Forgive Elli

FE 10

A/N:
As you may have seen, I inserted a  few flashbacks from prior chapters. Please notice that the flashbacks are listed in chronological order from oldest to newest. The year of the event is stated on the first line, and it is up to you to interpret the scenes. You should read at your own risk. 

Thank you very much.

***

So fine.

"Ma'am Elli..." I felt a hand trying to shake my elbow. Napabalikwas kaagad ako sa pagsandal sa mesa ng food court.

"Oh," I looked at my surrounding. Halos wala na palang tao.

"Kanina pa po tumutunog ang phone niyo." kinakabahan na paalala ng babaeng nakasuot ng writer's comittee uniform.

"Oh, t-thanks for waking me up." I flashed a slight smile and turned off my alarm clock. Inayos ko pa ang buhok kong nagulo ng kaunti.

"Okay lang po ba kayo?" I looked at her to see her worried eyes.

I diverted my gaze and nervously gathered my things.

"Uh, yeah yeah." ani ko at tumayo na. "I'll go ahead."

"Sige po."

Mabilis akong nagmartsa pabalik ng opisina ko. Dalawang meeting room lang naman ang pagitan nito mula sa food court. Medyo mahaba nga lang ang hallway.

"Elli!" Rinig kong tawag ng pinsan ko mula sa likod.

"Hayl." kalmado kong sagot at huminto sa paglalakad.

Tinitigan niya ako ng mariin. Tila ba inaaral ang kung ano man ang nararamdaman ko sa likod ng ekspresyon kong ito. Medyo naiilang na nga lang ako dahil may ibang employee nang dumadaan at napapatingin.

Dahan dahan siyang naglakad lampas sa akin. Sinundan ko na lamang siya ng tingin hanggang sa pumasok siya sa office ko.

Hinilot ko pa ang sintido ko bago nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga. Mukhang alam ko na kung saan papunta ang inasal niyang iyon.

"What's wrong with you?" Ibang tono ang gamit niya the moment I locked the door of my office.

"Wala nam--"

"You were sleeping the whole break. You didn't even eat. Sabi din ng maid ko, hindi ka rin kumakain sa bahay?" dagdag pa niya.

Hindi kaagad ako nakasagot.

"So saan ka kumakain, Elli? Are you even eating?

I opened my mouth to try to have some excuse, but right now, she's raging and I am slow in finding ways to defend myself.

I am guilty.

"Tapos ganiyan pa ang mukha mo. Elli, you look like a mess! Hindi ka na mukhang tao." she raised her tone.

Well, the retort she addressed me is way harsher than Ali's favorite word, zombie.

"Since when have you been crying ha? Bakit hindi mo man lang ako tinext o kaya kinatok sa kwarto." umupo siya sa couch at tinitigan ako ng seryoso.

I pressed my lips and closed my eyes. Ayokong makita ang kaparehong ekspresyon na nakikita ko kay Ali sa tuwing nasa ganitong usapan kami.

"Elli, kahit naman busy ako. Never kitang pababayaan. I was the only cousin you told me about that issue. And I thought bringing you here means I could help you in the best way I can." ramdam na ramdam ko ang sakit mula sa kaniyang pahinang boses.