A UNIQUECORN LOVE STORY [BoyxBoy]

Chapter 12 : Old gone new

{Author's Note: Pasensya na friends kung medyo matagal akong mag-update. Paano ba naman kasi back to school na too soon. Pero huwag kayong mag-alala, heto na po ang update na matagal nyo ring hinintay :)) Salamat po sa votes at comments :))}

## Chapter 12 : Old gone new ##

>Ezra's POV<

Honestly, this night was one of the best night of life.

And it is because of someone so special.

"Let's go, it's getting late na."

Niyaya na ko umuwi ni Adrian after naming mag-dinner dito sa napakagandang restaurant na to.

And not to mention ang sarap pa ng food nila. Malakas pa naman akong kumain.

"Ya. I think we should go. But can I ask you a favor?"

"Sure. Ano un?"

"May dadaanan lang ako bago mo ko ihatid sa bahay."

"Sige, saan ba?"

"On the way. I'll just inform you kung nandoon na tayo."

"Sige. No problem."

We headed to the his car.

Basta hindi ko ma-explain pero sobrang saya ko talaga sa gabing to.

Siguro dahil na rin kay Adrian.

Pinasasaya nya kasi ako.

I think I'm starting to like him na.

And I'm not denying that fact.

Pero marami pa rin akong doubts sa mga nangyari at mangyayari sa akin.

Doubts na nagdudulot sa akin ng takot.

Takot na sumisira sa lahat.

"Pakihinto na lang sa tabi."

"Dito sa burol?"

"Yup."

So, after all that happens tonight, I'm back in this old hill.

This old, boring hill.

Na kagaya nga ng sinabi ko, witnessed my best and saw my worst.

Lumabas na ko ng car.

As usual sa tuktok ng hill ako nagpunta.

I felt the cold breeze.

I felt the excruciating silence.

Everytime na pumupunta talaga ako dito..

Bumabalik ang lahat ng memories. Mostly the bitter ones.

Naupo ako damuhan.

Niyakap ko ang mga tuhod ko habang nakaupo ako.

Then, niyuko ko na lang ung ulo ko.

The next thing I know, I was crying.

Bakit ba kasi napakatanga ko at nagmahal pa ko ng ganung klase ng lalaki?

Bakit ba kasi kahit niloko nya ko patuloy ko pa rin syang minamahal?

But something came into me.. naalala ko ang mga nangyari ngayong gabi.

Mga masasayang nangyari na kasama ko si Adrian.

Suddenly, I came back to my senses.

Hindi ko naman kailangang magpakalunod sa pait ng nakaraan.

Ngayong nakatagpo na ako ng taong ngayon na lang ako ulit pinasaya ng ganito.

Should I give it a try?

Should I let my heart love this guy?

Gusto ko na magmove-on, and I think now is the perfect time.

Pero kung dahil lang sakin, sa sarili kong kapakanan, kaya hinahayaan kong magmahal ulit..

Napaka-selfish ko naman.

Napaka-buting lalaki ni Adrian para gawin ko lang panakip-butas.

Ang kapal naman ng mukha ko.

Ayokong masaktan lang si Adrian.

He's too precious to be broken.. lalu na kung ako lang ang sisira sa kanya.

Sa dami ng iniisip ko ngayon, hindi na ko natigil sa pag-iyak.

Nagulat na lang ako at naramdaman kong may pumupunas na ng luha ko.

He's hands are so soft, sayang nadungisan lang ng mga walang silbi kong luha.

"There, there. Ayokong nakikita kang umiiyak. Nasasaktan lang ako."

And those words are enough to quench the thirst that my heart felt for the longest time.

>Adrian's POV<

All this time I thought this night was near to perfection, until we went by this small, old hill.

"Pakihinto na lang sa tabi."

"Dito sa burol?" Bakit dito? Wala namang halos tao na nandirito.

"Yup."

Paglabas nya nung kotse, pinili kong huwag muna syang sundan. Siguro kailangan nyang mapag-isa muna. Mukhang special sa kanya tong burol na to.

Sana ako rin.

Ngayon lang ako naging close sa isang babae.

Hindi naman kasi ako open for relationship sa mga girls, kahit kaibigan lang.

Pero ngayon, ngayong na-meet ko si Ezra, I'm far from wanting a relationship.

Mahal ko na sya e.

Ibang-iba kasi sya sa iba.

O just hope na ganoon rin sya sakin.

Kung hindi.. ok lang. Tatanggapin ko.

Pero sana she'll give me a try.

That she will give me a try to love her, to be loved by her.

If ever, I would be the happiest guy on Earth.

Lumabas na rin ako ng kotse after a while. Malalim na kasi ang gabi.

Papaakyat na ko sa tuktok nung marinig kong umiiyak si Ezra.

Hindi ko alam gagawin pero tumakbo na lang ako papunta sa kanya at pinunasan ang mga luha nya.

Damn, ang sakit kapag nakikita mong umiiyak ang babaeng mahal mo . Parang gusto mo na ring umiyak.

"There, there. Ayokong nakikita kang umiiyak. Nasasaktan lang ako." I tried to retain my composure. Ayokong maging mahina. Lalo na sa harap ni Ezra.

Kailangan kong magpakatatag para may magpupunas ng luha nya kapag umiiyak sya.

Para may magtatanggol sa kanya kapag may nanakit ng damdamin nya.

Para may malalapitan sya kapag iniwan sya ng mga taong mahal nya.

Pagtapos kong mapunasan ang mga luha nya, I offered my hand para makatayo na sya.

Then, I was shocked because she hugged me. I was caught off guard.

Lagi na lang ako natatameme kapag niyayakap nya ko.

Kakaiba kasi ang yakap nya, punung-puno ng emosyon, punung-puno ng pagmamahal.

"Adrian.. "

"..please let my heart love you."

And that scene; the atmosphere, the breeze, the hill with two individuals.

It was perfect. Just pure perfection.