De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 3: Alexander en Sebastiaan - Hoofdstuk 1

Joséphine en Diederik hadden na het abrupte, absurde vertrek van haar ouders, besloten om in het eenzame paleisje te blijven wonen. Ze wilden leegstand voorkomen en het was iets verder van de bewoonde wereld vandaan dan het huis wat ze voor zichzelf hadden gekocht. Diederik vond dat heerlijk, maar Joséphine vond het soms lastig haar kinderen op te voeden in het huis waar ze zelf was opgegroeid. Ze was bang dat sommige herinneringen elkaar zouden gaan overlappen, dat ze dat wat in het verleden is gebeurt niet meer zou weten en ze als het ware 'overschreven' zouden worden.

Toch bleef ze, want Olivier had geen andere woonplaats en wilde koste wat het kost in zijn geboortehuis blijven. Hij was bang dat een vertrek gelijk zou zijn aan vergeten, en hij wilde Lennard niet vergeten. En dus werd zijn slaapkamer langzaam maar zeker de enige plek in het huis waar hij kwam. Totdat op een dag de mooie Mikki voor de deur stond, en zijn leven opeens weer ingekleurd leek te worden. Toch had Olivier langzaam maar zeker ook zonder Lennard leren te leven. Héél geleidelijk begon zijn broer zijn gedachten minder te infiltreren en kon hij soms voor een paar aaneengregen minuten heerlijk denken aan dino's. Het zat er nog steeds in.

Dit kluizenaarsgedrag zag Joséphine ook terug bij haar man, die zich urenlang kon opsluiten in zijn atelier en dan nietszeggende schilderijen maakte. Op die momenten vond ze hem niet veel later kreunend en steunend op de vloer, met zijn handen voor zijn ogen, snikkend dat hij niet geschikt was voor de kunst van kunst. Alleen op die momenten verkoos Diederik woorden boven zwijgen, wetende dat zijn vrouw hem anders niet zou begrijpen.

Daarom was Joséphine ook zo blij toen er een kruisje verscheen op het staafje in haar hand. Ze was zwanger! Misschien kon het kind dat nu in haar lichaam groeide en waarschijnlijk erg veel weg had van een framboos, haar eenzaamheid wat verzachten. Dan had ze eindelijk iemand om al haar aandacht over uit kon stortten, iets wat ze vroeger bij haar broertjes en later bij haar echtgenoot geprobeerd had, maar die drie waren allen verzonken geweest in hun labyrinthische gedachten als bibliotheken vol met kennis, maar dan in een taal die Joséphine niet begreep. Toch had die onbereikbaarheid haar nooit afgeschrikt, maar ze hoopte stiekem vurig dat haar kind niet zo extreem zou zijn.

Diederiks ogen lichtten op toen ze op een avond - hoogst ongebruikelijk - samen, mét Olivier, aan tafel zaten te eten. Er verscheen een glimlach om zijn mond en hij klapte verrukt in zijn handen. De muren, die altijd al een saaie kleur grijs hadden gehad leken ineens op te fleuren. Zelfs Olivier, die sinds die Miserabele Maandag eigenlijk niet meer gelachen had, leek oprecht blij voor zijn zus. "Gefeliciteerd," zei hij zelfs, en hij voelde de blijdschap door zich heen stromen. Aan al zijn emoties zat tegenwoordig echter een randje, een stukje verdriet, en alles wat hij leek te doen deed hem denken aan Lennard. Toch had hij hier nu mee leren leven, als dat kon.

Doordat Olivier zijn stilte verbrak, voelde Diederik zich veilig genoeg om dit ook te doen. "Echt?" zei hij verrukt. "Wat fantastisch!"

Joséphine begon te blozen van al die positieve aandacht. "Morgen ga ik een echo laten maken. Wil je mee, Died?"

Diederik knikte blij en at vlug zijn soep op. Olivier bekeek zijn zwager verbaasd, want hij toonde haast nooit emoties. De enige keer dat hij hem zo had gezien was op de avond dat zijn ouders vertrokken.

Olivier had zijn moeder één keer geschreven. Het antwoord wat hij had gekregen had hem echter zo geërgerd dat hij besloot er niet mee verder te gaan. Olivia's brief bevatte namelijk veel afgezaagde gezegdes en schijn-positivisme. Zo was zijn moeder helemaal niet. Tenmiste, zo kende Olivier haar niet. Als klap op de vuurpijl had Olivia nooit echt goed leren schrijven in het Nederlands en alsdus stond de brief vol met spelfouten. Olivier, die zichzelf wel enigszins tot de taalpolitie rekende, ergerde zich daar kapot aan. Op de dezelfde avond waarop hij had besloten zijn leven niet helemaal in afzondering en verdriet te gaan leven, besloot hij ook dat hij best zonder zijn moeder kon. Hij was immers twintig nu. Loslaten is nu eenmaal ook een deel van ouderschap - en opgroeien.

Joséphine schreef echter nog wel vaak aan haar moeder. Om haar Frans te verbeteren, zei ze zelf, niet omdat ze haar miste. Het abrupte vertrek en de verschuiving van de verantwoordelijkheid zat haar nog altijd dwars, maar in haar brieven zweeg ze erover. Waarom zou ze ook.

Olivia schreef dat ze samen met Eloise en Pierre een klein huisje in de Drôme hadden gekocht en daar nu met zijn viertjes woonden. Geneviève was namelijk bij hen ingetrokken. Ze miste Frankrijk, het Frans, de mañana-mañana mentaliteit. En dus leefden bijna alle D'Arnauds weer bij elkaar. Olivia schreef, in gebroken Nederlands, dat ze het land van haar kinderen en ex-man niet miste. De warmte stond haar aan, het Nederlandse weer was haar niet in de koude kleren gaan zitten. Joséphine was blij dat haar moeder - enigszins - gelukkig was. Ze ontweek Lennards naam zorgvuldig, en merkte dat haar moeder het ook deed. Langzaam maar zeker werd Lennard - tot Joséphines grote ongenoegen, al droeg ze er zelf aan bij - steeds meer een begrip.

Cees was ondertussen samen met Tessa van Loon. Hij was bij haar ingetrokken en haar dochter Jessica had hem omarmd. Hij was gelukkig, voor zover je dat kon zeggen met een dode zoon. Briefschrijven was nooit een hobby van hem geweest, hij vond het te persoonlijk en slaagde er dan niet in de juiste woorden te vinden - iets wat hem trouwens wel lukte wanneer hij verhalen schreef. Daarom kwam hij soms langs, zeker toen hij hoorde van Joséphines zwangerschap, en af en toe belde hij.

Ondanks hun afwezigheid waren beide ouders erg content met de zwangerschap, en ze keken uit naar de komst van hun kleinkind. Joséphine kon de passiviteit niet waarderen, maar apprecieerde de interesse van haar man en broer enorm. Gelukkig en blij gingen de drie naar de echo.