Watermelon Dreams

The Volunteer

Alam ng Lola nyang disappointed sya sa aberya. They were in the middle of nowhere. There were only fields, trees, the blue sky and the scorching sun.

"There's a bus going straight to Brgy. Manlupig." Napakunot ang noo ni Olivia sa sinabi ng Lola. She researched the route going to Mt. Hangarin. There's no commuter bus that goes through Brgy. Manlupig. Nearest jump off point was an hour away. "It's an old bus. I'll let your OIC know. Pwede ng mauna ang ilan sa inyo." Batid nitong naiinip na sya.

Pagkatapos ng tawag nila, nakita nyang may kausap na ang OIC nilang si Karen sa cellphone nito. Nagtataka man pero hindi na nagtanong pa si Olivia. Baka nga may available ng commuter bus papunta sa lugar na iyon.

Lumapit sa kanya si Karen matapos nitong kausapin ang karamihan sa mga volunteers. Lima ang pumayag na mauna na mula sa dalawampung kasama nila.

Kasama ni Olivia na mauuna sina Caitlyn, Chino, na mas na-excite at naghint pang gustong makatabi sya sa bus, at dalawa pang volunteer na galing siguro sa ibang university kagaya ng lalaki.

Mga bagong volunteers marahil ang dalawa dahil hindi sya pamilyar sa mga ito.

"I'm Miranda." Nagpakilala ang isa sa mga ito. Lumabas ang dimples nito sa kaliwang pisngi nang ngumiti ito.

"Olivia." Nagkamay sila nito. Napasulyap naman si Olivia sa walang- kibong isa pang babaing volunteer na nasa likuran ni Miranda. Nakatingin lamang ito sa kanila. "Hi! What's your name?"

Hindi nagsalita ang babaing katabi ni Miranda. Nanatiling nakatingin lamang ito sa kanya.

"Rude," Olivia thought irritably but didn't show it, she smiled at the girl instead. Sapalagay nya'y nasa Senior year na ang mga ito sa college. Pero hindi yun excuse para maging magaspang ang ugali.

"Pasensya ka na sa kaibigan ko. Nainitan ang bumbunan," Miranda whispered and they both giggled. "She's Erin by the way."

Despite having an angelic face, Erin was unfriendly. Olivia noticed Chino checking out the stoic girl, she had the urged to smack him. She couldn't blame him though.

Even Olivia had to admit, Erin was beautiful. Her heart shaped-face, high nose, light brown eyes and pouty mouth were screaming for attention. Not to mention her long legs visible from her denim shorts and her arms proudly exposed from her sleeveless white blouse. There's a long sleeved checkered shirt wrapped around her sexy hips. Her long wavy stylishly messy hair was being ruffled from time to time whenever the wind blew. Olivia noticed blue highlights when it caught the sunlight.

Olivia turned her eyes away when she saw Erin smiled briefly and amusely at her.

Olivia's cheeks burned. Akala nya nakaligtas na sya rito nang huminto ang isang lumang ordinary bus na may pula at dilaw na pintura sa harapan nila. Bumukas ang pinto ng bus at isang nakangiting middle-aged man ang bumati sa kanila ng magandang araw. "Saan ang biyahe nyo mga ineng?"

"Barangay Manlupig." Si Miranda ang sumagot.

"Tuloy kayo," masiglang sabi ng lalaki. Dala-dala ang kani- kaniyang bag pack, sumakay sila sa medyo puno ng bus.

Sa may pinakadulong upuan pumuwesto sina Chino, Caitlyn at Miranda, na kumindat pang itinuro ang pangdalawahang upuan sa harapan nito. Isa na lang ang bakante. Walang pagpipilian si Olivia kundi umupo sa tabi ni Erin, na nakatingin sa labas ng bintana at hindi man lang sya sinulyapan.

Hindi maintindihan ni Olivia kung bakit parang pamilyar ang pabango ni Erin. Her heart beat fast when she smelled watermelon. She wondered where she caught a whiff of that scent?

Maging ang magandang mukha nito'y tila nakita na niya noon pa.

"Nice earrings." Sinubukang i-engage sa conversation ni Olivia ang walang-kibo pa ring katabi lumipas ang dalawang oras na biyahe. "Is that customized?"