လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင်း ( ၅၁ ) ( Unicode )

“ ဟဲ့ ! ငါ မေးနေတာကို ဖြေဦးလေ ”

ဘယ်လိုမှ စိတ်မရှည်တော့သည့်အဆုံး အော်ချပစ်လိုက်‌တော့မှ

“ နင့်အပူပါလား ”

ဪ ... နောက်ဆုံးရလိုက်သည့် စကားက ပမာမခန့် ခွန်းတုံ့ပြန်စကား ... ။

တကယ့်ကို ဩချရလောက်၏။

သဇင်ဥ တစ်သက်လုံး ယခုလိုမျိုး ဆောင့်ကြွားကြွား၊ တဇွတ်ထိုး၊ တဇောက်ကန်း၊ မပမာမခန့်၊ ဂျစ်ကန်ကန်၊ မရိုမသေ စကားပေါင်း သောင်းခြောက်ထောင်မက နားထောင်လာခဲ့ရသဖြင့် အတော်အတန်နားရည်ဝနေချေပြီ။

ထို့ကြောင့် ဒင်းထံမှ ဘယ်လောက်ပဲ အပြောခံနေရပါစေ သိပ်တော့ မခံစားရ။

အဲဒီနောက် ထိုကောင်လေးက ဖိနပ်စင်ရှိနေရက်နဲ့တောင် ဖိနပ်ကို မချွတ်ဘဲ သဇင်ဥ၏ပခုံးစွန်းကို ဖြတ်တိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲထိ ဝင်လာကာ ဆိုဖာပေါ်တွင် အခန့်သားဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

သဇင်ဥလည်း ထိုကောင်လေး သွားရာနောက် တကောက်ကောက် လျှောက်လိုက်နေရင်း

“ နင် အန်ကယ်လေးနဲ့ ရန်ဖြစ်ပြန်ပြီလား ဈာန် ”

“ နင် သိရင်လည်း ဘာဖြစ်လို့ လျှာရှည်နေသေးလဲ ဇင်ဇင် ”

“ သေချာအောင် မေးကြည့်ရတာပေါ့ဟဲ့ ”

ဈာန်ရောင်ခဆိုသော အနှီကောင်လေးနှင့် ဇင်ဇင် ဘယ်သောအခါမှ စကားကောင်းကောင်းပြောလို့ရမှာပါလိမ့်။

အသက်အရွယ်ချင်း မတိမ်းမယိမ်းဖြစ်နေသည့် သူတို့နှစ်ယောက်က ကြောင်နှင့်ကြွက်ကဲ့သို့ တွေ့လိုက်တိုင်း အမြဲရန်ဖြစ်ကာ စကားနိုင်လုနေရသည်။

သို့သော်လည်း နောက်ဆုံးကျ ဒင်းလေးကို အမြဲတမ်း အလျှော့ပေးရသည်မှာ အကြီးဖြစ်သည့် ဇင်ဇင်သာ ... ။

ဒင်းကတော့ ဇင်ဇင့်ကို ဘယ်တုန်းကမှ အလျှော့မပေးဖူးခဲ့ပေ။

ဤအခြင်းအရာမှာ ဘာမှ မသိနားမလည်သည့် ငယ်ရွယ်စဉ်ကလေးဘဝမှ ယခုလို ကြီးကောင်ကြီးမားအရွယ်အထိ ဖြစ်မြဲ ဖြစ်ဆဲ ... ။

အဲဒီနောက် ဇင်ဇင်လည်း ဈာန်နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာပေါ်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ကာ