𝐶𝘩𝑒𝑟𝑟𝑦 𝐵𝑙𝑜𝑠𝑠𝑜𝑚

𝟓.

Ƥσν Hαꭱꭱу:

'En Harry, hoe was het op school jongen.'
'Hij is niet in elkaar geslagen dus-'
'Verdomme Anne! Het is alsof we geluk hebben gehad dat hij niet in elkaar geslagen wordt! Het zou verdomme niet eens uit maken om het feit dat Harry een regenboog strike.'
'Hij is nou eenmaal een beetje anders! Ik snap wel waarom kinderen er zo op reageren.'
'Wat een onzin! Het is maar een streepje! Een klein streepje Anne waarom zou hij dan uitgescholden moeten worden en in elkaar geslagen?'

'Robin, hij is anders. Harry moet zich leren aanpassen?'
'Aanpassen zeg je?! Dus jij vind dat Harry voor miljoenen mensen zich moet aanpassen en miljoenen mensen niet voor Harry? Harry heeft geen fout gemaakt! Hij kan hier verdomme niets aan doen!' Hij slaat op de tafel en ik staar leeg voor me uit.
Het gebeurd wel vaker, mensen maken ruzie met mij en mensen maken ruzie voor mij.
'Mag ik van tafel?' Zeg ik zachtjes.
'Ja, ga maar van tafel lieverd.' Zegt mijn moeder even zacht terug en ik loop snel naar boven.

Ik ga zuchtend op mijn bed zitten en val een tijdje later om. 
Ik trek mijn t-shirt weer uit en ga verspreid op het bed liggen.
'Ik ben dom. Ik ben raar. Ik ben gek. Ik ben lelijk. Ik ben stom. Ik ben anders. Ik ben vies. Ik ben goor. Ik ben mislukt. Ik ben een fout. Ik ben een geschenk van de duivel.'
Ik noem de woorden hard op.

Het raakt me wel maar ik ga er niet op huilen.
Ik ben bijna vrij, bijna vrij van alles wat ik haat.
Voorzichtig sluit ik mijn ogen en herleef ik het moment dat me in leven houd.

De roze bloesemblaadjes dwarrelen naar beneden en komen in mijn haar terecht en in het haar van een andere jongen.
Hij zit in de boom en plukt aan de zijtakjes van de boom met prachtige bloesem.
Hij wordt geroepen maar ik weet niet meer hoe hij heet.
Eventjes denkt hij na hoe het takje naar beneden te nemen en stopt het dan in zijn mond.
Soepel klimt hij de boom uit en komt mij onderweg dan tegen.
"Alsjeblieft." Zegt hij zacht en geeft het takje aan mij.
Verbijsterd kijk ik hem aan en hij loopt met een glimlach weg.

Elke keer denk ik er weer aan, ik had dankjewel moeten zeggen.
En dat laat me schuldig voelen.

🎔