Θα σας πρότεινα να ακούτε παράλληλα με την ανάγνωση το αγαπημένο μου τραγούδι.
Θησαυρέ μου - Νίκος Νομικός.
Αυτό το τραγούδι με ταξιδεύει και ήθελα να το συνοδέψω με το κεφάλαιο που πρόκειται να διαβάσετε παρακάτω ❤️
Ethan
Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω κάποιος να μου ανοίξει.
Ο ήχος του κουδουνιού τρυπάει τα αυτιά μου και αδυνατώ να πιστέψω πως πέρασαν χρόνια ολόκληρα από την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ. Το στομάχι μου δένεται κόμπος και είμαι στο παρά πέντε ώστε να φύγω τρέχοντας. Θα το παλέψω όμως και δεν θα δειλιάσω.
Μοιάζει με χθες, σα να μην έφυγα ποτέ, σα να ήταν όλα ένα ψέμα.
Τρέμω ολόκληρος, ακόμα δεν είμαι σίγουρος για αυτό που πάω να κάνω και θέλω να φύγω μακριά, αλλά σκεπτόμενος την κουβέντα που έκανα με τον Santi, πιστεύω πως πρέπει να παραμείνω.
Εξάλλου με έχουν ήδη δει δύο άτομα και είναι πολύ πιθανό κάποιος από τους δύο να μιλήσει.
Οπότε ας φανώ υπεύθυνος για μια φορά και ας παρουσιαστώ από μόνος μου.
«Άνοιξε και έλα μετά να συνεχίσεις το ψάξιμο. Αν και το παιδί είπε πως δεν θέλει δώρα...» άκουσα από μέσα και κατάλαβα πως η πόρτα από στιγμή σε στιγμή θα άνοιγε.
Κι έτσι έγινε.
Η λευκή πόρτα ασφαλείας του διαμερίσματος μας άνοιξε και μπροστά μου αντικρίζω μια μαμά σχεδόν όπως την είδα για τελευταία φορά πριν από εφτά χρόνια.
Πανέμορφη και νεότατη.
«Το παιδί μου...» φώναξε συνειδητοποιώντας ότι είμαι ξανά μπροστά της και όρμηξα στην αγκαλιά της έτσι, ώστε να κρύψω όλη τη συγκίνηση που υπήρχε στην ατμόσφαιρα.
Με αγκάλιαζε σφιχτά σαν να αναπληρώνει όλες τις αγκαλιές που δεν μπόρεσε να μου δώσει αυτά τα χρόνια που έλειπα. Τα δάκρυα της έπεφταν στη γκρι ζακέτα μου αλλά δεν με ενδιέφερε. Η στιγμή άξιζε όσο τίποτα άλλο και τώρα πια δεν θέλω να την καταστρέψω κι αυτήν.
Το άρωμα της με αγκαλιάζει και αυτό και ξαφνικά όλα μυρίζουν σπίτι, μαμά, παιδικότητα.
«Μαμά, συγγνώμη» της είπα μέσα από την αγκαλιά μας και τα δάκρυα μου.
«Φτάνει που είσαι καλά και που γύρισες. Είσαι καλά; Πες μου πως είσαι καλά γιατί εμείς κάθε μέρα πεθαίναμε από την ανησυχία και τον φόβο μας» μου είπε δακρυσμένη χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Treason
Teen Fiction𝓡𝓮𝓪𝓭𝔂 𝓽𝓸 𝓯𝓸𝓻𝓰𝓲𝓿𝓮 𝔂𝓸𝓾, 𝓫𝓾𝓽 𝓯𝓸𝓻𝓰𝓮𝓽𝓽𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓼 𝓪 𝓱𝓪𝓻𝓭𝓮𝓻 𝓯𝓲𝓰𝓱𝓽. Περπατώ ξανά μετά από χρόνια στους δρόμους της Νέας Υόρκης και νιώθω ξένο σώμα. Όλα φαίνονται τόσο διαφορετικά, τόσο αλλιώτικα. Ή μάλλον όλα είναι ί...