The Only Exception

Chapter 15

"You're awake," he said and brought the food in front of me.

Nakahawak ako sa ulo ko gamit ang kaliwang kamay. Pumipikit pikit ang mata ko sa sobrang sakit ng ulo ko.

"I won't drink again." I said. Greg laughs a little bit and sit in front of me. "Nasaan ako?" I asked.

"Bahay, you're in my room." sagot niya. I nodded at him. Kinapa ko ang sarili ko nang mapansing hindi ko damit ang suot ko. Bahagyang nanlalaki ang mata ko sa kakaisip sa mga hindi maalalang ginawa kagabi. My mind's flooding with different thoughts. Magkatabi ba kami matulog? May nangyari ba sa amin? Bakit iba na ang damit ko? Pilit kong pinapakalma ang sarili sa mga naiisip. Shit!

I heard him chuckled. Siguro ay nalaman niya ang naiisip ko dahil sa pagkilos ko. Ramdam ko ang pamumula ng buong mukha ko sa iniisip. Idagdag pa ang naiwang impluwensiya ng alak sa sistema ko.

"Don't worry, I did not touch you. You vomited on your uniform, kaya pinapalitan kita kay mama."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Her mom changed my clothes?! Mama niya tlaga?

"I'm sorry sa abala...pakisabi na rin kay, uh, tita." Sabi ko. Tumawa siya.

"Don't be shy, it's alright." He said. "Eat this and drink this para hindi na masiyadong sumakit ang ulo mo." Tinuro niya ang gamot sa tabi ng basong puno ng tubig.

"Ubusin mo 'yan... my mama and I cooked that for you." He said. Nasamid ako. I never thought that someone not so close to me will cook for me. He gave me the glass of water. Agad ko rin itong tinanggap at ininom.

"Thank you..." I bit my lip and continue eating.

I made sure that I ate everything. Wala akong tinira dahil nahihiya akong 'wag ubusin dahil nga pinaghirapan nila iyong lutuin para sa akin. I looked at the wall clock after drinking the meds he gave me, and my eyes widen when I saw it's alright one.

Hindi na ako nakapasok. Nagmadali akong tumayo kahit pa masakit ang ulo at bumaba. I thanked Tita Zandra for the food and for letting me stay here. Bago ako umuwi ay siniguro ko munang maayos akong tinangnan kahit hindi pa naliligo. Pilit ko rin inayos ang magulong buhok kaya itinali ko iyon. I made sure that I look like I'm sane. Sinugurado ko ring walang bakas ng alak sa akin.

Inihatid na ako ni Emmanuel sa bahay, hindi na rin ako tumanggi dahil mas mag aalala at mapapagalitan ako ng magulang ko kung hindi ako makakauwi agad. It was useless because when I arrived home, I was almost got slapped by my mother.

"Papatayin mo ba kami sa pag aalala sayo, ha? Curns Jasmine?!" my mama yelled while crying. Si Papa ay masama rin ang tingin sa akin habang pilit na inaalo si mama.

"Hindi ka umuwi hanggang gabi?! Saan ka nanggaling?" she did not let me talk and continue raising her voice at me.

I looked down. Tahimik lang akong nakikinig sa bawat salitang binibitawan niya.

"Ni hindi ka man lang nagtext kung nasaan ka! You did not even..." hindi niya maituloy ang sasabihin. "Do you know how worried I am when your friend told me that you run away out of school with a man?! I thought you eloped with a fucking man!" sabi pa niya.

"I'm sorry po, mama..." sambit ko.

"Sorry?! You're sorry?! Sana ay inisip mo muna ang ginawa mo para hindi mo kami pinag alala ng ganito! Kahit si Conrad ay wala rin kaya halos mamatay kami sa kakahanap sayo! Siguro ay hinanap ka rin buong gabi!" Ang sabi niya.

"Siel, tama na.." awat ni Papa pero hindi nagpaawat pa.

"Did you know that he only got home this afternoon?! Ngayon lang siya unuwi dahil sayo!"