Makkers Oneshots

Bears (Runcan)

Duncan ligt in het ziekenhuis. Ik wil hem een beterschap cadeau geven, maar het enige idee dat in mijn hoofd opkomt is een teddybeertje. Nou ja, dat kan ik opzich ook nog wel geven. Ik ga naar de stad om er een te zoeken. Overal liggen beertjes, maar niet de goede. Dat krijg je rond valentijnsdag. Alleen maar beertjes met "I love you" maar beertjes met iets van beterschap ofzo zijn nergens te bekennen. Ik wil de "I love you" dingen niet kopen, omdat het cliché is... En omdat het waar is... Ik weet dat Rudi er een opmerking over gaat maken, dan word ik rood en pats boem mijn gevoelens zijn exposed en Duncan haat me. Hij weet geen eens dat ik gay ben. Niemand weet het. Alleen ik. Mijn geheimpje dat samen met mij achter twaalf lagen kleding in de kast zit. En no way dat ik uit die kast kom. Nou ja, ik moet het ooit doen I guess, maar nu nog niet. Ondertussen ben ik de hele stad afgestruind, maar nergens een beterschap beertje. Na lang twijfelen besluit ik toch een "I love you" beertje te kopen. Ik heb geen idee wat ik anders moet kopen, en met niks aankomen is ook zo wat. Ik stap in de auto en rijd naar het ziekenhuis. Eenmaal bij de juiste kamer aangekomen neem ik diep adem en open de deur. 'Hey Duncan!' 'Hey, goed je weer te zien Rudi!' 'Ik heb iets voor je.' Een beetje beschaamd geef ik hem het beertje. Alles gaat zoals ik het voorspelde. 'Aw, ik wist niet dat je van mij hield.' Ik voel dat ik rood word en wend mijn blik af. Natuurlijk merkt hij het. 'Oh shit, je vind me echt leuk!' "Hij gaat je haten, hij gaat je haten, hij gaat je haten". Ik voel tranen in mijn ooghoeken vormen. 'Shit, Rudi, niet huilen, alsjeblieft.' Hij zoekt naar woorden. 'Ik- ik vind je ook leuk... Al heel lang. Sinds we elkaar ontmoetten...' 'Wacht, echt?' 'Ja...' Nu is het Duncan's beurt om zich te schamen. Ik til zijn hoofd op en druk zachtjes een kus op zijn lippen. Hij kust terug. Ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld. Ik hoor een klopje op de deur en doe snel een paar stappen achteruit. De deur opent en een arts loopt naar binnen. 'Hallo, ik hoop dat ik niet ongelegen kom, maar ik kwam melden dat het er naar uitziet dat u over vijf dagen weer naar huis mag.' 'Dat is geweldig nieuws. Dankuwel!' De arts verlaat de kamer weer. 'Nou Rudi, dat wordt de kamer opruimen.' Ik kreun. Duncan lacht. 'Zo erg is het toch niet?' 'Nou ja, het is ook niet extreem netjes.' Ik lach ook even, maar word dan weer serieus. 'Ik kan niet wachten tot je thuis komt.' 'Ik ook niet.' 'Ik mis je in huis. Het is anders zonder jou. En de fans missen de video's.' Ik lach een beetje. 'Dus jij mist ze niet?' Duncan doet alsof ik hem kwets. 'Ik ben je grootste fan, dat weet je toch?' 'Natuurlijk weet ik dat.' Hij trekt me in een knuffel en niet veel later voel ik zijn lippen in mijn nek.

Vijf dagen later komt Duncan thuis. Ik maak thee voor hem klaar. 'Duncan?' 'Hmm?' 'Zijn wij nu zeg maar een ding?' Ik zie een glimlach op zijn gezicht verschijnen. 'Als jij mij vraagt zijn wij een ding.' 'Duncan, wil jij mijn vriend zijn?' 'Natuurlijk wil ik dat!' Het is even stil. 'We kunnen de makkers bellen en vertellen dat we een relatie hebben.' 'Ja, laten we dat doen.' Het levert een hoop hilarische momenten op. Gelukkig support iedereen ons. Ik ben gelukkiger dan ooit.

Woorden:
646

A/n:
Ik heb nog zich ook nog een deel waar ze het de fans gaan vertellen, maar ja idk of ik dat zal posten.