𝓡𝓮𝓪𝓭𝔂 𝓽𝓸 𝓯𝓸𝓻𝓰𝓲𝓿𝓮 𝔂𝓸𝓾, 𝓫𝓾𝓽 𝓯𝓸𝓻𝓰𝓮𝓽𝓽𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓼 𝓪 𝓱𝓪𝓻𝓭𝓮𝓻 𝓯𝓲𝓰𝓱𝓽.
Περπατώ ξανά μετά από χρόνια στους δρόμους της Νέας Υόρκης και νιώθω ξένο σώμα.
Όλα φαίνονται τόσο διαφορετικά, τόσο αλλιώτικα. Ή μάλλον όλα είναι ί...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Maya
Χτενίζω τα κατσαρά μου μαλλιά και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Χαμογελώ στην όψη μου και προσθέτω μια ακόμα, τελική πινελιά.
Την αγαπημένη, λατρεμένη μου κολόνια.
Χαμογελώ διαρκώς γιατί πέρασα δύσκολα για να βρεθώ σήμερα σε αυτή τη θέση. Δεν μου ήταν πάντα εύκολο να θαυμάζω και να στηρίζω τον εαυτό μου. Είχα διαλυθεί, είχα γίνει κομμάτια και είχα φτάσει στα άκρα.
Είχα χάσει τον εαυτό μου, τα λογικά και τον ύπνο μου. Ήμουν κάτι άλλο από αυτό που ήξερα, έχασα κάθε σπιθαμή του εαυτού μου και ήμουν ένας απλός θεατής στη ζωή μου.
Πέρασα ώρες μπροστά σε έναν καθρέφτη κλαίγοντας με λυγμούς, προσπαθώντας να καταλάβω τι πήγε στραβά, γιατί έφυγε και κυρίως να αποδεχτώ την απουσία του. Ύστερα πέρασα ακόμα περισσότερες ώρες μπροστά στον καθρέφτη κοιτώντας με, απορρίπτοντας με αλλά με την ελπίδα ότι θα συνέλθω κάποτε. Δεν το πίστευα αλλά ήθελα να στηριχτώ σε κάτι.
Αλλιώς θα κατέρρεα.
Τον αγάπησα τόσο πολύ και η στιγμή που έφυγε ήταν τόσο σημαντική για εμένα.
Πήρε το σώμα μου, το έκλεισε στην παλάμη του και με συνοδοιπόρο τα όνειρα μου και τις υποσχέσεις του έφυγε χωρίς να πει ούτε αντίο. Δεν εξήγησε ποτέ τίποτα, δεν είχε καν το θάρρος να με κοιτάξει στα μάτια. Δειλός ήταν και μου το απέδειξε με απαίσιο τρόπο. Μου φέρθηκε με χυδαίο τρόπο, σαν σκουπίδι και έκαψε τα όνειρα μου.
Φέρθηκε σαν ανώριμο παιδί που το παιχνίδι του ήταν η ψυχή και το σώμα μου.
Αγκαλιά με ένα σκουρόχρωμο φούτερ που μου είχε χαρίσει, κλεισμένη στο παιδικό και εφηβικό μου δωμάτιο να κλαίω κατηγορώντας τον εαυτό μου για την φυγή του. Ένιωθα πως εγώ ήμουν η αιτία που με εγκατέλειψε. Όμως το πρόβλημα ήταν πιο βαθύ από αυτό. Μου πήρε πάρα πολύ καιρό να το συνειδητοποιήσω.
