Warriors Within

Chapter 6

Veda's POV

NERVOUS is what I am feeling right now. For some reason, the atmospere suddenly changed from warm and noisy, to cold and defeaning silence. It was just earlier that both Kyrene and Lau were arguing, something I haven't seen for quite a while, and teasing each other.

After secretly taking a few deep breaths, I decided to speak. "Uhm... is it just me or it just got kind of awkward here?" I said nervously, while trying to lighten the situation. Sinulyapan ko silang lahat, purposely glancing at Khali last. Medyo nagulat pa ko ng tumungin siya sakin, she sighed. Ano ba!? Lalo mo kaming pinapakaba!

"Ewan ko sainyo, inaantok lang naman ako." Pahikab na sabi ni Khali. "Damn, aatakihin na ko sa kaba tapos inaantok ka lang pala!?" Sabi ko sa sarili. "Bruha ka! You're making us nervous!" Lau almost cried, pinagpapalo niya si Khali. Kung malapit lang ako, malamang nakipalo na rin ako eh!

"Aray!" Parang napipilitan pa siyang magreklamo! Saying 'aray' in that expressionless face, nakakaloka! "Bakit ka kasi hindi nagsasalita!?" Kye said habang pinapalo si Khali, "Tinatamad ako." She said unbotheredly. Hindi ko alam kung mamamangha ako or maiinis, kami kinakabahan sa kinikilos niya eh!

"Wag kasi kayo mag ovethink." She casually said, hindi na ko nakatiis at tumayo na rin para makalapit. Paglapit na paglapit ko ay nakipalo na ako sa kanila, halata namang nagulat sila sa ginawa kong pag hampas dahil natigil silang tatlo at napatingin sakin. "Bakit kayo lang may karapatan manghampas?" Tinarayan ko sila.

Hindi ko inaasahan na sabay sabay silang tatayo at yayakapin ako, "Huy, anyare sa inyo?" I asked them, clearly confused. Si Lau ang unang nagsalita, "I don't know, maybe we just feel like hugging you." Anang niya, unti unting bumitaw sa pagkakayakap sakin, tinignan ko sila isa isa. I realized what their hug meant when I looked at Laureen's relieved face. Hindi lang pala si Khali ang nagpakaba sa kanila....

I smiled, "So you guys are still worried?" Pabiro kong tanong, naiyak si Kyrene ng kaunti. "Paano ba naman kasi, parang ang lungkot lungkot mo kanina pero dinidistract mo kami." Asik niya sakin, "Oh bat ka umiiyak?" Pang-uuyam ko pa sakanya, nahampas niya tuloy ako. Napangiwi ako sa sakit, 'Nakalimutan niya atang masakit siya manghampas'

"But what Kye said is true, you looked  as if you're here but not really." Mangiyak-ngiyak na gatong pa ni Laureen habang nakayakap muli sakin, hindi ko alam kung maaawa ako or matatawa. She looks so cute!

Natawa na lang ako ng bahagya, "Okay lang ako, may mga naalala lang. But I'm okay now, so you guys don't have to worry about anything anymore." Nakangiti kong paliwanag sakanila, limot na ang inis na naramdaman kay Khali kanina.

Nalingon ko siya, lahat lahat tuloy ng nangyari kanina naalala ko na naman. Kaya nahampas ko ulit siya, "Aray!" Gulat na sabi niya, "Kala mo talaga kakalimutan ko ahh, just who called you para matahimik ka ng ganon!?" Tinarayan ko na siya.

"Inaantok nga lang ako." Masamang tingin sakin na paliwanag niya, umakto lang akong hindi natatakot pero deep inside nangangatog na tuhod ko. "Mom called, kinamusta lang tayo." Dagdag pa niya, natahimik naman kami lahat. "Sana ol, sila Mama kinalimutan na yata ako." Animong nagtatampo na sabi ni Kyrene, natawa kaming lahat.

Inis naman siyang tumingin samin, "Anong nakakatawa!?" Asik niya, "Ikaw hahaha." Tumatawang sagot ko, lalo tuloy siyang nainis pero wala siyang palag sakin. Lau placed her hand at Kyrene's back, as if comforting her. "Don't worry, they will never forget their one and only princess." Nakangiti at bahagyang natatawang pang-aalo nito. Psh, kala mo di nag away kanina.