Warrior

Chapter 4

Daar staan we dan, boven op de toren ik de koude frisse wind. Het uitzicht is prachtig, allemaal enorme bergen. Aan de anderen kant zie je het zwarte bos, en als je heel goed kijkt zie je nog net de waterval en de hoogste toren van Asmen. "niet naar beneden kijken" zegt Revon. "ik ben echt niet bang hoor" zeg ik en kijk over de rand naar beneden. Een groot diep dal, dat oneindig lijkt. "je lijkt me ondeugend, hou ik wel van" zegt Revon en hij kijkt me aan. Ik kijk een beetje bescheiden weg. "vertrouw je me?" zegt Revon, ik twijfel even maar ik ben nieuwsgierig wat hij wil, dus ik knik. Hij legt z'n handen op m'n heupen en trekt me dichtbij zijn lichaam. "Hou je goed vast" zegt Revon, ik sla m'n handen om z'n lichaam. 

Langzaam voel ik mijn voeten van de grond gaan, mijn hart gaat sneller te keer. "we vliegen, hoe kan jij dit?" vraag ik bewonderend. Revon kijkt me lachend aan. We vliegen langzaam van de toren af en zweven recht boven het diepe dal. Ik kijk Revon angstig maar bewonderend aan. Maar dan vallen we naar beneden, hard. Ik houd Revon stevig vast. Ik hou mijn gil in maar er loopt een hele spanning in mijn lichaam. "just relax, komt goed" zegt Revon relaxed. Ik sluit mijn ogen en voel de dauwdruppels in mijn wimpers komen. We vallen dieper en dieper...

Ik open mijn ogen omdat ik merk dat we langzamer vallen. Ik voel langzaam weer de grond aan mijn voeten komen. "wow" zeg ik zacht. Revon geeft een zachte kus op mijn lippen. Ineens hoor ik iets achter me en draai verschikt om, ik zie een zwart donker raar figuur. Ik zie niet veel door alle mist hier beneden. Het figuur komt dichterbij, Revon gaat voor me staan als bescherming. "rustig maar ik ben een Warrior, ik ben echt niet bang hoor". Het zwarte figuur is nu zo dichtbij dat ik z'n adem in mijn gezicht voel. "Laren achteruit, het is een demoon" zei Revon bezorgd, maar ik hoorde in zijn stem dat hij wel nieuwsgierig was naar wat ik ging doen. 

De demoon was helemaal zwart, en had grote zwarte horens boven op zijn hoofd. Ik strekte mijn hand uit, en wachtte tot de demoon naar me toe kwam. Revon zei niks dus ik nam aan dat hij wel wist wat ik deed. Langzaam kwam de demoon dichterbij en raakte met zijn snuit mijn hand zachtjes aan. "iedereen denkt altijd dat demonen slecht en gevaarlijk zijn". "niet iedereen" zei Revon, ik kon aan hem merken dat hij verbaast was van wat ik deed maar het wel heel gaaf vond. Langzaam stapte ik weg van de demoon en liep naar Revon toe die 3 meter achter me stond, ik zag de demoon in mijn ooghoek weer verdwijnen. "ga je me nog uit het dal halen of..." zei ik. "tenzij je hier wilt blijven wonen" zei Revon plagend. Hij liep naar me toe en legde zijn handen weer op mijn heupen. Langzaam vlogen we naar boven, we landen voor het donkeren grote kasteel. Hij zetten me neer en gaf me een ruige zoen. Hij keek verschrikt op, ik draaide me om en zag achter een rots een witte vacht, Aurora! 

Aurora galoppeerde naar me toe en duwde haar hoofde tegen me schouder aan. Ik sloeg me armen om haar hals heen, "gelukkig, je bent oké". Ik keek achter me maar Revon was verdwenen, ik keek nog om me heen maar zag hem nergens meer. In de verte hoorde ik stemmen en paarden galopperen, het geluid kwam dichterbij. Ik herkende hun stemmen al en steeg op Aurora en galoppeerde op het geluid af. Uit het bos zag ik Jason aan komen galopperen met de rest erachteraan. We stegen van ons paard af en renden naar elkaar toe. "LAREN!" riep Jason opgelucht en omhelsde me stevig. "thank god you're okay" zei Jason en ik hield hem nog steviger vast.