Kapı Komşum

25. Bölüm 《☆☆☆》Aşkın Ateşi

Oturduğum koltuktan inleyerek kalktım. Sabah erken uyanmıştım ama akşamdan kalma halim ile sadece dışarıya çıkıp bir hava alacak ve arabanın karbiratör suyunu kontrol edecek kadar bir enerji kalmıştı bedenimde. Tabi sabahın o saatinde Zeliş'in işe gittiğini bilmemin de bu amaçsız hareketimde payı oldukça büyüktü. Bir dakika bile olsa onu görmek düşüncesi bile yetiyordu zavallı ruh halime. Dün akşamın anıları ve sabah onunla yaşadığım atışma beynime hücum edince kendi kendime gülümsedim. Bana öfke ile baksa da gözlerinde barınan ifade ile hâlâ umudum vardı bize dair. Bana düşen sabırla onun öfkesinin geçmesini beklemekti. Son zamanlarda bu ne kadar zorlasa da beni, yine de ondan vazgeçmeye niyetim yoktu. Zeliş benim ruhumdu ve onu söküp atarsam bana dair hiçbir şey kalmayacaktı. İnsan kendi canından vazgeçer miydi?

Zeliş benim bu dünyadaki en güzel imtihanımdı...

Ne olursa olsun onun için savaşmak belki de bu yaşıma kadar yaptığım en doğru şeydi. Ne kadar bana öfke ile baksa da, gözlerindeki aşkı taa yüreğimin en derininde hissediyordum.  Bu da beni ayakta tutan tek sebepti.

Daha fazla öylece yatarak hayatımdaki sorunları halledemeyeceğimi bildiğim için bir duş alıp çıkmayı düşündüm. Artık kendi başıma kararlar almamın ve bugüne kadar aile şirketimizin rahatlığı ile istediğimi yapmanın zamanı bitmişti. Acilen bir iş bulup düzenimi oturtmam lazımdı. Dağılmak beni sadece daha da acınası bir duruma düşürmekten başka bir işe yaramıyordu. Tüm bu düşünceler eşliğinde kendimi banyoya atıp soğuğa yakın bir duş aldım. Ilık su bedenimden aktıkça kendime geldiğimi iliklerime kadar hissettim. Duşun ardından hemen sert bir kahve yapmam ve üzerimi giyinmem on dakika sürdü.

Kafamda oluşturduğum plan ile Reks'in başını okşayıp onun yemeğini verdikten sonra gitmeye hazırdım. Tam sokak kapısını araladığım anda Nesrin'in sesi ile kaşlarımı çattım. Aslında onun konuşması beni ilgilendirmezdi normalde ama sevdiğim kadının adını duyup Nesrin'in de telaşla bir şeyler söylediğini fark edince bütün algılarım dostumun sevdiği kadının konuşmasına kilitlenmişti. Telefonda Zeliş'e neden ağladığını sorduğu anda artık gizli gizli dinlemek bile imkansızdı benim için. Hele bir de kim öptü demesi bütün kanın beyin damarlarıma çekilmesine neden oldu.

"Kim öptü? Ne diyorsun sen Zeliş? Delirtme beni neler oluyor?" O, telaşla elindeki telefona bu kelimeleri sıralarken hızla yanına gidip tam karşısında durdum. Artık ne sabrım kalmıştı bana bir şeyler açıklamasına ne de öfkem beklemeye engel oluyordu. O, panikle söylediklerini duymamın telaşına düşmüşken benim resmen kafamdan ateş fışkırıyordu. Yanlış duyduğumu ve bu konuşmanın Zeliş ile alakalı olmadığını ümit ettim. Belki de ismi yanlış söylemiştir diye kafamda kurarken, Önder'in sorusu ile bütün umutlarım yok olup gitti.

"Ne oldu Nesrin? Neden ağlıyordu Zeliş?" Benim kafamdaki sorularımın sesli yansıması gibiydi onun sözleri.

Nesrin'in önce panikle bana bakması öfkemi daha da katladı. O anda hem öfkeliydim hem de inanılmaz bir korku sarmıştı bedenimi. Öfkeliydim; çünkü kafamda oluşturduğum kurguların hiç birini Zeliş ile bağdaştıramasam da binlerce saçma sapan görüntü dans ediyordu beynimde. Korkuyordum; çünkü onun başına bir şey gelme ihtimali ölümüme sebep olurdu.

"İnsanı katil etme de söyle... Ne olmuş Zeliş'e?" Nesrin'in tedirgince yerinden kıpırdanması ile kan beynime sıçradı. Ben karşısında delirmek üzereyken o hâlâ dudaklarını dişleyip gözlerini her ikimizden de kaçırıyordu.

"Nesrin adamı katil etme de konuşsana kızım. Ne olmuş?" Önder de en az benim kadar öfkeliydi. Bu mahallenin bir aile olduğunu o anda bir kere daha anladım.

"Off. Ne bağırıyorsunuz ya ikiniz birden. Ben de sizin kadar biliyorum işte. " Başka bir şeyler vardı ve Nesrin bunu bizden saklıyordu. Onu her ne kadar çok fazla tanımasam da son zamanlarda Zeliş nedeni ile sık sık görüşmemiz az da olsa tanımama sebep olmuştu. Gözümün önünde sabırsızca hareket etmesi ise bana hiç de bizim bildiğimiz kadar bildiğini söylemiyordu.