Alles doet pijn. Mijn hart lijkt wel te bonken in mijn keel. Het gezoem van de machines irriteert me. Natuurlijk, ik ben nog steeds in het ziekenhuis. In mijn handpalm rust het medaillon. De twee agentes zie ik nergens meer, maar het medaillon biedt me de steun die ik nodig heb. Alles blijft nog steeds een waas, maar het lijkt me niet veel meer te doen. De dokter wandelt binnen en rammelt wat over het feit dat ik vrijwel in orde ben. Wat schrammen en wat sneden aan mijn armen. Dat infuus eruit trekken bleek achteraf dus niet zo goed idee te zijn geweest. De dag erna werd ik uit het ziekenhuis ontslagen. Ik had eigenlijk geen plaats om naartoe te gaan en bovendien was ik een wees geworden in een mum van tijd. Al snel kwam ik in een weeshuis terecht drie blokken van mijn vroegere huis vandaan. Buiten wat persoonlijke spullen en kleren had ik niets meer. Het was net alsof ik lucht was geworden. Ik had geen betekenis meer. Heel mijn gezin was in een oogopslag van de aardbol geveegd. De eerste dagen wilde ik niemand zien. Ik kreeg geen geluid uit mijn keel, alles leek wel dichtgeschroefd. Het enige wat ik de hele dag deed was huilen en voor me uit staren. Het medaillon was mijn kostbaarste bezit. Bovendien had ik ook geen idee hoever de zaak stond en of ze er überhaupt aan aan het werken waren. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Kon het nog erger dan dit of was het verschrikkelijkste al voorbij?
VOUS LISEZ
11 minuten
Roman pour AdolescentsHet is dit keer een Nederlands verhaal dat ik een tijdje geleden ben begonnen met schrijven. Er moet nog veel aangepast en herschreven worden, maar dit is alvast een deel. Het gaat over een meisje dat samen met haar zus in een auto-accident terecht...
