The Only Exception

Chapter 1

"Curns, Jesus! Where have you been? Are you planning to leave us?" Iyon ang bungad ni papa bago kami yakapin, kaya siguro kami nagkita ni Conrad ay dahil nagpatulong ang pamilya ko sa pamilya niya.

Ngayon ko lang napagtanto na sobrang tanga ko nga sa mga desisyon ko.

"Sorry po." paghingi ko ulit ng tawad.

Sa muling pagyakap ng magulang ko sa akin ay nagtama ang tingin namin ni Conrad. There's a shadow of a small smile in his face. I felt a sudden beat in my chest. Hindi yun pamilyar.

Hinatid kami ng pamilya ni Conrad sa loob ng bahay namin, hawak pa rin niya ang bag ko.

"Thank you, pare,sa tulong." Rinig kong pasalamat ni papa.

"Wala iyon, para saan pa at magkaibigan tayo hindi ba?" tugon ng papa ni Conrad.

Nakita kong tumititig si Conrad kaya naman lumapit ako. He handed me my bag, agad ko namang kinuha iyon saka nilapag sa sofa bago siya hinarap. I felt shy against the intense stare his obviously giving me. I cleared my throat once again to wash away the ackwardness I'm feeling.

"Uhm, Conrad, ano. I uhm I want to say thank you pala. For everything." Paputol putol na sabi ko, hindi ko siya tiningnan.

"Welcome," he said. Ramdam ko na naman ang tingin niya. The next thing I knew I was already touching my forehead because it stings. he flicked me there

"Aww," I said.

"That's for being stupid." He said saka ngumiti at tumalikod na, he did not say anything. Nakakailang hakbang pa lang siya nang tinawag ko siya.

"Conrad!" Tumigil ito saka tumingin sa akin.

"What? You want us to be friends?" Walang prenong sambit nito. Well, that's seems nice, but I want more than just friends, I want something more.

"Nope, don't want to be just friends, I want more than that!" I said. He was caught off guard, halatang hindi niya inaasahan ang sinabi ko, or maybe... He's concluding something else. Ngumiti ako.

"I want you to be my—" I stopped for a bit, because I wanna laugh at his reaction. Again, inayos ko ang sarili ko. "—bestfriend. Gusto kong maging bestfriend ka."

 And that's how he became my bestfriend. Palagi ko siyang sinusundan, claiming that he's my bestfriend, and I am his, kahit pa naiinis na ito.

I don't care. He's going to be my best friend!

"Class, see you later!" Napabalik ako sa reyalidad dahil sa sigaw ng teacher namin.

"Yes, ma'am!" Sabay sabay namang sigaw ng kaklase ko, while me? I don't have any clues what the hell has just happened.

"Hoy, ano g ka ba mamaya?" excited na tanong ni Yngrid.

"Ha, saan?" I said. Pinalibot ko ang tingin ko at kanina pa pala ako tinitingnan ni Maimai, Kirsten at Yngrid.

"Tangek, tara daw burger sa may  King A." biglang binatukan ako ng kakarating lang na si Cian. Absent ito kaninang umaga. Wow, nakakahiya naman sa kanya na pumasok pa, e last subject na.

"Ah, oo sige." Sabi ko na lang, inayos ko ang nagkalat na gamit ko. Pagkalapag ko ng bag ko ay agad na naglingunan ang mga kaklase kong malapit sa akin. Patay!

"Hoy, ano yung tumunog?" Tiningnan ako ni Yuri gamit ang mapanghinalang mata niya.

"Ha? Umutot kasi si Mei!" Sabi ko.

"Hoy! Nakakadalawa ka na ah! May mga pagkain yan sa bag niya!" Sabi nito kaya agad nagsilapitan ang mga classmate ko sakin at kusa nang pinakialaman ang bag ko. Yung baon ko...