REBEL HEART | TRANSGENDER X STRAIGHT

Kabanata 28

Their moreno skin and charcoal-black eyes were so identical. I feel like looking at two of the same individual at once. One from the present, one from the future.

Hindi nga maipagkakailang mag-ama sila. Bakit hindi ko iyon napansin dati?

"Sorry may iniisip lang po ako. What was it again?" Humarap ako sa kaniya at nagpakita ng kunwaring interes sa topic. Umismid si Papa.

"Sasama si Gino sa Linggo para sa blessing ng country club. Gusto mo rin bang sumama?"

"Uhm, sorry. H-hindi po ako makakasama."

"Bakit?" dismayado ang tono ni Papa.

"May pupuntahan po kami ni Ava sa araw na 'yan," pagsinungaling ko.

"Hindi niyo ba puedeng i-move? Sayang naman kung hindi ka makakasama samin."

Umiling ako. "Gusto ko mang sumama pero we already planned this days before. Sorry po talaga."

"Linggo naman 'yun, anak." malungkot na pagpupumilit ni Papa pero ningitian ko na lamang.

Naasahan ko nang malulungkot si Papa pero nakonsensiya pa rin ako. The fact that I didn't even call him father made it worse. Hindi ko rin kasi alam kung dapat ko pa ba siyang tawaging tatay ko ngayong alam ko na ang totoo. Hindi na rin naman niya ako pinilit kaya naging madali nang lunukin ang pagsisinungaling ko. Infront, Gino was still eyeing me from his usual seat like an eagle carefully observing its prey.

I forced a weak smile before resuming breakfast.

Normal na nagpatuloy ng kani-kaniyang mga buhay ang mga taong nakapaligid sa akin. Umikot ang mundo nila at sa akin lamang ang hindi. I feel like the bright life I once knew suddenly became blur. Hindi ko na makita kung anong kahihinatnan ng buhay ko. Hindi ko na magawang tingnan ito gaya noong mga panahong nababalot pa ako sa kasinungalingan.

Heck, I don't even know who my real parents are and the reason I was brought into this family.

Hindi ko sila kilala. Hindi ko alam kung anong pagkakakilanlan ko. Siguro iyon rin ang dahilan kaya nakatigil ang mundo ko. I don't have the slightest idea of my real identity. Nangangapa ako sa dilim pero patuloy pa rin ang agos ng buhay sa ayaw ko man o hindi. Maski mahirap. Maski minsan tingin ko nahahalata na ni Gino ang nangyayari sa akin lalo na pag nasusuway ako ng mga professor sa pagiging tulala tuwing klase, sa pagiging tahimik tuwing kumakain kaming tatlo ng tatay niya.

I stared at the reflection of my vanity mirror on one afternoon of Wednesday. The looks my ash-gray eyes gave were now different. Nawala na ang pagiging mapagmataas. Napalitan na ng isang bagay na napakahirap sa aking matutunan dati: mapagkumbaba.

Nakarinig ako ng tatlong katok sa pintuan. "Ma'am?"

"Bukas 'yan." sabi ko.

Bumukas nga ang pinto 'tsaka nito niluwa si Manang Flor. "Pinapatawag niyo ho ako?"

"Yes. Pakisarado na lang ho ang pinto, manang." tango ko habang nakatingin mula rito sa repleksyon ng salamin.

Manang followed. Pagkatapos niya roon, lumapit siya at huminto sa gilid ko. Naroon pa rin ang distansya sa pagitan naming dalawa pero sapat para magkakitaan kami rito sa repleksyon ng salamin. Nakasalikop ang mga kulubot niyang kamay sa harap habang naghihintay sa akin.

I smiled. "Ilang taon ka nang naninilbihan rito, manang?"

"Mag-a-apat na dekada na ho," sagot ni manang na tila nagtataka ang tono.

I nodded. I knew she's been with this family for many years. Hindi ko lang talaga alam kung gaano nga katagal. Siya at si Mang Ben ang isa sa mga matagal nang nanilbihan sa mga Fuego.