လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင္း ( ၅၂ ) ( Zawgyi )

အခုလို မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ ဒင္း အန္ကယ္ေလးနဲ႔ ရန္မျဖစ္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ရတာပဲ။

ထင္ရတာပဲေလ။ အတိအက်ေတာ့မေျပာႏိုင္။

ဈာန္ေရာင္ခအေၾကာင္း ဘယ္သူသိဝာာမွတ္လို႔ ... ။

“ မတက္ဘူးလား ”

“ ငါ စာေမးပြဲသြားေျဖရမွာ ဈာန္ ”

“ သိတယ္ ... တက္ ! ငါ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ”

ထိုစကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ဇင္ဇင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။

ဘုရားေရ ! ဈာန္ေရာင္ခက သူ႔ကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးမယ္တဲ့။

တကယ့္ကို ထူးျခားဆန္းၾကယ္ မယုံႏိုင္စရာျဖစ္အင္ပါပဲလား။

ဇင္ဇင္ ကိုယ့္လက္ကိုယ္ ျပန္ဆြဲဆိတ္ၾကည့္မိေတာ့ နာသား။

ဒါဆိုရင္ ေသခ်ာသည္။ အိပ္မက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။

“ တက္ေလ ! နင္ ကားေပၚ မတက္ေသးဘဲ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ ”

ဈာန႔္ထံမွ စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ဟန္ ေဘာက္ဆတ္ဆတ္အသံၾကားမွ လူက အသိျပန္ဝင္လာသည္။

“ ဈာန္ နင္ ငါ့ကို တကယ္ႀကီး ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးမွာလား ... ေပါက္ကရေတြေတာ့ ေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႔ေနာ္ ... ငါ ရွစ္နာရီခြဲဆို စာေမးပြဲေျဖရမွာ ... လုံးဝအက်မခံႏိုင္ဘူး ... တစ္ဘာသာက်တာနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေအာက္ရမွာ ”

ဟုတ္တယ္ေလ။ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ေမးၾကည့္ရမွာပဲ။ စာေမးပြဲဆိုတာ ကိုယ္ အားတဲ့အခ်ိန္က်မွ ျပန္သြားေျဖလို႔ မရတာ။

ပုံမွန္တကၠသိုလ္စာေမးပြဲဆိုတာ နာရီဝက္ခန႔္သာ ေနာက္က်ခြင့္ရွိသည္။ အဲဒီထက္ ေနာက္က်မယ္ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္မရွိေတာ့ဘဲ က်ရႈံးသည္ဟု သတ္မွတ္ခံရေပလိမ့္မည္။

ဇင္ဇင္ရဲ႕မယုံၾကည္သလို ေမးခြန္းေၾကာင့္ ဈာန္က စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာျဖင့္

“ က်စ္ ! နင့္ကို ငါက ဘာလုပ္မယ္လို႔ ထင္ေနတာလဲ ဇင္ဇင္ ”

“ မသိဘူးေလ ... နင္က မေျပာစဖူး ထူးထူးျခားျခား ေက်ာင္းလိုက္ပို႔မယ္လို႔ ေျပာတာကိုး ”