Keeping The Last Bullet (Under Major Editing)

Chapter 28- Critical

Breigh couldn't help to punch the wall many times that made his fist bleed. Ashes and Sapphire tried to stop him. While on the other side, Bruise is just sitting while staring from afar. His tears started to fall, napasabunot na lamang ito sa kaniyang buhok.

"K-Kaya niya 'to, malakas siya. A-Alam ko'ng malalampasan ito ni Eonnie, she will survive the operation."

Sapphire tried to cheer them up while saying positive words.

But it doesn't remove the fact that she's still in danger.

..

BREIGH'S POINT OF VIEW

"Iho, you should go home. Paniguradong nag-aalala na sa'yo ang mga magulang mo. Kami na ang bahala rito," saad sa akin ng ama mi Avrionne.

"Hindi po Tito, hindi ko po iiwan ang anak niyo."

Pinagdikit ko ang dlaawang kamay tsaka ito ikinuyom. Heto na naman ang mga luha ko'ng nag-uunahan sa pagpatak.

"Pero iho, kailangan mo 'rin magpahinga. Kailangan mo ng lakas," sagot ni Tita Amanda.

I remained silent. Hindi pwede, hindi ko siya iiwan. Dito lang ako, hihintayin ko siya.

I heard Tita Amanda sighed before hugging his husband.

Mabilis ako'ng tumayo nang matapos ang mahigit kalahating araw ay muli kaming hinarap ng doktor.

"We have operated the surgery. As of now, her heart is in a better condition compare to what it was. We have to wait for her to wake up or see improvements on her body. Within 24 hours, kapag wala namang violent reaction sa kaniyang puso at nanatiling stable ang lagay nito, masasabi ko'ng malaki ang posibilidad na success ang operasyon."

"Pero doc, k-kailan po ba siya gigising?"

"Hindi natin alam. Maaaring maging matagal bago 'yun mangyari dahil masyado pa'ng malala ang kaniyang kondisyon. Not because she is stable, means she is safe from risk. I have already said everything. Ang kailangan na lang natin gawin ay maghintay. She will be transferred to a regular room, you can visit her later."

Kahit papaano ay nakahinga ako ng maluwag, ngunit hindi pa 'rin kampante. Gusto ko'ng magalit at mainis sa sarili ko dahil alam ko'ng kasalanan ko ang lahat.

I held her hands while caressing it. She looks so pale. Masyadong maraming aparato na nakakabit sa iba't-ibang parte ng kaniyang katawan. I can't even see her face clearly because of the oxygen, at ito ay tumatabon sa pang-ibabang parte ng kaniyang mukha.

"Babe, p-please wake up. Mamahalin pa kita magpapakasal pa tayo. A-Ako dapat ang nandiyan. S-Sana hinayaan mo na lang na sa'kin tumama ang bala. Bakit kinailangan na naman ikaw ang magsakripisyo sa'ting dalawa?"

Hindi ko namalayan na nakatulugan ko na pala ang pakikipag-usap sa kaniya.Nagising ako sa ilang tapik mula sa aking braso.

It was Van.

"Wake up, Avrionne needs to undergo to other tests. You have to go home first, bro. Tatawagan ka nalang namin kapag nakabalik na rito si Ion, at tungkol sa resulta ng mga tests niya."

"No, Van. Dito lang ako, hindi ko siya iiwan. Please, hayaan niyo na ako'ng manatili sa tabi niya."

"Pero Bregih, kailangan mo 'rin ng pahinga. Sa tingin mo ba nasisiyahan siya sa ginagawa mo?"

Wala akong ibang nagawa kundi ang umuwi na lamang. Even Mom and Dad advised me to take some rest.

Pero paano? Hindi ko magagawag magpahinga habang nasa bingit ng kamatayan ang taong mahal ko nang dahil sa'kin.