The Other Side

Welcome in Mystic Falls

"Liv! Kom het is tijd, we moeten gaan! Franny wacht op ons!"
Ik sluit de deur, dit is de laatste keer dat ik ons oude huis zie, het huis waar ik opgegroeid ben, het huis waar papa en George hun laatste adem uitgeblazen hebben. George is mijn oudere broer, hij is omgekomen door een hart aanval. Papa is overleden aan een overdosis, hij gebruikte een aantal jaren drugs, het begon met pillen, dat is overgeslagen tot snuiven en het laatste stadium, spuiten, is hem fataal geworden. Mama en ik bleven achter, na het overlijden van George was het tijd om de stad te verlaten, op naar een nieuwe plek, zonder mensen die we kennen.

Ik stap de auto in en kijk mama aan. Er rolt een traan over mijn oog heen, zonder dat ik het gevoel heb dat ik moet huilen. Mama kijkt me aan. "Liv..." Ze legt haar hand op mijn schouder. Ik veeg snel mijn traan weg. "Nee het is oke, het is gewoon gek om te beseffen dat we dit hoofdstuk na 19 jaar afsluiten, alle herinneringen die we hier gemaakt hebben." Ik kijk mama aan en glimlach, ik wil niet dat ze zich rot gaat voelen. "Ik weet het schat, ik vind het ook moeilijk te beseffen, het zal ook niet makkelijk worden in het begin, maar niet opgeven. We gaan er uit komen en tien keer zo goed." Ze start de auto en we rijden een paar straten verder op naar Franny, ik zou bij Franny in de auto mee rijden, mama haar vriend Tony zou mee gaan. Ze zegt dat hij niks meer is dan een vriend, maar ik weet beter. Aangezien de achter bank vol stond met de laatste spullen, zou ik dus mee rijden met Franny.
"Hey Liv! Hoe is het?" Ze opent het portier aan mijn kant en geeft me een stevige knuffel. Franny Mikaelson is mijn achternichtje, ze is geadopteerd 25 jaar geleden, lang verhaal.
"Frann!! Lang geleden! Met mij gaat het goed, heb alleen een apart gevoel dat we jou hier achter gaan laten, maar ik weet zeker dat je je hier gaat redden!" Ik stap de auto uit en geef mam een kus. Samen met Franny loop ik richting haar auto en we stappen in. "Voer jij de navigatie in?" Franny geeft me de telefoon aan en ik tik het adres in. "5 uur en 48 minuten, dat is aan de andere kant van de wereld!" Snel forceer ik een lach. Franny zet de muziek aan, en daar gaan we. Op naar Mystic Falls.

"Weet je eigenlijk iets over Mystic Falls?" Vraag ik aan Franny. Ik had me eigenlijk helemaal niet ingelezen over Mystic Falls. En had er ook nog nooit van gehoord. "Ik zal je eens wat grappigs vertellen, toen ik mijn biologische ouders probeerde te zoeken, kwam ik uit bij Mystic Falls. Mijn voor ouders zouden daar een hele lange tijd gewoond hebben. Maar ik vond niks over ze terug. Ik ben verder gaan zoeken, en kwam uiteindelijk uit bij de naam Klaus Mikaelson. Een serie moordenaar, een kannibaal. Sommigen geloofden dat hij een vampier was." Ik schoot in de lach en kijk naar Franny. "Ik ben serieus!" Maar voor ze het wist schoot ze in de lach door mij. "Vampieren, die bestaan niet. Alleen van die tokkies geloven daar in!!" Zeg ik terwijl ik nog steeds moet lachen. "Tja, ieder zijn eigen" zegt Franny terwijl ze de muziek wat harder zet.
Ik leun met mijn hoofd tegen het raam van de auto en doezel weg.

"Liv! We zijn er bijna!" We rijden op een weg door een soort bos, en zie in de verte een bord staan. Ik kom recht op zitten en gaap. "Welcome to Mystic Falls" ik lees het bord hardop voor. Het is prachtig hier! "Jullie huis moet hier vlakbij zijn volgens de navigatie!" Franny kijkt op de telefoon. Ik voel mijn telefoon trillen in mijn zak en kijk wie me belt. "Wacht, mam belt me." Ik zet de telefoon zachter en neem op. "Hey mam, waar zijn jullie?" "Hey Liv, wij rijden nu net de oprit op, waar zijn jullie?" Ik stuur mijn locatie door naar mama. "Je kunt als we opgehangen hebben even kijken naar mijn locatie, we zijn er binnen vijf minuten!" Ik hang op en we rijden het stadje binnen. Het is zes uur s'avonds en er is geen mens te zien buiten. Iedereen zal wel aan het eten zijn. Eten! We hebben heel die rit nog niks gegeten. Ik sterf van de honger.

Franny rijd de oprit op en toetert naar mijn moeder, die de laatste spullen samen met Tony uit de auto haalt. Ik stap uit de auto en geef mama een knuffel. "Goede rit gehad?" Vraagt mam terwijl ze me een kus op mijn wang geeft. "Ja prima, was erg gezellig met Franny, ook al heb ik zeker de helft van de rit geslapen. Jij ook een fijne rit gehad?" Ik pak een doos uit de auto en breng hem naar binnen. "Ja prima!" Ik kijk naar binnen, en ik herken niks. Op een ding na. Over een paar weken word ik 20, zolang ik me kan herinneren ligt er een klein oud antieke doosje bij ons thuis. Dat is een cadeau van mijn vader, dat ik op mijn 20e verjaardag mag open maken. Mama heeft de rest van onze meubels over gelaten aan de volgende bewoners van ons oude huis. "Mam hebben we wat te eten? Ik sterf van de honger." Ik kijk in de koelkast maar die is nog helemaal leeg. "Och nee lieverd, we hebben niks. Een paar blokken verder op is een supermarkt? Zou je wat boodschappen willen halen voor ons? Ik geef je wat geld mee." Ik zucht, boodschappen doen, ik heb daar zo'n hekel aan. "Alleen als ik je auto mee krijg!" Mam lacht en gooit de sleutels naar me. Ik loop de deur uit en start de auto, op naar de supermarkt.

Ik parkeer de auto en loop de winkel binnen. Onderweg heb ik een paar mensen gezien. In de winkel is het erg rustig, maar er lopen wel wat mensen. Ik groet de caissière en pak snel 4 diepvries pizza's en wat te drinken voor ons. Ik haal morgen ochtend wel het ontbijt. "Goedemiddag!" Ik leg de spullen op de band aan de kassa en pak mijn credit card. "Goedemiddag, een nieuw gezicht?" De vrouw kijkt me aan, ze oogt erg vriendelijk. "Ja klopt, wij zijn hier vandaag komen wonen, in het huis op nummer 11 paar blokken hier vandaan." Ze scant de producten en doet het in een tasje. "Het oude huis van de Mikealsons dus... Mijn naam is Jaydi" Zou ze familie zijn van Franny? "Mijn naam is Liv! Leuk je te ontmoeten, fijne avond!" Ik ben met mijn hoofd even ergens anders en loop naar de parkeer plaats. Shit. Ik kijk naar de auto en zie dat de band links voor lek is. Aan de andere kant van de straat zie ik een auto garage, misschien kunnen zij me helpen. Ik loop naar binnen en zie niemand staan. Ik druk op de bel op de balie en zet een stap achter uit. "Hey" Ik schrik en draai me meteen om. "Sorry, ik wilde je niet laten schrikken." Ik stap snel naar achter en kijk, er stond een jongen voor me, twee koppen groter dan mij, gespierd, rond een jaar of 22? "Oh sorry!
Ik had je niet gezien. Mijn auto is kapot. Of nja, mijn auto, die van mijn moeder. En hij is niet kapot, tenminste, dat hoop ik. De linker band is leeg. Ik bedoel, de linker voorband is lek." Ik voel dat mijn wangen rood worden.
De jongen lacht. "Wat is je naam?" Hij kijkt me gerust stellend aan, mijn schouders zakken naar beneden als ik zie dat hij er van moet lachen. "Ik heet Liv, wat is jou naam?" Hij kijkt me diep aan in mijn ogen en steekt zijn hand uit. "Stefan. Welkom in Mystic Falls, Liv."