ဇာတ္ပို႔တစ္ေယာက္ရဲ့ အဆံုးသတ္ ( ဇာတ်ပို့တစ်ယောက်ရဲ့ အဆုံးသတ် )

Arc.2.2

ဒုန္း!!!!

အလန႔္တၾကား ထရပ္လိုက္သၫ့္ လုဖုန္းေၾကာင့္ အေစခံမ်ားသည္ လန႔္သြားၾကသည္ ။ ဒီ အႀကီးဆံုးသခင္ေလးက ျပႆနာရွာဖို႔ ႀကိဳးစားျပန္ၿပီဟု ထင္မွတ္လိုက္ၾကသည္ ။ အေၾကာင္းမွာ သူ ထရပ္လိုက္သၫ့္ အခ်ိန္က က်ိဳးယဲ့ဟန္ သည္ စားပြဲနားသို႔ ‌ေရာက္သၫ့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ။

" ဘာျဖစ္ခ်င္လို႔လဲ ?? " က်ိဳးယဲ့ဟန္ ၏ အံႀကိတ္ထားသၫ့္ အသံကိုပင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ခဲ့သၫ့္ လုဖုန္းသည္ စခရင္ေပၚက သင္၏ တြဲဖက္ ဆိုသၫ့္ စကားကိုသာ ျပန္ျပန္ျမင္ေယာင္ေနသည္ ။ သူ႔ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္ရသူျဖစ္သၫ့္ ရြမ္းရီ ကလြဲလို႔ မည္သူ ျဖစ္ပါဦးမည္နည္း ။

" ကိုယ္တို႔ .. ထပ္ေတြ့ဖို႔ အခြင့္အေရး ရိွေနေသးတာဘဲ "

တီးတိုးေရရြတ္သံ ေၾကာင့္ လူတိုင္းက လုဖုန္းအား ၾကၫ့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူတို႔ျမင္လိုက္ရသည္က အလြန္ႏူးညံ့ညင္သာ သၫ့္ အၿပံဳးတစ္ခုကိုသာ ။ အၿမဲလိုလို ေမာက္မာသၫ့္ အၿပံဳးျဖင့္ ရိွေနခဲ့သၫ့္ ထိုသူ၏ မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူျမတ္ႏိုးသၫ့္ အရာတစ္ခုကို ျပန္ေတြ့လိုက္ရသၫ့္ အလား ေက်နပ္သၫ့္ အၿပံဳးႏုႏုကို ေဖာ္ထုတ္ေနခဲ့သည္ ။

အေစခံမ်ားသည္ ေငးကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး မ်က္ႏွာမ်ားပင္ နီရဲလာခဲ့သည္ ။ " ကိုယ္တို႔ " ဆိုသည္က ဘယ္သူ႔ကို ေျပာေနမွန္းမသိေသာ္လည္း ထိုစကားသည္ သူတို႔ကို ရင္ကိုအတိုင္းမဆ အခုန္ျမန္သြားေစခဲ့သည္ ။

" ဟမ့္... ရွင့္လိုလူနဲ႔ ထပ္ေတြ့စရာအေၾကာင္း မရိွဘူး " ေအးစက္ၿပီး ၾကည္လင္သၫ့္ အသံေၾကာင့္ လွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္ၾကခ်ိန္တြင္ အိမ္တံခါးနားတြင္ ရံုးဝတ္စံုျဖင့္ ရပ္ေနသၫ့္ မိန္းမလွေလးကို ေတြ့လိုက္ၾကရသည္ ။ အရင္လုဖုန္း၏ အရွက္မရိွသၫ့္ အျပဳအမႈေၾကာင့္ ဘယ္သူက သူနဲ႔ ေကြ့လန္အာ၏ အေၾကာင္းကို မသိဘဲ ရိွပါမည္နည္း ။ ထိုအခါ သူတို႔က လုဖုန္းဘာေၾကာင့္ ထိုစကားကို ရြတ္သလဲ နားလည္သြားသလိုပင္ ။ လန္အာ မိန္းကေလး ေရာက္လာခဲ့တာမို႔ဘဲ ..

အမွန္တရားသည္က ေကြ့လန္အာနဲ႔ လားလားမွ မသက္ဆိုင္ေပ ။

လုဖုန္းက အေတြးစမ်ားကို ျဖတ္လိုက္ကာ ပန္းသီးတစ္လံုးကိုသာ ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး အေပၚတက္ရန္ ျပင္လိုက္ေလသည္ ။ ေလွကားေပၚေရာက္မွ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရလိုက္သၫ့္အလား သူ႔လစ္လ်ဳရႈမႈေၾကာင့္မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသၫ့္ ‌ေကြ႕လန္အာ အား လွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္သည္ ။