Occupation Series #5: The Architect

CHAPTER 15

Chapter 15

Ilang buwan na simula nang ikasal sina Hetius at Heart at ilang buwan na din ang lumilipas simula ng nangyari kay Eri. Hindi pa din ito nahahanap hanggang ngayon. Ilang buwan na din simula nang huli naming pag kikita ni Permion, Mas naging busy ako sa cafe at sa pag aalaga kay mommy.

Umakyat ako sa hagdan para pumunta sa kwarto. Kakadating ko lang din galing cafe. Napahinto ako sa pag lalakad nang madaanan ko ang kwarto ni mommy. Medyo nakawang ang pinto nito. Dahan-dahan ko itong binuksan. I looked around and I saw nothing. Pumunta ako sa may balcony nya na natatakpan ng kurtina ang pinto.

Nanlamig ang buong katawan ko nang makita ko kung ano ang nangyari sa glass door nito. Basag ito, agad akong pumunta sa banyo para tingnan kung anduon si mommy. Pag bukas ko ng pinto ay tanging tunog lang ng shower ang maririnig mo.

Binuksan ko ang isa pang pinto para makapasok sa shower room . I saw my mother who's trying to cut her worst with a broken glass. Agad akong lumapit sakanya at niyakap ito ng mahigpit. Hindi na alintana saakin kung mabasa din ako basta wag lang ulit masaktan si mommy.

I cry hard while hugging her while holding her hagdan to prevent her to cut her wrist. I heard her son getting loud.

"Mommy, akala ko okay na. " humihikbing sabi ko. I closed my eyes tightly while still sitting on the floor.

Hindi ko alam kung ilang minuto kaming nakaupo sa sahig, hindi na alintana saakin  kung gaano kalamig ang tubig. I promise to myself that I will be at my mother side whatever happens. I can't lose her. She's the only one I have. Nanginginig ang buong katawan ko. What if hindi agad ako nakauwi?  Mangyayari ba ulit iyon?

Dumating ang mga maids at agad  nitong hininto ang pag buhos ng shower at binigyan ng towel si mommy. Nakayuko lang ako habang inaalalayan nila si mommy na tumayo. I heard the door shut.

Sunod-sunod na tumulo ang mga luha sa pisngi ko. Mas naging malinaw na saakin  kung ano ba talaga ang balak gawin no mommy. Depression is really deceiving. I thought that she's now going to be okay because of her medication.

"Lyons, tumayo na dyan, hija" napa angat ako ng tingin nang marinig ko ang boses ni Manang Salome. She squatted in front of me and tuck the strands of hair.

My lips are trembling because of the cold water and the scenario earlier.
"A-akala ko okay na s-sya, akala ko masaya na s-sya " hinila ako nito at niyakap. I hugged her back tightly, I felt him caressed my hair.

"Hindi mo masasabing masaya na ang tao kapag dinadala nya pa din ang nakaraan. Hindi mo din masasabi na okay na sya dahil hindi ka nasa posisyon nya. Ang kailangan ng mommy mo an pag unawa at suporta. Maniwala ka lang na gagaling din ang mommy mo. " mahinahong sabi nito.

Pag katapos ng pag uusap naming iyon ni manang Salome ay agad ako nitong pinapunta sa kwarto ko para mag ayos ng sarili. Pag katapos kong mag bihis ay agad akong humiga sa kama. Hindi ko alam kung makakatulog ba ako ng maayos ngayong gabi.

Napatingin ako sa pinto nang bumukas iyon at niluwa si mommy. She's wearing a night gown. Ngumiti ito saakin  bago humiga sa tabi ko. I felt her hugged me from the back. He caressed my hair. I can't help but to cry while she's doing that.

"I'm sorry " her voice cracked.

"Hindi ko naman iyon dapat gagawin pero... " I can feel pain on her voice. I gulped hard while listening to her.

"I saw you dad earlier and he's with his new wife. I love you father is much that even if it's just arrange marriage I still agree to it but from the start I know that he love someone else. I saw them with their child, I feel envy for you and for my self. Dapat tayong dalawa ang kasama nya. Dapat ikaw yung inaalagaan nya pero hindi." I heard her sob. Humarap ako sakanya at niyakap sya pabalik. I never really know how my mom suffer.