He Who Conceive |✔

CHAPTER 17

Chapter 17

Kai Pov

"Priam, kaninong villa ito? Kasama ba ito sa pag-aari ng pinsan mo?" tanong ko kay Priam habang nagluluto siya. Ako naman ay nakaupo sa isang high chair sa may island counter saka hinihintay ko rin ang tinimpla niyang gatas. Hindi naman kasi ko nagtagal kanina doon sa kwarto dahil hindi na rin naman ako inaantok kaya sumunod lang din ako sa kanya dito sa kitchen.

Lumingon si Priam saka lumapit siya sa akin bitbit ang gatas na nasa kamay niya. Binigay niya sa akin iyon tapos ay umupo sa katabi kong upuan.

"Nope, I own this just this one." sagot niya sa akin.

Uminom ako doon sa gatas dahil mukhang matatagalan pa iyong niluto niya. Nilagay ko ang baso sa island counter sa harap namin na may tira pa. Napatingin ako kay Priam nang hawakan niya ang kamay ko. Napaigtad pa ako doon. Hindi pa talaga ako sanay.

"You scared me so much, Kai." my forehead crampled. "Maybe, I'm exaggerating but I thought, I lost you the moment, I saw you laying on the floor and no consciousness. You don't know how terrified I am. " he pondered and bring my hands on his lips. He rewarded my hands with a peck.

"Sorry..." the only words that came out from my mouth. Ako rin naman ay grabe rin ang kaba at takot ko n'on. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin sa mga oras na iyon. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin kung wala at hindi dumating si Priam.

"Priam... iyong... iyong bahay namin anong nangyari doon? Iyong mga taong pumasok sa bahay namin nahuli mo ba sila?" now that we're talking about them it's better na tanungin ko nalang din siya. Actually, hindi ko na dapat siya tatanungin nito. Dapat hindi na ako magtatanong sa kanya ng ganito dahil alam ko na na-handle na iyon ni Priam.

He put my hands down yet his hands is still intertwining with mine.

"When i hear the loud noise from your line. I know there is something wrong that is happening and when you lost on the line. I immediately call the authorities so when I arrived the punks, the thief, are already in their hands. Iyong dalawang lalaki na pumasok sa bahay ay mga labas pasok na pala iyon sa kulungan but because of what they did. Hindi ko sila hahayaang makalaya pa. And about the house... the door, the windows and other stuff in the living area was damage and in the kitchen, as well. But don't worry ipapagawa ko iyon. Para makabalik na tayo doon."

Bumuntong hininga ako. Hindi ko mapigilang hindi malungkot dahil kay papa ang bahay na iyon. Pero natatakot na ako doon.

"Don't be sad. We can still fix the house. The most important thing is you are safe and so as our baby," saad ni Priam saka hinawakan niya ang tiyan ko. Binaba ko ang tingin ko doon sa tiyan ko two almost two months na siya pero hindi pa naman lumalaki ang tiyan ko.

"Priam... ayaw ko nang bumalik doon. Ayaw ko nang bumalik doon sa bahay namin. Totoo ang sinabi mo na wala nga akong kabit bahay doon. Kung meron man malayo naman kaya siguro ang lakas ng loob ng mga magnanakaw na iyon na looban ang bahay."

Mahirap sa akin na hindi tumira doon sa bahay na iyon dahil maganda doon sana dahil tahimik pero kung ang kapalit naman n'on ang kaligtasan ko at nang anak ko wag na lang. Hindi rin kasi talaga kami makakasiguro ni Priam na hindi iyon mauulit kahit na nakakulong na ang mga taong iyon. Pumunta nga ako dito para mas ligtas ako tapos ganito pa.