"Cennet ve cehennem birer insan olsaydı," diyerek durdu.
İçimden 'bu insanlar biz olmazdık' diye geçirdim. Çünkü o cehennem olamayacak kadar merhametli, ben cennet olamayacak kadar acımasızdım.
Burnunu burnuma sürterek gülümsediğinde "Cehennem cen...
Oy verip, yorumlarınızı bırakınız <3 Keyifli Okumalar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM DÖRT: "ANTLAŞMA"
🕷
&&&
Bağrımın haykıran tarafı dışarıya taşmak için çabalıyordu. Ama ben onu en derinime gömüyordum.
Açılan kapıdan beni zorla içeri tıktıklarında uyandığım odaya tekrardan getirilmiştim.
Karşı çıkmaya mecalim yetmemiş değildi, karşı çıkmak için attık belki de çok geçti. Çünkü içimde yaşanan zelzeleler olanlar, onunla konuşmamız artık her şeyin çok geç olduğunun işaretiydi.
Zaman durmuştu ve benim aleyhimeydi. Saliseler artık benim için geçmiyordu. Saliseler çıkan fırtınadan esiyordu ve benim kovalamam pek bir fayda etmezdi.
Üzerime kapanan kapıyla olduğum yerde durup ayağımın altında ki soğukluğun yüreğimi söndürmesini istedim ama aksi oldu bu soğukluk benim yüreğimi harladı.
Ne yapacağımı bilemez uzun zaman sonra canımın bu kadar acıması ile çöküntü yaşıyordum. Ş Öyle ki ayakta duracak halim yoktu. Gözlerim ettiğim yeminimi zorluyordu.
İlk defa deli gibi ağlamak istiyordum.
Onun karşısında güçlü durup, bu kadar acımasız olduktan sonra cehennemin başlangıcına atılmıştım.
Boynum karşısında bükülmemişti ama boynumun dik durmasını sağlayan tüm kemiklerim boğazıma oturan yumru işe paramparça olmuştu.
Cehennemin başlangıcında gözleri ile beni karşılaştıktan sonra bana yaşatacaklarını ve Pascal Ra oluşunu tamamen göstermenin ardından tek kelime dahi etmemiş bana da ettirmemiş adamlarını çağırarak beni odadan çıkartıp, buraya tıkmıştı işte.
Gözleri gözlerimde tutuklu kalsa da şuan odada oluşumla ben yalnızdım. Boynumu bükmese de içimi paramparça eden yumru ile yalnızdım.
Her şey birbirine karışmış kaldıramayacağım noktaya geldiğinde yok olan bizin acısı cehennemden daha çok yaktı. Onun sözleri bu saniyeden itibaren beynimde bozuk bir plak gibi tekrarladı. Olduğum yerde kalmayıp destek amaçlı sırtımı üzerime kapanan kapıya yasladım.
Derin bir nefes alırken içime aldığım şu havanın bile ciğerlerime yarım dağıldığını fark ettim. Nefes alamadım.
