama adım atacağım kesin olmuştu.
Belki ilk zamanlar çok güzel bir aile ilişkimiz olsa da bu durum sekiz sene sonra son bulmuş yerini kabuslarla dolu senelere vermişti. Kahramanım olması gereken kişi beni bir savaşçı yapmıştı.
Güçlü.
Yılmaz ve
Korumacı.
Bu üç özellik annemi tüm olan ve olacaklara karşı korumak içindi. Ama olmamıştı. Savaşçı kız annesini bu sefer ki darbe de koruyamamıştı.
Bu hissin desibeli beni öldürebilecek kadar güçlüydü. Bu durum beni böceğin ayakla ezilmesi gibi eziyordu.
Bundan bir saat önce babam denecek o it beni aramış ve annemin hastanede olduğunu söylemişti. O gün Hüseyin amcayı çağırmamam gerektiğini bedelini çok ağır ödeyeceğini söylemişti.
Hastane koridorunda gözümdeki yaşlara hakim olamadan ağlayarak volta atıyordum. Yıkılmışlık beni öldürecek gibi yapıyordu ama öldürmüyordu. Acı çekiyordum. Acı çekiyorduk. Ben hastane koridorun da annem ise ameliyathane odasında bizim, ikimiz için savaşıyordu.
Şimdi savaşçı olma sırası annemdeydi. Bunu bana borçluydu. Ben on dört yıl boyunca savaşçı olmuştum annemin ise sadece yarım saat.
Zaman eylemini unutmuş gibi geçmiyordu. Yalnızlığımı iliklerime kadar hissediyordum. Sığınacak bir liman istiyordum. İlk defa birinin bana sarılıp "Her şey geçecek, söz veriyorum," demesini iliklerime kadar hissediyorum.
Merdivenlere doğru döndüğümde "Güneş," diye bağırıp koşarak gelen Ali Asaf ile hiç düşünmeden kollarımı boynuna dolamıştım. Göz yaşlarım onun omzuna düşerken kasıldığını fark ettiğim de ayrılmak için kollarımı ayıracakken Ali Asaf'ın daha sıkı bir şekilde kollarını belimi sararken dudaklarından " Her şey geçecek söz veriyorum," demesiyle göz yaşlarım daha da şiddetlenmişti. Ellerini belimden çektiğinde bu sefer baş parmakları ile göz yaşlarımı siliyordu.
