The Only Exception

Chapter 15

Inagaw ko na ang bote at pilit iyon inisang lagok. Sobrang pait.

We were like that until I almost drank the half of the black label.

"Fuck!" I heard him cursed. I tried stand up only to stubble again because of my spinning system.

"Careful, tss." I giggled when I fell into him. Pinilit niyang alisin ako sa ibabaw niya pero mas isiniksik ko ang sarili ko sa kanya.

"Curns, get up. Ang bigat mo..." I pouted at what he said.

I stared at his pretty face. "You know what? I could have fallen in love with you only if I met you first." wala sa sariling sambit ko saka tumawa.

Pumipikit pikit ang mata ko.

"Ihahatid na kita sa inyo." sabi niya pagkatapos manahimik.

Umiling ako. I shook my head so many times that it makes me even more dizzy.

"Ayaw...You can leave me here. Ayaw kong umuwi," sabi ko saka pilit na umupo sa tabi niya.

I don't want to go home because I am sure that Conrad would be there, waiting. Andoon ulit siya gaya ng ginagawa niya tatlong araw na.

Sinadya ko ring pinatay ang cellphone ko para hindi ako matawagan ng kahit sino. Bahala na kung mapagalitan ako, kung hindi niya ako pagtatakpan. I don't care if I will be scolded at home. I just want to forget the pain he inflicted to me. Kahit sandali lang.

"I don't want to go home..."

He sighed and got his handkerchief on his pocket.

"Umiiyak ka na naman..." He said and wiped my tears. Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. "Sa tuwing nakikita kita, sa tuwing nagkakasama tayo, palagi ka na lang umiiyak..." sabi niya saka hinawakan ang mukha ko para mapunasang mabuti ang panibagong luhang tumulo.

"I love him..." ang sabi ko.

He suddenly stopped wiping my tears. Hindi siya lumingon sa akin, nakakatitig lang siya sa pisngi kong pinupunasan niya.

"But he has hurted me." sabi ko.

Hindi siya umimik saka nagpatuloy sa pagpunas sa luha ko. Sandali kaming natahimik. The only thing we can hear is the sounds of crickets. Pati na rin ang nakakatakas kong hikbi.

I tried to get the alcohol beside him, and this time, he let me.

Hindi ko alam kung paanong nang maalimpungatan ako ay nasa loob na ako ng kotse. At first, I thought it was Conrad who was driving but I saw Emmanuel instead.

"Wag mo akong ihatid sa bahay please...take me somewhere else." I didn't know how I trust him so much. How he can calm me down. Hindi ko alam kung bakit ganon na lang ang epekto niya sa akin.

Like he is the stress ball of my demons.

I dozed off to sleep, nagising ako nang maramdamang parang binibiyak sa dalawa ang ulo ko. Pumikit ako ng mas mariin para maibsan sana kahit kaunti ang sakit nito pero parang mas lalo lang sumakit. Damn it!

Sinubukan ko ulit ang matulog pero mas nagising ako nang marinig ang pagbukas ng pintuan ng kwarto ko.

I open my eyes and saw Ryan Emmanuel, with a tray full of food. Nanlaki ang mata ko.

Oo nga pala, naglasing pala ako kagabi. I only remember a little, iyong hanggang pagpunas niya lang ng luha ko. Pero bakit ako nandito?

Oh, shoot! Hindi ako nakauwi! Mapapagalitan ako nito! Gusto ko nang tumayo at magpaalam dahil sa kaba pero hindi ko ginawa dahil nahihiya ako.