03

1.2K 55 3
                                    

CHAPTER THREE

Kakabukas ko lang ng Face-app ay bumungad sa akin ang mga magagandang mukha ng mga kaibigan ko.

"Oh my god!" Tili ni Jonabel na kaibigan ko. "Why do I smell love? Hmn? Love is in the air ata iyon eh? Tama ba ako? Hehe." I smiled.

"I am not in love! I was just... I don't know, it's my first time to feel these." Sabi naman ni Carrie na kaibigan ko rin. They're like a sister to me. Siguro nagkakaibigan kami dahil sa takbo ng mga buhay namin sa mga magulang.

...Jonabel is a daughter of businessman too, like Carrie's parents. But Jonabel suffered from her stepmother and now she's okay, happily married with his husband... And Carrie's parents separated when she's only six years old... She live her life alone now because she can't stomach her mom's request...is that Carrie's mom want her to be a model but Carrie wants to be a fashion designer. While I felt unloved when it comes to my parents, they just gave me money and tell me to buy what I want... They don't have time for me, especially my special days. They're busy politicians!

See? The three of us seems to be a perfect friends because we have the same problems. About family, our parents.

I sighed after hearing Carrie's sentence.

"Good for you then." I said while smiling fake. I was trying to smile, my true smile, but I failed.

"You okay there, Empress? May hindi ka ba sinasabi sa amin?" Tanong ni Carrie habang ginagawa niya ang make-up niya. Jonabel was just looking at the camera, silently.

Sandali akong natigilan at akmang sasalita nang makarinig ako ng busina ng barko. Napakagat ako sa labi ko saka tumingin sa labas ng glass wall.

"Did I heard something. Where are you right now Empress? Ah! You're in a vacation, yet you didn't tell us?! Oh my god ka talaga Empress!" Sigaw ni Jonabel na kumakain ng pancake.

I composed my self before I nodded while laughing a bit. "Sige na nga. Ibababa ko na ito ha? And don't told everyone that I just talked with you guys, kahit sa mga magulang ko at sa mga kapatid ko. Please? Just keep it as a secret." Nakita kong pagtataka sa mga mukha nila, na parang may gustong itanong kaya bago pa sila makapagtanong ay nagsalita na ako. "Sige na guys ba-bye! Love you guys and ingat. Don't tell any of them because I'd go crazy." Tumawa ako ng mahina. "Sige na." Isinara ko ang laptop ko saka tuminghala para mawala ang nagbabadya kong mga luha.

Itinaas ko ang makabilang paa ko sa upuan saka ko niyakap ang tuhod ko habang nakatingin sa labas ng glass wall. 

I really wish I'm here for a vacation. But I'm not. I'm here to run-away. Run-away from everything. I just can't stomach everything. You know they're my parents, they should support me, they should love me with all their heart, they should've spend their time with me, they should take care of me.

Umaasa ako na balang araw...may oras sila para sa akin pero lagi nilang iniisip. So I have to go away.

Nagmamadali akong lumabas mula sa bintana kuwarto ko, hawak ang isa kong maleta... I throw my bag down before holding the bedsheets tightly. Ang bedsheets ay itinali ko iyon hanggang sa okay na lahat.

Nang tuluyan na akong makababa ay luminga-linga pa ako, dumagdag iyong kaba sa dibdib ko nang makita kong gumalaw ang security guard ng bahay namin pero agad ring nabuhayan ng loob nang makita kong bumalik na siya sa pagkakatulog niya.

Kinuha ko ang maleta ko saka dahan-dahang binuksan ang gate. Nang nasa kalagitnaan ako ng pagbubukas ay napatigil ako nang may nagsalita mula sa likuran ko.

Vonn Blake Hutton (Completed)Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt