Her Inscrutable Venom (Imperfect Series #1)

Kabanata 29

Kabanata 29

Hindi Pa Pwede

When is it going to end? Because I, really want to put everything in an end. I'd just want to live peacefully.

Hinubad niya ang jacket na nakasuot sa kaniya at isinuot sa akin. Siya na mismo ang nag-angat ng braso ko upang maisuot ko ng maayos ang jacket. Nakatayo lamang ako at nakatitig sa kaniya, hindi mapigilang humanga. Something warm tugged my heart when his eyes remained soft. I can't believe I could have this guy. Hindi ko alam kung kaya ko pang kumalma kung hindi ko siya nakilala.

Nanatili lamang akong pinapanood siya, hindi makapagsalita. Then our eyes met. Bahagyang tumikom ang bibig niya habang nakatingin sa akin, naroon pa rin ang pag-aalala sa mata niya. At mas lalo lamang iyong nagpapatindi sa nararamdaman ko sa kaniya.

He cared for me. At sapat na sa akin iyon para hindi ituloy ang binabalak...

"Your clothes are wet, you might get cold." malambing niyang sambit.

I blinked and didn't quit staring at him. Suminghap siya at bahagyang inayos ang aking buhok. Nag-iiwas siya ng tingin at panay ang paglunok niya. Ang kaniyang labi ay nakaparte na ngayon na para bang kapag sinara iyon ay kakapusin siya ng paghinga.

"Balik na tayo..." he added, gently.

Natunaw na ang puso ko. Wala sa sariling isinara ko ang distansya sa aming dalawa at mahigpit siyang niyakap. Ramdam ko ang paninigas niya ngunit malaon ay binalot niya na ako sa kaniyang mga braso.

"N-Natatakot akong bumalik," mahina kong sabi. A memory of them hitting me suddenly came out and I started to tear up again.

He sighed. "I'm here now." he said.

I slightly shook my head at isinuksok pa ang mukha sa kaniyang dibdib. Mahigpit ang kapit ko sa kaniyang damit at parang ayaw ko na'ng kumawala o lumayo sa kaniya. Pakiramdam ko, kapag hindi ko siya yakap ay hahabulin ulit ako at sasaktan ng tao. Pakiramdam ko nasa likod ko lang sila, naghihintay para maka-atake.

I felt him kissed my head and sniffed it. "Is it okay if I carry you?" he asked.

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. Under the moon, I really can see gentleness in him. And it is something that keeps me strong. Because I knew that he cared for me...

Hindi pa man ako nakakapagsalita ay ramdam ko na ang paglutang ko sa ere. His one hand is in my waist and the another one is in the back of my knees. Awtomatikong napakapit ako sa kaniyang leeg kasabay ng pagsinghap. Parang wala lang sa kaniya ang bigat ko dahil mukhang hindi naman siya nabigatan.

I swallowed as I watched him. He then looked at me and I instantly looked away, nahihiya. Radly chuckles when he noticed it but I can't glare him this time. Nagsimula na siyang humakbang kaya mas lalo akong kumapit. Sa ikalawang hakbang niya ay huminto siya na para bang may nakita.

He's face is now in a stoic state. Nakatiim ang kaniyang bagang na para bang nagpipigil ng kung ano. May tumapat rin na flashlight sa amin kaya bahagya akong napapikit. Sinundan ko ng tingin ang tinitignan niya at namilog ang aking mata nang makita ang nakapalibot na mga kaklase ko at parang nanonood lamang sila sa akin.

And as I met one of my classmates eyes, fear rapidly kept inside of my chest. Nervousness hammered my body and unconsciously, my body started to tremble in fear and panic.

Sasaktan nila ako! Nandito sila para saktan ako!

Nanginig ang labi ko at madaling niyakap si Radly ng sobrang higpit, natataranta. Nag-umpisa na naman akong umiyak sa kaniya. I looked at him and I saw his shocked expression as he watched me panicking.