De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 2 - Hoofdstuk 4

Roberto Contreras' aanwezigheid bleek niet tijdelijk te zijn. Adelheid had een serieuze relatie met deze rokende, dikke, ooit knappe Spanjaard met een ronde buik en een door merg en been gaande stem en lach. Hij sprak nauwelijks Nederlands en Adelheids Spaans was om het maar even zo te zeggen, weggezakt. Daarom communiceerden ze eigenlijk niet. Ze hadden genoeg aan elkaars aanwezigheid, aan het gezelschap hebben en houden en aan het zwoel naar elkaar kijken.

Elke dag zat Roberto 's ochtends al vroeg in de ochtend in de keuken een sigaar te roken. Roberto was een echte kettingroker, en deed het zo veel dat het gigantische huis binnen de kortste keren overal muffig rook en de witte muren (die ooit nóg witter waren geweest, maar dankzij de tand des tijds al wat van hun statigheid hadden verloren) ontsierd werden met gele plekken. Adelheid scheen het niet erg te vinden. "Dit huis wordt ooit toch gesloopt," zei ze eens tegen Cees toen hij vroeg wat ze van de vlekken vond.

Ze ging bij het raam staan en keek naar buiten terwijl ze een sigaret tussen haar vingers hield. Haar ogen vielen op de amandelboom en het bordes, waar Roberto bezig was de nieuwe planten en bloemen water te geven. Hij had altijd al groene vingers gehad, herinnerde Adelheid. Ze had de Spanjaard immers ontmoet in de bloemenwinkel van zijn ouders, die hij na hun overlijden overnam. Tja, Roberto had haar gewoon het hoofd op hol gemaakt met zijn macho-gedrag en rode rozen.

"Denk je dat hun relatie standhoud?" vroeg Cees aan zijn vrouw toen ze voor het eerst sinds lange tijd Adelheid en haar Spaanse speeltje weer gingen bezoeken. 

"Dat doet 'ij al een 'ele tijd, dus ik denk van wel," antwoordde Olivia naar waarheid. "Vind je 'et echt zo erg, Cees?"

Cees haalde zijn schouders op en opende de deur van de auto. "Ik vind hem en mijn moeder gewoon totaal niet bij elkaar passen." Na die woorden te hebben gezegd, stapte hij uit en liep de kinderen achterna. Olivia volgde hem hoofdschuddend, maar was wijs genoeg om er niets van te zeggen.

Joséphine, Lennard en Olivier waren dol op Roberto. De grote Spanjaard gaf hen vaak stiekem wat lekkers als Adelheid of Olivia niet keken en hij had een luisterend oor. Je kon die man alles vertellen zonder dat hij het ooit doorvertelde (tenzij je aangaf dat dat mocht, natuurlijk). Doordat de drie koters constant tegen hem aankletsten, verbeterde zijn Nederlands razendsnel.

"Maar wat is jou favoriete diñosaurus?" zei Roberto, die de Nederlandse "n" nog niet zo beheerste. Joséphine dacht even na voordat ze antwoord gaf.

"De brontosaurus!" riep ze uiteindelijk uit. Ze had net haar hart gelucht bij Roberto en hem verteld over de stiekeme liefde voor dino's, die ze van haar broertjes had overgenomen.

"Goede keuze." Roberto knikte bewonderend. Hij had totaal geen verstand van dinosauriërs, maar kon het niet over zijn hart verkrijgen dat aan het meisje te vertellen.

Wat het toch was met dino's en de drie Fitzgeralds is nog steeds een raadsel. Toch lieten de beesten hen niet los.

Voor Joséphine symboliseerden ze de ijsbreker tussen haar en Diederik (het ging nog steeds goed), voor Lennard betekenden de beesten eigenlijk niet zo veel, maar hij genoot van het zien van het genieten van zijn broertje. Olivier had een obsessie met dino's. Een obsessie die zo diep ging, dat hij later zelfs dino-deskundige (in de volksmond ook wel dinoloog genoemd), werd. De beesten, waarvan men niet eens zeker wist hoe ze eruit zagen, werden zijn levenswerk.

Ondanks Cees scepticisme (en Olivia's goede voorspelling), bleven Adelheid en Roberto bij elkaar. Ja, ze waren verschillend en ja, ze hadden soms ruzie, maar elke relatie kende soms schommelingen.

De twee hadden geen woorden nodig om gelukkig te zijn, omdat hun geluk niet uit uitspreekbare zaken bestond. Het bij elkaar zijn, het elkaar in de ogen kunnen kijken was genoeg. Onuitspreekbare liefde was voor hen krachtiger dan de tastbare variant.

En dan was er natuurlijk ook nog het spannende aspect van hun liefde. Het tegen de buren ingaan, het samenzijn met een Spanjaard (voor Adelheid eigenlijk een hoofdzonde, ze was de Tachtigjarige Oorlog nooit vergeten - ook al was ze er zelf nooit bij geweest). Het zat nou eenmaal in haar mentaliteit.

Roberto dacht en voelde eigenlijk niet zo veel - hij was wel degelijk verliefd op Adelheid, maar zijn gevoelens en gedachten gingen gewoon niet verder. Maar dat gaf niet, want door zijn eenvoud kon hij dingen op zijn eigen, unieke manier benaderen. Zo voelde hij zich niet te goed een gesprek te hebben over dinosaurussen maar ook niet te min om een intellectuele discussie te voeren met Adelheid.

"Fijn dat je weer gelukkig bent, moeder," zei Cees terwijl ze thee dronken.

Adelheid glimlachte zwakjes. Ze wist niet goed hoe ze met complimenten moest omgaan - en haar zoon ook niet. Ze schonk nog een kopje thee in en deed daar een ongehoorde hoeveelheid suikerklontjes in. Cees zag het, maar zei niets.

"Hoe gaat het met jouw moeder, Olivia?" vroeg Adelheid. Haar gezonde leefstijl had ze helemaal opgegeven. Ze at geen fruit meer, deed weer bakken suiker in de thee, rookte als een waanzinnige en kreeg nauwelijks lichaamsbeweging.

"Goed, goed," zei Olivia, niet helemaal naar waarheid. Ze had haar moeder al een paar maanden niet gesproken. Ze zag Geneviève D'Arnaud eigenlijk alleen tijdens haar verjaardag of die van Cees, wanneer ze weer een stropdas kwam brengen. Dan zag ze er niet slecht uit, maar goed is anders.

"Ik zie 'aar niet zo vaak meer, eerlijk gezegd," biechtte Olivia op. "Ons contact is een beetje verwaterd."

"Ach," zei Adelheid, maar het klonk niet oprecht. Ze nam een slok thee, en deed geen enkele moeite het gesprek verder te helpen. Het was alsof ze "dankzij" haar liefde voor Roberto verblind werd voor de gevoelens van anderen.

Gelukkig was daar Roberto, die het gesprek kwam redden. Hij marcheerde de kamer binnen met een huilende Lennard op zijn arm. Hij klopte de jongen op zijn rug, maar hij huilde onverstoorbaar.

"Wat is er gebeurd?" vroeg Olivia, die meteen in de bezorgde-moeder-modus schoot. Ze nam haar zoon over van de sterke Spanjaard, die hartelijk lachte en zei: "Hij kan het niet verkroppen dat Olivier hem niet wil vertellen wat zijn favoriete dino is."

"Ach, kereltje toch," zei Cees die zijn zoon over zijn bol aaide. Ergens moest hij ook wel lachen om wat voor smart die kleintjes konden krijgen van de meest onbelangrijke dingen.