Her Pain

EPILOGUE

Play song: Iris by Goo Goo Dolls

***

Minsan na akong nakapanood ng mga gig ng Scorpio. Inaasahan ko na ang sigawan, hiyawan, at mga babaeng mahihimatay bigla kahit nagbabanda lang naman sila. Naaalala ko pa ang sarili ko na nakaupo lang mag-isa sa tabi ng bar counter at pilit tinatago ang kilig, saya, at ngiti dahil sa tuwing kumakanta si Luca ay sa akin lang siya nakatitig.

"And I'd give up forever to touch you..."

"'Cause I know that you feel me somehow..."

Ngayong maaliwalas na ang pakiramdam ko, walang nararamdamang ni isang negatibong emosyon, at okay na ang relasyon sa pagitan ng aking pamilya, oras na rin siguro para umamin sa tunay kong nararamdaman para kay Luca.

"You're the closest to heaven that I'll ever be..."

"And I don't wanna go home right now..."

Lahat ng tao sa loob ng bar ay dinadama at ine-enjoy ang kinakanta ni Luca. Paanong hindi ma-eenjoy? Sobrang sarap pakinggan ang boses niya, pati na rin ang pagtugtog ng gitara at pag-drum ng Scorpio.

"And all I can taste is this moment..."

"And all I can breathe is your life..."

Nakapikit niyang dinadama ang pagkanta. Hawak-hawak pa ng dalawang kamay ang mikropono. Kahit saang anggulo tignan, kapansin-pansin talaga ang kagwapuhan niya. Lahat ng members ng Scorpio, actually.

"And sooner or later, it's over..."

"I just don't wanna miss you tonight..."

"Jeanne? Jeanne!"

Naramdaman ko na lang ang mahigpit na yakap ni Hazel sa akin. Hindi ko man lang siya napansin, masyado akong nakatutok kay Luca. Although, it's a good thing na nandito siya since may sasabihin naman ako sa kaniya.

"Y-you're late... Jeanne... I'm so sorry! Nagawa ko lang 'yon kasi---"

"Shush, sweetie." At mahina akong natawa. Pakurap-kurap niya akong hinarap kahit may luha sa magkabilang gilid ng mga mata niya.

"You're not mad anymore?" pag-aalala niya.

Umiling ako. Unti-unti siyang napangiti nang malaki. Muli niya akong niyakap nang mahigpit so I hugged her back.

"Really?! How come?"

"Well, narinig ko na ang mga paliwanag ninyo noong nasa hospital pa ako e. Nakakaumay kaya pinapatawad ko na kayo."

We laughed hanggang sa bigla siyang lumayo sa akin dahil sa gulat. "So, you weren't asleep after all?!"

I frowned. "I just took a rest. Anyway, I want to thank you."

"Huh?"

Lumapit ako sa kaniya saka pinatong ang dalawa kong mga kamay sa magkabila niyang balikat, at siya naman ang niyugyog ko.

I stopped and laughed at her dizzy face.

"Dahil sa'yo, nakilala ko ulit si God. Tama ka, tinulungan niya rin ako. Hazel, without you and your words of wisdom, marahil ay hindi na ulit ako magkakaroon ng faith sa lahat," I said gratefully.

I still believe that God is not a therapist, but he is indeed powerful. He sent people to help me find him, so I can find myself as well. Thanks to all of them.

"And I don't want the world to see me..."

"'Cause I don't think that they'd understand..."