Watermelon Dreams

Eighteen

Naramdaman nyang bumalik ang lakas sa katawan nya. Her mind was confused as the woman carried the unconscious child and helped Olivia get up.

Still in a daze, Olivia allowed the woman to guide her out of the building. The fire and smoke parted to give way. She was surprised to see herself out on the street. Lights flashing, sirens bellowing, people shouting and crying in the distance.

Kita pa rin nya ang nasusunog na gusali sa may di kalayuan. Paano sila napunta sa kinatatayuang limang kanto ang layo mula sa trahedya? Pagtingin nya sa babaing hawak pa rin ang kamay nya, wala na ang batang karga nito.

“Naibalik na sya sa nanay nya.” Nabasa ng babae ang nais nyang itanong.

“S-Salamat.” Sino ba ang babaing ito? Walang bahid ng usok o pagkasunog ang puting blouse nito. Paano nito nagawang pumasok at lumabas ng nasusunog na gusali?

Marami syang gustong itanong dito ngunit huminto sa harapan nila ang isang itim na kotse at iniluwa niyon ang nag-aalalang Lola nya. Niyakap sya nito nang mahigpit pagkatapos nitong sipatin kung maayos ang kalagayan nya.

“Thank you.” Maluha- luha nitong baling sa babaing nakamasid lamang sa kanila.

“Wala kang dapat ipagpasalamat, Essie.”

Magkakilala ang mga ito?
Before she could ask, that memory faded.

Wind chimes playfully filled her ears. Erin’s words came back to her. “I love you more than anyting, Olivia. I will walk through fire and back for you.”

Erin literally walk through fire for her. They knew each other since she was a child. It was Erin who sent away Olivia’s illness.

Dahil kay Erin, nakapaglaro sya kagaya ng mga ibang bata. Na-enjoy nya ang kanyang kamusmusan at dahil dito ay unit- unti nyang nabubuo ang mga pangarap maging ang kinabukasan.

Overwhelmed with her memories and how Erin deeply loved her, Olivia’s tears fell. Erin was always there for her, caring and protecting her without her knowing.

Muling tumunog ang wind chimes. Nagdiriwang ang tono at tila hinaplos nito ang puso nya. Punong- puno ng pagmamahal ang nais ipahatid ng mala-musikang tunog.

Nagliwanag ang suot nyang relo. Gumapang ang imahe ng mga baging sa braso nya. Pumasok ang banayad na hangin sa bukas na bintana ng kwarto nya kasabay ng tila umaawit na wind chimes.

“Erin.” Mabilis na bumangon si Olivia at dumungaw sa bintana. Lalong dumaloy ang luha nya sa labis na kaligayahan nang makita si Erin, na nakatayo sa ibabaw ng isang napakalaking dahon ng gabi.

Nakangiti ito sa kanya habang nagpapalit- palit ang iba’t- ibang kulay sa mga mata nito. Walang sinabi ang mga nagnining-ningang bituin sa kalangitan sa kagandahan ni Erin. Hindi malaman ni Olivia kung ano ang nakita ng isang imortal sa katulad nyang hamak na mortal.

“Umi.” Ngayong naaalala na nya ang lahat, hindi sya makapaniwalang ito ang kauna- unahang kaibigang kanyang itinuring. Ang kaibigang handang makinig sa kanya at sya ring nagbigay inspirasyon.

Sumampa sa bintana si Olivia at nang makalapit si Erin sa kanya, tumalon sya papunta rito. Agad sya nitong hinapit sa beywang at buong suyong hinagkan sa mga labi nya.

Napapikit si Olivia at tumugon dito. Walang kapaliwanagan ang labis na kaligayahan at kasabikang nadarama nya ng mga sandaling iyon.

“My beautiful Olivia.” Buong pagmamahal na nakatitig ang mala-bahag-hari nitong mga mata sa mukha nya matapos sya nitong hagkan. Hinaplos nito ang pisngi nya. “Maligayang kaarawan.”

It was Olivia’s happiest birthday. There was nothing comparable to Erin’s warm kisses on her lips. There was nothing sweeter than Erin’s warm embrace.