FÜTADE | DİLSUHTE

Bölüm 4

Kapıdan giren Doğu Bey'i gören Zöhre ayağa kalktı.

''Hoşgeldiniz Doğu Bey.''

Adam hoşbulduk demeye bile gerek görmeden, ''Odama gel Zöhre.'' Dedi. Zöhre işe başlayalı iki hafta olmuş, ilk hafta sonunda Duru işi Zöhre'ye devrederek ayrılmıştı. Doğu Bey'i takip ederek odaya girdi. Adam yerine oturdu ve direkt konuşmaya başladı.

''Fransız firmasıyla mail trafiğini senin yönetmeni istiyorum. Fransızcan iyiydi değil mi?''

''Evet Doğu Bey.''

''Tamam. Bundan sonra olur olmaz her şeyi bana yazmasınlar. Önce sen maillere bak. Gerçekten gerekli durumlarda bana bilgi ver.''

''Olur Doğu Bey.'' Adam onun yüzüne bile bakmıyor, konuşurken bir yandan bilgisayarından bir şeyleri kontrol ediyordu. Zöhre işe başladığı iki hafta içinde Doğu Bey'in hakikaten yoğun biri olduğunu anlamıştı.

''Mozaik firmasıyla birleşme tamamlandı.''

''Öyle mi? Çok sevindim.'' Bu birleşme önemliydi. Bütün ofis bu iş için uğraşıyordu uzun zamandır.

''Bu gün duyurusu yapılacak. Sen şimdilik bunu kimseyle paylaşma.''

''Tabi, kimseye söylemem.''

''Çarşamba günü birleşme şeferine ofis içinde bir kutlama yapılacak. Mozaik'ten birkaç kişi tanışmak maksadıyla kutlamaya katılacak. Otomotiv işinde yeni ortağımız artık onlar. Bu yüzden birlikte çalışacakları grupla tanışmak istiyorlar. Onlarla senin ilgilenmeni istiyorum.''

''Tabi Doğu Bey elimden geleni yaparım.'' Adamın o ana kadar bilgisayarda olan gözleri bir an Zöhre'ye döndü. Kısa ama anlamlı bir bakış sonrası adam tekrar bilgisayara döndü. Bu bakış Zöhre'ye garip geldi. Nedenini anlayamamıştı.

''Bana biraz ailenden bahsetsene Zöhre.'' Dedi adam gözleri hala bilgisayardayken. ''Baban ne iş yapıyor, annen çalışıyor mu, kardeşlerin var mı?'' Bu soru Zöhre'de soğuk duş etkisi yaptı. Ailesi bahsetmek istediği en son şey bile değildi. Bir daha hayatı boyunca ailesiyle görüşmeyecekti. Buna kararlıydı. Sırf parasına para katmak için kızını bir tecavüzcüyle evlendirmek isteyen bir ailesi olamazdı onun. Onun bir ailesi yoktu artık. O bu hayatta yalnızdı. Yalnızdı ama güçlü olacaktı.Onu yıkamayacaklardı.

''Ailemle görüşmüyorum.'' Dedi. Sesi istediğinden çok daha sert çıkmıştı ama kendine engel olamadı.

''Neden?'' Adam bu sefer doğrudan yüzüne bakıyordu.

Zöhre bir an bakışlarını kaçırdı, sonra o da doğrudan adamın gözlerine bakarak cevap verdi.

''Bu biraz özel bir soru olmuyor mu Doğu Bey? Ailemle görüşmüyor oluşum burada çalışmam açısından sorun mu yaratıyor?''

Adam birkaç saniye susup Zöhre'ye baktı. Sessizlik uzadıkça Zöhre çığlık atacak hale geldi ama aslında zannettiği kadar uzun sürmemişti.

''Ailenle görüşmemen benim umurumda değil. Ben çalıştığım insanları ailem gibi görürüm. Bu yüzden onların ailelerini de ailem sayar bir ihtiyaçları olursa ilgilenmek isterim.''