Anneleri tarafından yüreklerine ağır darbeler almış ve annelerinin geçmişiyle kendi gelecekleri arasında arafta kalan iki kişinin yolları kesişirse ne olur?
Ya el ele verip önce geçmişten kurtulacaklar ardından geleceğe kucak açacaklar ya da yolları...
Bugün Perestiş'i yayınlamam üzerinden tam bir yıl geçti. Bugün bizim birinci yılımız. Bu zamana kadar yanımda olan canım arkadaşım Muazzez'e çok teşekkür ediyorum. İyi ki varsın.
Sizler de iyi ki varsınız. Bu zamana kadar yanımda olduğunuz için teşekkür ederim. Sizi çok seviyorum 💚
Yazım hatalarım varsa affınıza sığınarak özür diliyorum ve sizi bölüme uğurluyorum. Umarım seversiniz.
🏹
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Nihat İlhan - Kalpte Duran Kalpçe Üzen Fikri Karayel - Morg
🏹
İşte bunu yapmamalı. İnsanlarla oynamamalı. Bir yerleri var, bir ince yerleri, işte oraya değmemeli. -İnce Memed, Yaşar Kemal-
🏹
Güvenin yıkıldığını duvarları yeniden inşaa etmek ya imkansızdır ya da canını alacak kadar zor. Ya o duvarların altında kalır ölürsün, ya da yenisini inşaa ederken geriye ne güç kalır ne de kalbin dayanıklılığı. Ellerindeki ve ruhundaki yaralarla kalakalırsın.
Güvenin yıkıldığını duvarlar tekrar kurulmaz. Can yakar, can alır, öldürür ama neler feda edersen et, o duvarı tekrar kuramazsın. O duvardan ya kaçarsın, ya da o duvarın altına kalır ölürsün. Ben o duvarın altında kalandım. Canımı vermemiştim daha ama nefeslerim kesiliyordu. Kalbimin üzerindeki yükle nefes alamıyor, canımı verecek raddeye geliyordum. Yaşıyordum...
Güvensizliği tatmak o kadar zordu ve beni o kadar çok yoruyordu ki elimde olsa kalbimi kazanacak, kendimi iyi edecektim ama olmuyordu. Başaramıyordum. Terk edilmiştim. Güvensizlik yüzünden... Terk etmiştim. Güvendiğini anlatan sözler yüzünden...
Yalanlar yüzünden bu hale düşmüştüm.
Süratle kullandığım arabayı trafiğe dikkat etmeden sağ şeritte ilerlemeye devam edip durmadan çalan telefonumu bir kez daha meşgule attım. Onu bırakmıştım. Onu bir kez daha bırakmıştım ama benimki terk ediş değildi. Onu bırakan kişi olduğum halde terk edilendim. Terk edilmiştim. Bilmen gerekenlere kör olmam istendiğinde gözlerimi açtığım için, duymamak gerekenlere kulak kabarttığım için ve bana ait olmayan ama benim yalanlarımı taşıyan satırlara dokunduğum için terk edilmiştim.
Bana söylenenlere bu zamana kadar itaat etmiştim. Kafamı kaldırdığımda suçlu olmuştum. Oysa ki kimse bu zamana kadar hep onları dinlediğimi, onların sözleriyle hareket ettiğimi görmüyordu. Bana kör olmuşlardı. Bu zamana kadar gözlerimi kapatmak için kullandıkları ellerle hem gözlerini kapatmışlar hem de kulaklarını. Bana körlerdi, görmüyorlardı. Bana sağırlardı, çığlıklarımı duymuyorlardı.
Arkamdan korna çalan adamı duymak istemeden gaza yüklendim ve Efe'nin ayarladığı alana yol aldım. Durmak istemiyordum. Susmak istemiyordum. İstediklerim bu zamana kadar gerçekleşmemişti. Ellerinin tersiyle beni içenler bana sarılmaya çalıştıklarında pnları itmem onların hoşuna gitmemişti. Ben istemiyordum artık. Bana sarılmasını istediğim kollar, onları istemediğim zaman bana ulaşmaya çalıştıklarında benim kalbim soğumuş oluyordu. Onların keyiflerini, planlarını bekleyene kadar kalbim kuruyordu. Bitiyordum. Yavaş yavaş çürüyordum. İçim ölüyordu. Kalbim, vardığı sahibinde aynı işkenceye maruz kalıyordu. Ölüyordu...
