လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင်း ( ၄၆ ) ( Unicode )

သူ့လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားသည့် ကော်ဖီခွက်ကို ရန်သူလိုစိုက်ကြည့်ကာ အဘိုးကြီးအိုလေးလို ပွစိပွစိနှင့် ရေရွတ်နေသည့်ကောင်လေးကြောင့် ဈာန်တစ်ယောက် လူစားထိုးခံလိုက်ရတာလားဟု သူ သံသယဝင်လာမိသည်။

တကယ်ပဲ ဈာန်ရာင်ခဆိုသည့် ဂျစ်ကန်ကန်အဆိုးလေးမှ ဟုတ်သေးရဲ့လား။

သူ့မှာ ကော်ဖီသောက်သာ သောက်ရသည်။ နောက်ကျောက မလုံချင်။ သူ့ဘေးမှာ ထိုင်နေသည့် အမောင်ဈာန်ရောင်ခက ရှုတည်တည်မျက်နှာပေး ဖြစ်နေသည်ကိုး။ ဘာတစ်ခုကိုမှ မစားမသောက်ဘဲ သူ ကော်ဖီသောက်နေသည်ကိုသာ မကျေမနပ်ဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။

နှစ်ငုံလောက် သောက်ပြီးနောက်မှာတော့ သူ ဈာန့်ကို အလျော့ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူ ဆက်သောက်နေမယ်ဆိုလျှင် ဈာန်က ဒီကော်ဖီခွက်ကို ဧကန်မုချ ရိုက်ခွဲပေလိမ့်မည်။

အဲဒီနောက် သောက်လက်စကော်ဖီခွက်ကို စားပွဲပေါ် ပြန်ချထားလိုက်ကာ အရှေ့သို့ နည်းနည်းတွန်းရွေ့လိုက်သည်။ အဓိပ္ပာယ်ကား သူ ဒီကော်ဖီကို ဆက်မသောက်တော့ဘူးဟု ဆိုလိုသည်။

ထိုအခါ ဈာန်က သူ့နား,နား ကပ်လာကာ

“ ကျွန်တော့်ကိုကိုက သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲဗျာ ”

နှစ်ဦးသား ကြားရရုံ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ... ။

သူ့နားသယ်စပ်နားတစ်ဝိုက် လေပြေလေညှင်းတို့က ညင်သာစွာ ယိမ်းနွဲ့သွားသကဲ့သို့ ... ။

“ မင်း တအား စကားတတ်တာပဲ ”

“ အမှန်တော့ ကျွန်တော်က ကိုကိုကြောင့် အရမ်းစကားတတ်လာတာ ... ဒါတွေအားလုံးက ကိုကို့အပြစ်တွေချည်းပဲ ”

“ ငလည်လေး ”

“ နောက်ဆို ကျွန်တော်က ကိုကိုထင်ထားတာထက် ပိုလည်မှန်း သိလာလိမ့်မယ် ... ဒါမှမဟုတ် အခုကတည်းက စမ်းကြည့်ချင်လား ... ကင်ပွန်းစခန်းမှာတုန်းကလိုမျိုးလေ ”

ရိသဲ့သဲ့စကားတွေဆို ဈာန်က သိပ်ကို ဆရာကျကျွမ်းကျင်လွန်းပါသည်။ လူတစ်ဖက်သားကို ကြက်သီးထအောင် ပြောတတ်သည့်နေရာမှာဆိုလည်း လက်ဖျားခါလောက်၏။