Ο Φρανσίσκο δεν ήταν ο άντρας που θα ερωτεύονταν εύκολα. Ζει την ζωή του στο έπακρο. Όλα αυτά ώσπου θα δει μετά από πολλα χρόνια απουσίας του στο εξωτερικό την μικρή Ελένα! Δεν είναι πλέον το μικρό κατσουφικο κορίτσι . Είναι μια δυναμική γυναίκα ,έν...
Αστραπές αστράφτουν στον ουρανό. Ο Πανικός αντηχεί σε όλο το παλάτι. Τρέχω ψάχνοντας τον Μορέιρα. Γίνεται πόλεμος και έχω να τον δω πολλές μέρες. - Μορέιρα !,φωνάζω πηγαίνοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή του πληθυσμού. Σταματάω μια γυναίκα. - Μήπως ξέρεις που είναι ο Βασιλιάς?,την ρωτάω. - Όχι κυρία. Τρέξτε να σωθείτε.,μου λέει. Την αγνοώ και τρέχω προς το γραφείο του. Μπαίνω μέσα σπρώχνοντας την με δύναμη . Δεν είναι εδώ. Θεέ μου! Ξεσπάω σε κλάματα. - Μορέιρα!, λέω και πιάνω την κοιλιά μου. - Ελένα..., εκείνη την στιγμή νιώθω δύο χέρια να με αγγίζουν. - Μορέιρα εγώ....., όταν γυρίζω και τον κοιτάζω μου κόβεται η ανάσα. Πάει τόσος καιρός. Μου είχε φανεί αιώνας. Το πρόσωπο του ,τα μάτια του ,τα χείλη του.....δεν περίμενα να τον δω και όμως είναι εδώ μπροστά μου έχοντας φέρει πανικό στο παλάτι. - Γιατί?,τον ρωτάω. - Έλα μαζί μου.,μου λέει. - Όχι Φρανσίσκο λειπαμαι. Δεν θα εγκαταλείψω τον άντρα μου.,του λέω ήρεμα. Σφίγγει το σαγόνι από τα νεύρα του. - Σε άγγιξε?,με ρωτάει με πικρία στην φωνή του. - Γιατί να σου απαντήσω?,τον ρωτάω. - Γιατί έχουμε μεγάλη ιστορία μαζί.,μου απαντάει. - Αφού θες να γίνει έτσι..... Ναι. Με άγγιξε. Του έχω δωθεί κά δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψω.,του λέω. Βλέπω τα δάκρυα στα μάτια του και προσπαθώ να δείχνω λιγότερο πληγωμένη. - Γιατί.... γιατί γαμωτο δεν με περίμενες?,με ρωτάει με δάκρυα στα μάτια. Σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος και τον κοιτάζω στα μάτια. Το θέαμα του Φρανσίσκο να δακρύζει με έχει πονέσει. - Σταμάτα αυτό που κάνεις σε παρακαλώ.,του λέω παρακαλώντας τον να υποχωρήσει μαζί με το στρατό του. Κουνάει αρνητικά το κεφάλι και ξεροκαταπινει. - γιατί να υποχωρήσω?,με ρωτάει ήρεμα. - Επειδή με αγαπάς., του λέω. Μου πιάνει το χέρι απαλά . - Έλα μαζί μου!,μου λέει και με τραβάει προς την έξοδο. - Φρανσίσκο , όχι.,του φωνάζω και προσπαθώ να αντισταθώ στην δύναμη με την οποία με τραβάει έξω από την αίθουσα. - Σταμάτα!,του φωνάζω. - Δεν θέλω να σε ξανά χάσω.,μου απαντάει. Σταματάει και με σηκώνει στην αγκαλιά του. - Άφησε με ! ,του φωνάζω αλλά μάταιος κόπος.
Λίγη ώρα αργότερα.
Είμαι στην άμαξα του Φρανσίσκο. Με κοιτάζει επίμονα. - γιατί επιμένεις να γυρίσεις πίσω?,με ρωτάει με πικρία στο χαμόγελο του.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
