လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင်း ( ၅၀ ) ( Unicode )

ကိုကိုနှင့် အကြည့်ချင်း ဆုံမိသည့်အခိုက်အတန့်မှာ သူ့မျက်လုံးများကိုပင် ဖောက်ထုတ်ပစ်ချင်လောက်သည့်အထိ လူက စိတ်လွတ်သွားရသည်။

ကိုကို့အကြည့်များထဲမှာ အမုန်းမီးလျှံများ တမြေ့မြေ့တောက်လောက်နေ၏။

ကိုကို့ထံမှ သူ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသည့် အကြည့်များ ... ။

အကြည့်နဲ့တင် လူတစ်ယောက်ကို သတ်ပစ်နိုင်လောက်သည့်အထိ ပြင်းထန်စူးရှနေလျက် ... ။

အမြဲလိုလို အေးချမ်းနေတတ်သည့် ကိုကိုက အခုချိန်မှာတော့ မာန်ဖီနေသော သားရဲရိုင်းတစ်ကောင်ကဲ့သို့ ... ။

“ ဟင့်အင်း ... ကျွန်တော် ရက်စက်တာမဟုတ်ဘူး ... ကိုကို ကျွန်တော့်ကို အဲဒီလိုအကြည့်မျိုးနဲ့ လာမကြည့်နဲ့ ... ကျွန်တော့်ကို ပိတ်ထိုးချင်ရင် ထိုးချလိုက် ... အဲဒီလိုအကြည့်မျိုးနဲ့တော့ လာမကြည့်ပါနဲ့ ... ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် ... အဲဒီလို ရွံ့မုန်းတဲ့အကြည့်တွေ ... သူစိမ်းဆန်တဲ့အကြည့်တွေ ...

ကျွန်တော်က ဈာန်လေ ကိုကိုရဲ့ ... တခြားလူမှမဟုတ်တာ ... ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ အဲဒီလိုအကြည့်မျိုးနဲ့ ကြည့်နေရတာလဲ ... ကျွန်တော်က ကိုကိုအမြဲပြောတတ်တဲ့ အဆိုးလေးလေ ကိုကိုရာ ... ကိုကို မမှတ်မိတော့ဘူးလား ”

သူ ဘယ်လောက်ပဲ တောင်းပန်နေပါစေ ကိုကို့ရဲ့အကြည့်များက နည်းနည်းလေးတောင် အရောင်မပြောင်းသွားသလို မှိန်ဖျော့သွားခြင်းလည်း မရှိဘဲ

“ ငါ မင်းအနားမှာ မနေချင်တော့ဘူး ”

အေးစက်ပြတ်သားသည့် စကားတစ်ခွန်းက ထိုင်းမှိုင်းနေသည့် လေထုကို ဖောင်းထွင်းလျက် သူ့နားစည်အတွင်းသို့ ရိုက်ခတ်လာသည်။

ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရသည့်အချိန်မှာ သူ့ရဲ့နှလုံးသားတစ်ခုလုံးက လက်အစုံနှင့် ချေမွဖိညှစ်ခြင်းခံလိုက်ရသကဲ့သို့ အဆမတန် နာကျင်သွားရသည်။

စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သည့် အလျောက် ဈာန်ရောင်ခ သူ့အရှေ့မှာ ရှိနေသည့် စားပွဲခုံကို တွန်းလှဲပစ်လိုက်ပြီး