MAD FOR YOUR KISS

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 30 : Χαμένο χαμόγελο

Ελένας POV

Έχουν περάσει περίπου τρεις ώρες από την στιγμή που ο Μορέιρα ήρθε και έφυγε από το δωμάτιο. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στην πόρτα. Δεν ακούω κανέναν απ' έξω. Ίσως τώρα να είναι η ευκαιρία μου να το σκάσω.
Θέλω να φύγω μακριά. Να τους ξεχάσω όλους . Το θέμα είναι πως κουράστηκα να τρέχω...... κουράστηκα να προσποιούμαι κάτι που δεν είμαι.

Η πόρτα χτυπάει και ο Μορέιρα μπαίνει μέσα. Γυρίζω και τον κοιτάζω κατάματα.
- Με έχεις τώρα.,του λέω δείχνοντας με.
- Πριγκίπισσα Ελένα! Ξέρω πως είσαι εσύ! Ξέρεις κάτι όμως? Μπορεί να σου φανώ εγωιστής και κάθαρμα αλλά ακόμα θέλω να σε κάνω δική μου. , μου λέει.
Με κατάλαβε. Δεν το πιστεύω. Σκύβω το κεφάλι.....
- πως ....θέλω να πω πως με....
- Τι σημασία έχει ? Δεν θα σου ζητήσω τίποτα περισσότερο από το να με παντρευτείς.,μου λέει.
Γελάω νευρικά. Το ξέρεις πως αποκλείεται έτσι δεν είναι?,του υπενθυμίζω πως δεν τον θέλω .
- Μα δεν στο ζητάω μωρό μου. Θα το κάνεις και σε αντάλλαγμα θα σου δώσω ειρήνη στην Αγγλία σου.,μου προτείνει.
Ο Φρανσίσκο δεν με θέλει επομένως ο Μορέιρα ίσως να αποτελεί την μόνη πλέον λύση για να μην πληγωθεί ο λαός μου.

- Συμφωνώ! Θέλω όμως κάτι που να πιστοποιεί τα όσα λες.
- Έγινε!
- Δεν τελείωσα!,του λέω κοιτώντας τον αυστηρά. Εκείνος μου χαμογελάει και σηκώνει το ένα του φρύδι.
- Πες μου!
- Θα με αφήσεις να ενημερώσω την οικογένεια μου!,του λέω.
- δέχομαι!,μου απαντάει.
Τον κοιτάζω αυστηρά και εκείνος ξεφυσάει.
- Για την ακρίβεια θα τα ετοιμάσω τώρα όλα. Γράψε ότι θες και στείλε κάποιον να τα πάει.,μου λέει και  πηγαίνει στην πόρτα.
Σταματάει .....
- Ξεκουράσου! Τα λέμε αύριο.,μου λέει πριν φύγει.

Τότε

- Φραν?,του φωνάζω. Τα μαλλιά μου είναι λιτά και τρέχω με το φουστάνι μου στο γρασίδι. Είμαι δέκα και ακόμη δυσκολεύομαι να κάνω πολλά από αυτά που κάνουν τα άλλα παιδιά για να μην ταραχτω.
Τον βλέπω και τρεχω κατά πάνω του.
- Τι έγινε?,με ρωτάει με τα αθώα μάτια του.
- Θα φύγω! Δεν θέλω!,του λέω.
Με τραβάει για πρώτη φορά στην αγκαλιά του.
- Θα έρθω εγώ να σε βρω στην Αγγλία!,με καθησυχάζει.
Χαμογελάω ανακουφισμένη πριν ακούσω φωνές και γυρίσω να φύγω

Τώρα

Κατεβαίνω και πηγαίνω στο γραφείο του Μορέιρα. Χτυπάω την πόρτα αλλά δεν ακούω απάντηση.
Είναι μεσάνυχτα και λογικά θα κοιμάται.
Γυρίζω να φύγω όταν τελικά η πόρτα ανοίγει.
- Πριγκίπισσα Ελένα., αναφωνεί. Πρώτη φορά βλέπω σεβασμό σε αυτό που μου λέει.
- βασιλιά Μορέιρα !,λέω καθώς υποκλίνομαι.
Με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.
- Αυτό είναι για να βάλετε μια βασιλική σφραγίδα.,του λέω δίνοντας του τον φάκελο που κρατάω.
Με κοιτάζει και έπειτα μου ανοίγει την πόρτα να περάσω.
Τείνει το χέρι του και του δίνω τον φάκελο.
- Που θα το στείλεις? ,με ρωτάει αν και ξέρω τι περιμένει να ακούσει. Στον Φρανσίσκο.
Όχι όμως. Αυτό είναι για την οικογένεια μου.
- Στους γονείς μου στην Αγγλία.,του απαντάω. Στο πρόσωπο εμφανίζεται ένα χαμόγελο ανακούφισης.
- Και αφού γλυκιά μου λέμε αλήθειες αυτός που δήλωνε στρατηγός της φρουράς μου ποιος ήταν?,με ρωτάει. Αφού πλέον όλα τελείωσαν θα πρέπει να του εξηγήσω.
- Ο άντρας που παράτησα και κατέληξα εδώ.,του λέω.
- Επομένως ήταν εδώ για να σε βρεί., διαπιστώνει.
- Μάλιστα!,του απαντάω.
- Από πότε μου απαντάς σε ότι σε ρωτάω?
- από τότε που συνειδητοποίησα τα λάθη μου και από τότε...., σταματάω. Δεν θέλω να πω κάτι που θα με στιγματίσει.
- Μην τον πειράξεις Μορέιρα. Ότι και αν γίνει μην το κάνεις. Εγώ τον πλήγωσα. Εγώ φταίω για όλα.,του λέω.
- Καταλαβαίνω. Αφού έγιναν έτσι γιατί με παντρεύεσαι?,με ρωτάει.
Σκύβω το κεφάλι και κοιτάζω τα χέρια μου.
- Γιατί κουράστηκα να τρέχω. ,του απαντάω και πηγαίνω στην πόρτα για να φύγω. Όμως σταματάω απότομα καθώς θέλω να ρωτήσω κάτι ,τον Μορέιρα, που με βασανίζει.
- Βασιλιά μου?, ρωτάω. Γυρίζω να τον κοιτάξω.
Τα μάτια του είναι επάνω μου.
- Γιατί όταν με βρήκες δεν με σκότωσες?,τον ρωτάω ευθέως.
- Δεν μπορώ να δεχτώ ότι μια κοπέλα τόσο δυνατή όσο εσύ δεν θα στέκονταν δίπλα μου .... κοντά μου. Χρειάζεσαι να ζεις περισσότερο από όλους μας.,μου λέει.
Υποκλίνομαι και γυρίζω να φύγω.