11 minuten

deel 1: 15 juli (Lianne)

ik wordt wakker op een prachtige zomerdag, het is (bijna) stil in mijn kamer. De klok tikt zachtjes, terwijl ik me nog eens omdraai. Ik heb geen zin om op te staan, maar bij de gedachte dat ik straks naar Angèle ga, spring ik mijn bed uit. Shit, het is al negen uur, binnen een uurtje moet ik in de auto zitten. Als ik de gordijnen en het raam open doe, kan ik de schuimende golven in de zee al ruiken. De gure wind blaast door mijn krullend haar. De zee heeft me altijd al gelukkig gemaakt. Ik hou van de kleur blauw, maar niet de kleur blauw waar jij nu aan denkt. Het blauw van de zee wanneer die net niet opgaat in de golven. Het doorzichtige blauw waarin ik mijn spiegelbeeld kan waarnemen in het water. Het blauw dat zoutig smaakt, maar me toch gelukkig maakt. Ik besluit om mijn zomerjurk aan te trekken en op mijn tenen naar beneden te sluipen. Je weet maar nooit, misschien zijn mijn ouders nog niet eens wakker. Uit de kamer van mijn zus komt geluid, een zachte melodie die me helemaal ondersteboven lijkt te draaien. Stilletjes open ik een stukje van haar kamerdeur, wiegend op de melodie speelt ze dit stuk op haar harp. Prachtig, ze ziet er vredig uit. Plots merkt mijn zus me op: 'Wow Lia, ik had je niet eens gezien!' Ik glimlach, ren de kamer uit en de trappen af. Het wordt een geweldige ochtend vandaag, bijna alsof de zee het me toefluistert. Julia en ik zijn heel verschillend. Zij is muzikaal en spontaan. Soms schaam ik me wel eens voor haar als ze weer eens rare dingen doet. En ik? Meer een dromerig type die graag boeken leest. Straks gaan we samen naar een concert. Ik wandel recht naar de koelkast. Natuurlijk, wie houdt er dan ook niet van eten?! Een speciale dag vraagt een speciaal ontbijt, maar de frigo is niet erg gevuld. Na lang nadenken pak ik dan toch maar gewoon een boterham met choco, back to the basics. Terwijl ik mijn boterham gulzig opeet, grijp ik naar m'n telefoon. Kika heeft me twee keer gebeld, tijd heb ik niet meer. Ik antwoord vlug dat ik later terugbel terwijl ik mijn laatste hap naar binnen werk. Straks komt Julia naar beneden en ze schiet beter op, want we hebben niet veel tijd meer. 'Lia!', roept Julia al even vrolijk als altijd. Als je van de duivel spreekt, daar is ze al. Al mompelend dat er eten in de koelkast staat wandel ik naar boven. Wow, mama en papa zijn echt nog niet wakker. Gehaast open ik mijn computer, twee nieuwe volgers op Instagram. De namen herken ik niet, maar ik hecht er ook niet te veel belang aan. Mijn account staat toch openbaar. Uiteindelijk vind ik wat ik zoek. De nieuwe leeslijst van deze maand! Ik zie al een paar leuke titels staan. Julia zal nog wel aan het eten zijn, ik wordt al zenuwachtig als ik nog maar aan straks denk... Op mijn telefoon lees ik: 08:47 uur. Perfecte timing, nog even Kika terugbellen en daarna naar het gaafste concert aller tijden! Gestommel op de gang, shit, is ze nu al daar? "Julia?" Gefluister dat overgaat in een klap. "Wat gebeurt er?" Vlug ren ik de kamer uit om vervolgens onze kat Jules aan te treffen. Naast hem ligt een puinhoop van planten en potgrond. Gefrustreerd veeg ik alles snel bij elkaar. Beneden aan de trap hoor ik mijn zus: 'Lia! Het is tijd!' "Nu al?!" Kika zal moeten wachten. Snel loop ik naar beneden. Mijn zus kijkt me gniffelend aan met een grote glimlach: klaar voor Angèle? "Hell yes!", schreeuw ik uit!