Seungmin tamamen karanlığa bürünmüştü. O geceydi. Duygulara açık kapı bırakmamıştı. Bir anda bir ışık görmüştü. Hyunjin, güneş olmuş ve gün yüzünü Seungmin'e getirmişti. Seungmin siyah basit bir aynaydı ve Hyunjin ise masmavi, parlak kutsal bir ışık...
Öylece durmuş elindeki fotoğrafa bakıyordu. Onun için çok özel olan fotoğraflardan biriydi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Babası annesinden bile önce kız kardeşi Yuna'yı acımadan öldürmüştü. Onu arabayla ezerek değil, daha öncesinde kimsenin bilmediği şekilde öldürmüştü.
Bir fotoğraf daha vardı. O da en özel fotoğraflardan biriydi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ablasının fotoğrafıydı. Ablası her zaman oyunculuk hayali kurmuştu. Bunu başarmıştı. Tek istediği Kore çapında en iyi oyuncu ödülünden sonra, dünya çapındaki en iyi oyuncu ödülünü almaktı. Ama olmamıştı. Annesiyle beraber o da gitmişti.
Annesinin bir fotoğrafı bile yoktu. Onu sadece hatırladığı kadarıyla görebiliyordu. Daha fazlası yoktu.
Bir zamanlar her hangi bir konu üzerine aptalca bir ümidi vardı. Hangi konu üzerine, ne ümidi olduğunu kendisi de bilmiyordu. Sadece belki demişti. Belki biri...
O asla umuda, mutluluğa, sevinç göz yaşlarına vs. inanmazdı.
~💓~
"ABİ! ABİ!" Abisi bir türlü telefondan başını kaldırmıyordu. "Tamam... SUHO!" Abisi sinirle kendisine döndü.
"LAN OÇ ABİYE ADIYLA SESLENİLİR Mİ!?" Öksürüp tek kaşını kaldırdı. "Hyunjin..." Yavaşça kardeşine yaklaştı. "Sen bana hiç abi diye seslenmezdin, ne oldu?" Hyunjin'de yavaşça abisine yaklaştı.
"Telefonla ilgilenirken beni duyuyorduysan, neden cevap vermedin?" Abisi bir adım uzaklaşıp derin bir nefes verdi.
"Ben bunula ne yapacağım? Tanrı'm!" Kardeşine döndü. "Ne var, söylesene?" Hyunjin dudak büzdü.
"Yine kim dövdü seni?" Suho kaşlarını çattı. "Nasıl her haftanın en az beş günü kendini dövdürüp okuldan öyle dönebilirsin?" Yaralarını sarabileceği malzemeli çıkartırken söylendi abisi.
"Ne yapabilirim ben? Sanki gelin beni dövün diyorum. Buralarda kafası güzel çok insan var. İçip içip beni buluyorlar." Abisi yüzünden başlamıştı yaraları temizlemeye. "O değil de... Ben... Üniversite okumayacağım."
