MAFIA HUSBAND/TAEKOOK

11|FİNAL

Kitabın birçok bölümü değişmiştir,bazı bölümler silinmiş bazı olaylar hiç yaşanmamıştır. Bilmiyorum bu fic yeterince kötü ama bir şekilde kurtarmaya çalışıyorum,eğer bu yol da tutmazsa sileceğim.
Tokat sahnesi,ve diğer birçok sahne silindi. Bilmiyorum isterseniz baştan okuyun,dediğim gibi olmazsa bu kitap silinecek.

Jungkook her zamanki gibi onu affetmem için ağlarken,ben yaşadığım şeylerin ciddiyetini düşündükçe daha çok fark ediyordum.

Aradan geçen neredeyse yedi ay bize bir şey katmamış hatta daha çok uzaklaşmamızı sağlamıştı. Bir defa olsun yüzüne bakmıyor,çabalarını boşa çıkarıyordum fakat elimde değildi işte. Yapamıyordum,affedemiyordum onu.

Bana tokat attığını hatırladığım her dakika hem ondan hem kendimden nefret ediyordum sadece,veya diğer şeyleri.

İlk zamanlar onu affedebilirim sanmıştım ama yapamazdım. Ben onu affedemezdim. Yaşanan her şeyden sonra olmazdı.

"Jungkook." Odasına girdiğimde bana bakmıştı. Bende ona baktığımda gözlerinde parlaklık olduğunu gördüm. Odasına geldim diye ilerleme kaydettik sanıyordu.

Sanmaya devam edebilirdi.

"Boşanalım." Benim için söylemesi çok zor olan kelimeyi acımasızca söylediğim zaman gözlerinde olan tüm parlaklık yıkılmıştı.

"Ne diyorsun Taehyung?" Ayağa kalkıp endişe ile yanıma geldiğinde,ondan birkaç adım uzaklaşmıştım.

"Duydun işte." Gözlerimi kaçırarak kurduğum cümle ile o da gözlerini kaçırmış ve bana bakmıştı.

"Sikeyim ne saçmalıyorsun sen?" Sinirden dolayı aldığı derin nefesler yüzüme çarparken,yolun sonunda olduğumuzu bilmek beni bile mahvediyordu. Ama ben bu evlilik boyunca sadece üzülmüştüm. Sıra onundu.

"Günlerdir uyku uyumadım,yemek yemiyorum,işlerim bok gibi,beni affet diye köpeğin oldum,yapabilecek gücüm olmasına rağmen istediğin gibi hiçbir şeyine karışmadım. Yedi ay Taehyung,tam yedi ay oldu ben bir dakika bile bizden ümidi kesmedim. Ama sen karşıma geçip boşanalım diyorsun. Bu kadar mı? Biliyorum adi herifin tekiyim,her şeyi hak ediyorum ama sen sadece beni değil kendini de üzüyorsun. " Jungkook omuzlarımı tutup acımayacak şekilde beni sarsmıştı.

"Aşık değilim bu aşk değil,hissettiğim şeye kimse aşk diyemez. Söyle ne istiyorsun benden,gözümü kırpmadan yaparım Taehyung." Beline elini atıp silahını çıkardığı zaman,korkarak ona bakmıştım.

"Ne halt ediyorsun?" Tetiği çekip silahı bana uzattı.

"Al,istediğin canımsa senin olsun Taehyung. Bir dakika düşünmem." Titreyen ellerime tetiği çekilmiş silahı bırakınca dolu gözlerimle ona baktım.

"Olmuyor işte,atlatamıyorum Jungkook. Yemin ederim denedim seni affetmeyi. Ama yapamıyorum işte sana her baktığımda acı çekiyorum." Jungkook'un gözleri de benim kadar doluydu.

"Bana aşıksan,beni affetmek istiyorsan neden bu kadar zor olmak zorunda,yeniden başlayamaz mıyız Taehyung? Her şeyi baştan alamaz mıyız?" Dolu gözlerim ile başımı olumsuz anlamda sallamıştım.

"Nasıl yapayım söyle? Nasıl affedeyim seni? Nasıl devam edeyim. Neredeyse bir yıl oldu halimize bak,yabancı gibiyiz." Jungkook gözünden düşen birkaç damla yaşla konuştu.

"Ama en azından buradasın. Sana dokunmasam seninle konuşmasam bile burada olduğunu biliyorum. Burada olduğunu bilmek bana güç veriyor hiç sıkılmıyorum beklemekten. Yemin ederim beklerim,yanımda olduğunu bilirsem ölene kadar beklerim seni Taehyung."