လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင်း ( ၃၆ ) ( Unicode )

“ ဒါက ဘယ်ကို ထပြေးမလို့ ကြံနေတာလဲ ကိုကို ”

မျက်ဝန်းတွေ မှိတ်လျက်သား မေးခွန်းထုတ်လာသည့် ဈာန့်မျက်နှာအသွင်အပြင်က ပြုံးစိစိနှင့်။

“ ငါ ... ငါ ထပြေးတာ မဟုတ်ပါဘူး ”

လေးဆက်ကတော့ သူခိုး လူမိခံလိုက်ရသည့် ခံစားချက်ကြောင့် စကားတွေပါ ထစ်အကုန်သည်။

“ လိမ်နေပြန်ပြီ ... ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် လိမ်ချင်နေရတာလဲ ”

မှိတ်ထားသည့် ဈာန့်မျက်ဝန်းအစုံက ဖျတ်ခနဲပွင့်လာပြီး လေးဆက်ရဲ့နှာတံလေးကို သူ့လက်ညှိုးလေးနှင့် တစ်ချက်တို့ထိလိုက်ပြီး စသည်။

“ မင်းနော် ... အကြီးကို ... ”

လေးဆက်ကိုယ်တိုင်တောင် သတိမထားမိဘဲ မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးမိတော့ ဈာန်က ခပ်ဟဟရယ်မောလာသည်။

“ မဟုတ်လို့လား ... ကိုကိုက ကျွန်တော်နဲ့ဆို ပုန်းရင်ပုန်း ... မပုန်းရင်ထွက်ပြေးမယ်ဆိုတာချည်းပဲ ”

“ ငါ ... ငါက ... ”

ဈာန်က အမှန်တရားတွေပြောနေဝောာ့ လေးဆက်အတွက် တုံ့ပြန်ဖို့ခဲယဥ်းလှသည်။

“ အင်း ... ငါက ဘာဖြစ်လဲ ... ဆက်ပြောပါဦး ”

လေးဆက်ရဲ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးဆီကနေ အကြည့်တစ်ချက်တောင်မရွေ့ဘဲ ပြုံးစိစိဖြစ်နေသည့်စျာန့်ကြောင့် လေးဆက် မျက်နှာပူကာ ရှက်သွေးဖြာလာရသည်။

“ အိပ်ရာထတော့မယ် ... မင်း လက်တွေ ဖယ်ပေး ... ”

“ မထရဘူး ... ဆက်အိပ်မယ် ”

“ ဈာန် ... မင်းနော် ... ”

အပြောနှင့် အလုပ်က တကယ်ပဲ ထပ်တူကျလှသည်။ ပြောပြီးသည်နှင့် ဈာန်က သူ့ကို တင်းကြပ်နေအောင်ဆွဲဖက်လိုက်သဖြင့် လေးဆက်ရဲ့ နားရွက်ဖျား‌လေးတွေ နီရဲတွတ်လာခဲ့သည်။

“ ဈာန် ”

သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ ကြောင်ပေါက်လေးရဲ့ခေါ်သံတိုးတိုးကို ကြားနေရပေမဲ့လည်း ဈာန်ရောင်ခ မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဆက်အိပ်နေလိုက်သည်။

“ ဈာန် မင်း အိပ်ချင်ရင် ဆက်အိပ်လေ ... ငါ ထတော့မယ် ”

ရင်ဘတ်ထဲသွင်းပြီး အဖက်ခံထားရသဖြင့် မနေတတ်သလိုဖြစ်ကာ လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်နေသည့် ကိုကိုကြောင့် ဈာန်ရောင်ခလည်း ကိုကိုရဲ့နီရဲနေသည့် နားရွက်လေးတစ်ဖက်ကို ကိုက်ငုံခဲပေးလိုက်သည်။