ဟိုကောင်တွေကိုတစ်ဝိုင်းလိုက်တည်ရင်း
လဲထားရတဲ့
နံပါတ်လေးကို အရဲစွန့်
နှိပ်လိုက်တော့ ချက်ချင်းပြန်ဖြေလာတယ်
အသံလေးကိုကရင်ခုန်စရာ......
"ဟယ်လို"
"ကိုယ်ပါ"
"ဘယ်သူလဲမသိဘူး"
"တကယ်မမှတ်မိတာလား"
"နာမည်မပြောတော့ကျွန်တော်ကဘယ်လိုသိမှာလဲ"
'စွာတယ်ဟ'
ဘေးကကောင်တွေထအော်တော့
ပါးစပ်တွေကိုအမြန်လိုက်ပိတ်ရင်း
speakerကိုပြန်offလိုက်ရတယ်
"မှတ်ထားပေးဆိုတာကို မေ့သွားပြီထင်တယ်
ကိုယ့်နာမည် ကောင်းခန့်ဟိန်းလေ"
"တစ်နေရာမှာကြားဖူးသလိုတော့ရှိတယ်
ဒါနဲ့ဘာ ကိစ္စများလဲမသိဘူး"
ဟာသွားပါပြီကွာနောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့တဲ့တစ်ခေါက်တုန်းက
နာမည်ကိုသေချာပြောရင်း မှတ်ထားဖို့ပြောထားတာကို
တော်တော်မေ့တတ်တဲ့ကောင်လေး
အင်းလေ ချက်ချင်းတော့ဘယ်ခေါင်းထဲရောက်အုံးမလဲ
ဒီလိုပဲကြိုးစားကြည့်ရမှာပေါ့
"တကယ်မှတ်မထားတာပဲ ဝမ်းနည်းသွားပြီ"
"လိုရင်းကိုပြောပါဗျာ ကျွန်တော်နားချင်နေပြီ"
"ohh....sorry ညည့်နက်နေပြီဆိုတာကို
ကိုယ်မေ့သွားတယ် အိပ်ချင်နေပြီထင်တယ်
goodnightဘေဘီလေး"
ပဟေဠိဆန်ဆန်စဥ်းစားစရာစကားတွေပြောပြီး
စကားဆုံးတာနဲ့ဖုန်းတန်းချလိုက်တယ်
ဒါဟာ ကောင်လေးရဲ့အတွေးတွေထဲနေရာဝင်ယူနိုင်စေဖို့နဲ့
မြန်မြန်သတိထားမိစေဖို့အထိရောက်ဆုံးအကွက်
"မိုက်တယ်ကွာ ဟေ့ရောင်"
"ပိုင်တယ်ကွာ ငါတောင်ကြွေချင်သွားပြီ"
တိတ်ဆိတ်နေကြတဲ့ဝိုင်းဟာ
တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ထပြောကြရင်း
အားရပါးရလက်ခုပ်တီးသံတချို့နဲ့ရယ်သံတချို့ရောပြီး
ချက်ချင်းဆူညံလာတယ်
~~~~~~~~~~
ဘာလဲဟ
ငါ့ကိုများဘေဘီလေးတဲ့
ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့
ဘယ်ကဖုန်းသရဲများလဲ၊
YOU ARE READING
𝚁𝙴𝙰𝚂𝙾𝙽 𝚃𝙾 𝙱𝚁𝙴𝙰𝚃𝙷𝙴
Romanceစိုင်းဆက်ပိုင် × ဆည်းဆာမောင် (own creation) ကိုကို့အတွက်တော့အသက်ရှင်နေထိုင်နိုင်ဖို့ တစ်ခုတည်းသောအကြောင်းပြချက်လေးက ငယ်တဲ့..... (Unicode/Zawgyi)
