"Gece geç saatler, ay tüm zehrini indirmiş, kalabalık şehirlerin ıssız sokaklarına. Tüm sokak bomboş, yolda yürüyen bir kadın var gecenin karanlığında. Haziran Ayı'nın ortasında şemsiyeyle dolaşan bir kadın. Kan kırmızısı rengindeki güzel elbisesiyl...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Mert sonunda Aslının evine gelmişti. Aslı şehre uzak bir yerde yaşıyordu, evi iki katlı dışı siyah boyalı, kasvetli bir evdi. Evine gelmek için arabayı ormana girmeden üç kilometre önce bırakıp ıssız, sessiz ve olağandışı güzellikteki ormanda bırakıp yürümek gerekiyordu.
Mert patika yolu bitirince bahçe kapısını açtı ve eve doğru ilerlerken Aslıyı ay ışığının altında otururken gördü. Çimenlerin üzerine oturmuş yüzünü aya uzatmış ve gözleri kapalı bir şekilde duruyordu. Mert acaba seslense mi yoksa beklese mi bilemedi. Beklemeye başladı Aslı onu kesinlikle fark etmişti ama nedense geri dönmüyordu. Uzunca bir sürenin ardından, Aslı birden ayağa kalktı ve arkasını döndü gözleri yine simsiyahtı.
"Neden?"
"Benim bunu sormam lazım değil mi? Söylediğiniz her şeyi yaptım ve nedense o tekrardan uyandı"
Mert söyledikten sonra sanki üzerinden bir yük kalkmışçasına rahatladı. Aslıysa sadece dalmış bir şekilde karşısına bakıyordu. Bakışlarından duygularını anlamak imkânsızdı. "O, burada" Mert'in bir an kanı donmuştu. Bedeni kilitlenmişti yaşadığı olaylardan sonra. Yani şimdi onu mezarlıkta bir tabutun içine koyan yaratık burada mıydı?
"Öldürsene o zaman."
Mert onun baktığı tarafa döndü fakat orada kimse yoktu "Onu ben öldüremem."
"Bak ne yaparsan yap öldür şunu gerçekten. Sen nasıl öldüremezsin onu, bu kadar güce sahipken?"
Aslı hiçbir şey söylemedi o boşluğa bakmaya devam etti.
"Bir cevap bekliyorum, bak ben çok yoruldum bu görevden. En azından bana ne yapmam gerektiğini söyle."
Aslı yine tepki vermedi. Resmen donmuştu birden sırt üstü arkaya doğru düşmeye başladı işte o an Yılan birden toprağın altından çıktı ve Aslı, Yılanın üzerine düştü. Yılan, Aslıyı rahatsız etmeden yere bıraktı ve toprağın altına tekrardan girerek kayboldu.
Mert hemen yanına gitti uyandırmaya çalıştı fakat uyanmıyordu. Gözlerini birden açtı ve ayağa kalktı, Mertte ayağa kalktı "İyi misin?"
"İyiyim, şimdi eve git ve haber bekle."
"Açıklama yapmayacak mısın?"
"Hayır." Dedi ve eve doğru ilerlemeye başladı.
"Bir gün bana her şeyi anlatırsın umarım." Mert kısık bir sesle seslenmişti ama bütün öfkesini de kusmuştu bu kelimelerle.
Aslıysa "O gün gelir mi bilmiyorum." Kapıyı kapatıp içeriye girdi. Mert ise en azından anlatmanın verdiği rahatlıkla evine doğru gitmek için arabasına doğru yürüdü lakin kanının çekilmesine de engel olamadı her an karşısına çıkacakmış gibi temkinli bir şekilde bitirdi patikayı...
