Makkers Oneshots

Hope (Jeron)

Tw: sh. Dit onderwerp is het hele verhaal aanwezig, dus als je erdoor getriggerd bent is het misschien beter dit deel te skippen. Homophobia, mention of su!cide en een lichte paniekaanval worden ook aangeraakt, maar daar zet ik wel een tw aan het begin en einde met een recap aan het einde van het hoofdstuk. Ook nog een mature language warning. Niet heel heftig ofzo, maar goed.

'IK! BEN! NIET! GAY!' Bij elk woord haal ik het scherpe metaal langs mijn lichaam. Waarom ik dit doe? Ik wil iets voelen. Het extreem aantal haat de laatste tijd heeft mij emotieloos gemaakt. Zo raakt het mij minder, maar ik geniet ook minder makkelijk van dingen waar ik vroeger wel van genoot. Mijn trust issues werken ook niet mee. Ik heb het idee dat mijn vrienden het gewoon zielig vonden dat ik geen vrienden had en ze me daarom hebben bevriend. Toen ik klein was heb ik een hele tijd gedacht dat mijn ouders mensen betalen om mijn vrienden te zijn. En als laatste, ik haat hoe ik eruit zie. Dat sullige donkerblonde haar zit altijd in de weg en kan op geen manier er goed uit zien. Die blauwe ogen die niet staan in mijn gezicht. Mijn neus die uit verhouding valt. Zo kan ik nog wel even doorgaan. En dan heb je mensen zoals Don, gewoon perfect. 'Nee, ik val niet op Don. Ik ben straight. Ik ben niet gay. JE BENT VERDOMME STRAIGHT, JER!'

Start tw homophobia

Toen ik opgroeide heb ik altijd geleerd dat mensen die lgbtqia+ zijn onnatuurlijk zijn, abnormaal, goor. Je moet straight zijn anders ben je niet "normaal". Ondertussen ben ik aan het leren dat dat allemaal onzin is, maar mijn ouders hebben nog steeds het idee dat je niet gezond bent als je gay bent.

Einde tw homophobia

Ik wil ze niet teleurstellen. Al heb ik dat al vaak gedaan. Ze wilden dat ik dokter werd, ik werd vlogger. Ze wilden dat ik in Engeland ging wonen voor studie, ik ben bij vrienden ingetrokken. Ze wilden dat ik een leuke vriendin kreeg, en nu ben ik hier, single en in de badkamer aan het huilen, omdat ik een sexualiteits crisis heb. 'Je bent zwak, Jeremy Frieser.' Ik hoor de voordeur beneden opengaan. 'Fuck.' Ik maak het mes schoon, net als mijn arm en de wonden. Als ze ontsteken moet ik naar de huisarts en krijg ik vragen van de jongens. Ik kijk rond of er nog ergens aanwijzingen zijn van wat hier 5 minuten eerder heeft plaatsgevonden, maar ik zie niks. 'Jer?' 'Kom eraan!' Ik loop naar beneden en daar staan Joost, Link en Don met boodschappen. 'Ik help wel even.' Ik pak een krat aan. Mijn arm schreeuwt, maar ik doe alsof er niks is. Ik begin met opruimen om mijn gedachten te verzetten.

---

'Ik maak me zorgen om Jer.' Ik kijk even naar de reacties van de anderen. Ze knikken. 'Hij wordt steeds witter, komt steeds minder vaak rotzooien en valt steeds af.' 'Zou er iets aan de hand zijn?' 'Dat moet wel toch? Je gaat niet van een gezonde blije jongen naar een ziek uitziende bijna nooit enthousiaste jongen zonder dat er is iets is toch? Maar wat kan er dan aan de hand zijn?' Joost en Link halen hun schouders op. Ik gooi wat broccoli in het winkelwagentje. 'Misschien is er ergens iets te vinden.' Want hij verteld het niet. Elke keer als wij vragen of er iets is, zegt hij nee of alles gaat goed. Maar hoe kan het goed gaan als hij er zo ongezond uitziet. Als hij niet meer de Jer is die ik ken. Ik zucht. Alles wat ik wil is dat hij blij is. Hij is degene die mij altijd hielp blijven staan als het tegen zat en ik wil er voor hem zijn. Maar dat gaat niet als hij niet verteld wat er is gebeurd. Als we thuis komen is hij niet in de woonkamer. 'Jer?' 'Kom eraan!' Hij komt naar beneden en pakt een krat aan. Op zijn gezicht denk ik heel even iets van pijn te zien. Maar dat is even snel weg als het kwam. Ik heb het waarschijnlijk verbeeld. Er zal vast niks ergs aan de hand zijn, toch? Ik probeer mezelf meer te overtuigen dan dat ik het geloof. Hij ziet er niet gezond uit.

---

Don kijkt mij aan en lijkt over iets te denken. Ik kijk snel naar mezelf en of er iets te zien valt. Nope, alles bedekt. Het zal wel niks zijn. Ik ga weer door met opruimen. Bezig zijn helpt mij van de negatieve gedachten af te komen. Ze hebben gelukkig niet door dat ik me steeds meer op werk gooi. Als ik iets niet doe wat ik voor mezelf af wil hebben voel ik me niet productief en op het moment dat ik een pauze neem komen de negatieve gedachten terug. Ik wil me gewoon goed voelen, is dat te veel gevraagd?