Beş yaşındaki bir çocuğa iç organlarımız nelerdir diye sorsanız vereceği ilk cevap hiç şüphesiz kalp olur. Böyle öğretilir çünkü biz insanlara, karnımızın hemen üzerinde, kaburgalardan oluşan bir kafesin içerisinde dört odacıklı bir organ olduğu söy...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♪
Taylor Swift - Bad Blood
Chase Atlantic - Friends
♪
Bana huzuru tanımla deseler ne diyeceğimi bilemem ama düz çizgi bile çizemediğim halde huzurun tamamen zıttı olan her bir duygunun resmini rahatlıkla çizebilirim.
Seçim yaptığımız her şeyden sorumluyuz. Her şeyden. Farkında olmadan yaptıklarımızdan bile. Zifir'de büyümeyi ben seçmedim ama huzur dendiğinde zihnimde kelebekler çiçekler yerine kan ve silahın oluşması benim seçimimdi. Böyle biri olmayı, birini öldürmekten zevk almayı, kaosu sevmeyi kendim seçtim. Beni bu seçime iten çok kişi vardı çevremde ama seçim bana aitti.
Yirmi bir yaşındayım. Kendime aynadan baktığımda güçlü bir kadından çok bir canavar görüyorum. Bir ejderha, karşısında duran herkesi sıcak alevlerle yakan, yıkıp geçen bir ejderha. Rengim kırmızı, derimin üzerinde silah lekeler var. Bana karşı koyan herkesin zırhımda açtığı küçük delikler bunlar. Aynaya bakmadığım sürece bu delikleri fark etmiyorum bile, o kadar kopmuşum herkesten. Bu ejderhayı ilk gördüğüm yaş sekizdi ve ben sekiz yaşımdan yirmi bir yaşıma kadar kendimi değil Hakkı'yı suçladım. Olduğum kişinin sorumluluklarını yüklenmek yerine başkasının omuzlarına attım. Ağlayamadım, suçladım. Gülemedim, suçladım. Kendimi kaybettim, suçladım. Büyüdüm ve yine suçladım. Büyüdüm. Büyüdüm mü gerçekten? Ben her zaman suçladım ve ben yine her zaman kendimi masum olduğuma inandırdım. Belki kendimi böyle daha iyi hissederim dedim içten içe, belki de gülmenin formülü masum olmaktır?
Değildi. Ve Aras Şahzarin haklıydı.
Bir koyun gibi bana ne dendiyse onu yaptım. Bu bana güç ve para getirdi, güç egomu besledi. Ama güç bana gelirken benden bir şey de götürdü. Özgürlük. Başta zihnim özgür değil benim, kafamın içinde bileklerinden kanlar akan bir esirim. Esaretim canımı yakmadı başta. Hissetmiyordum bile. Hala hissetmiyorum ama durup şöyle bir baktığımda anlıyorum ki... Olduğum kişinin hayatı boyunca bir doğrusu bile yok. Ben kimim? Bilmiyorum. Kendime çok uzağım. Bir değer yargım yok. Bana ne denirse onu yapıyorum ve bunu yaptığım için kendimden nefret ediyorum. Bu kadar. Piyondan başka bir şey değilim.
