Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
2006, 13 T O N Y
Pepper'ın yanıma geldiğini görünce derin bir nefes aldım. Viski bardağını dudaklarıma götürüp bir yudum aldığımda çoktan yanımdaydı. "Yani.." diye mırıldandı gözlerimin içine bakıp. Eliza ile konuşmamı beklediğini bana açık bir şekilde söylemişti. "Eliza geldi." Kafamı salladım. Onun sesini duymuştum, eve girdiğinin gayet iyi farkındayım. Kaşları yukarı kalktı ve yavaşça elini masaya doğru uzatıp yaslandı. "Onunla konuşmayacak mısın?" Bu soruyu sorması büyük saçmalıktı. Elbette kızımla konuşacağım.
"Doğru zamanı bekliyorum, Pepper." Göz devirdi. Tavırlarından sinirlendiğini anlayabiliyordum. Elini masadan geri çekip benden bir iki adım uzaklaştı. Sessizce, daha çok kendi kendine konuşur gibi "Saçmalık." diye mırıldandı. Eliza'nin hala sinirli olabileceğinin farkında olduğunu biliyordum, eğer onu daha da kızdırırsam daha büyük bir kavga başlayacaktı. "Gidip Eliza ile konuşmalısın." Kaşlarımı kaldırıp buna güldüm.
"Hadi canım, yapmalı mıyım? Aslında ben yapmamayı düşünüyordum, böylece belki aramızda olan gerginlik daha da büyür!" Pepper kaşlarını daha da çatıp bana sinirle baktı. Dedikleri ile dalga geçmem hiç hoşuna gitmemişti. Zaten umrunda değildi. Eğer istiyorsa alınabilirdi. "Uzaktan izleyince böyle gözüküyor. Sinirini benden çıkarmaya çalışma. Eliza'nın yanına gelene kadar onun yanında duracağım." Gerçekten çok fazla konuşmasını ve bana akıl vermesini sevmiyorum. Hatta bunu yapmasında nefret ediyorum. "Gerek yok, Pepper. Kovuldun." Pepper sinirle gülüp atölyeden çıkmadan önce alay dolu bir şekilde kafasını salladı.
Siyah kanepeye eğilip çantasını alıp ardından cam kapının arasından çıktı. Bu lanet evden gitmeyeceki. "Ben ciddiyim, Pepper!" Duyabilmesi ve beni ciddiye alabilmesi için o uzaklaşmışken bağırdım. Bir kere olsun onun lanet patronu gibi hissetmek istiyorum. Dediklerimi ciddiye almaması sinir bozucu. Ben onun patronuyum, beni dinlemek zorunda.
Çoktan Eliza'nın odasına çıktığını bilerek derin bir nefes alıp kendimi koltuğa doğru attım. Sırtım yumuşak yer ile buluştuğunda ağzımdan rahat bir nefes kaçtı. Ellerimi yüzüme götürüp yüzümü sıvazladım. Ne yapacağımı bilmiyorum ve bilmediğim için Eliza ile konuşamıyorum. Ona ne söyleyeceğim?
Hey tatlım, bir sevgilin olduğu için mi gerginsin?
Bunu mu demem gerekiyor? Eğer olsaydı önceden söylerdi değil mi? Benden saklayacağını sanmıyorum. Ben onun babasıyım. Benden hiçbir sır saklamaz, değil mi?
