"မေဆးေတာ့ဘူး ဦးေလးကင္
ဟြန္းသြားျပီ"
ေျပာေျပာဆိုဆိုအပန္းေျဖစံအိမ္စီျပန္တက္လာခဲ႔သည္
တစ္ကိုယ္လံုးေပပြေနတာကိုတမင္မေဆးဘဲေနတာျဖစ္သည္။
"ဦးခ်န္း……ဦးခ်န္း…"
"ဘာလို႔ေအာ္ေနတာလဲငါဒီမွာ
ဟင္……မင္းကဘယ္လိုျဖစ္တာလဲပြလန္ေနပါလား"
"ျမင္းေခ်းက်ံဳးလာတာေလ ဦးခ်န္းပဲခိုင္းျပီးေတာ့ေမ့ေနတာလား ဒါနဲ႔ ကိုၾကီးေရာ"
"ျပန္သြားျပီ"
"ဟင္ ဟြန္းကိုလဲႏႈတ္ဆက္မသြားဘူး"
"ႏႈတ္ဆက္ရေအာင္မင္းကဘာမို့လဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဟြန္းရဲ႕အသက္သခင္မို႔ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လို႔ေျပာတာေပါ့
ဦးခ်န္းလိုတစ္ကိုယ္ေကာင္းသမားထင္ေနလားလူကို"
"ဘာ…ဘာ…ဘာေျပာလိုက္တယ္အိုဆယ္ဟြန္း
ငါကတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ဟုတ္လား"
"အြန္း"
"ဘာျဖစ္လဲငါတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာ
မင္းစီကအမိန္႔ေတာင္းခံေနရအံုးမွာလား ငါ့ဘဝမွာငါကဘုရင္ပဲ
ငါဘာလုပ္လုပ္ဘယ္သူမွေျပာပိုင္ခြင့္မရွိဘူး
မင္းလဲေျပာခြင့္မရွိဘူးအဲ႔ဒါနားလည္ထား"
ဟြန္းကအေပ်ာ္အပ်က္သေဘာမ်ိဳးေျပာတာကိုဦးခ်န္းကရုပ္တည္ႏွင့္ဖိေဟာက္သည္။
သူ႔ဘဝမွာသူသာဘုရင္ဆိုတာဟြန္းသိတာေပါ့။
ဒါတင္ဘယ္ကလဲဟြန္းရဲ႕ဘဝမွာလဲဦးခ်န္းကဘုရင္ပါ
အဲ႔ဒါကိုေတာ့ဦးခ်န္သိလိမ့္မည္မထင္……။
"သြား ေျခလက္ေဆး ျပီးရင္မနက္စာစားေတာ့"
"ေန႔လည္ေတာင္ေရာက္ေနျပီ မနက္စာကစားရအံုးမွာလားဦးခ်န္း"
"မစားခ်င္မစားနဲ႔"
"စားမွာေလေန႔လည္စာ"
"ေျပာလိုက္ရင္စကားကိုကပ္ေျပာ"
"ကပ္မေျပာပါဘူးဦးခ်န္းရဲ႕ခြာေျပာေနတာကို
ဘာလဲကပ္ေျပာေစခ်င္လို႔လား ဒါဆိုလဲလာျပီေလ"
ဆယ္ဟြန္း ဦးခ်န္းအနားကိုအျမန္တိုးသြားလိုက္သည္။
ဦးခ်န္းေရွာင္ခ်ိန္ေအာ္ခ်ိန္မရလိုက္ဘဲဆယ္ဟြန္းစီကျမင္းေခ်းတစ္ခ်ိဳ႔႕ေပသြားသည္။
YOU ARE READING
သခင့္ရဲ႕ေက်းက်ြန္/သခင့်ရဲ့ကျေးကျွန်(Completed)
Fanfiction✨ဦးခ်န္းကိုခ်စ္တယ္✨ဦးချန်းကိုချစ်တယ်✨(4.2.2021)
