ကူတစ်သောင်းရဲ့ အလင်္ကာ

နိဂုံး

ကၽြန္ုပ္တို႔ ခုန္ခ်ၿပီးၿပီးခ်င္းပင္ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္အား ကၽြန္ုပ္ေနာင္တရမိသြားသည္။

၎သည္ အဆိပ္ရွိကူအေကာင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ ကန္တစ္ခုမွန္း ကၽြန္ုပ္သိထားၿပီးသားပင္။ သို႔ေသာ္ စုပိုင္၏ မွတ္ဉာဏ္မ်ားထဲတြင္ ယြဲ႕ခ်ီႏွင့္ ကၽြန္ုပ္သည္ ဝိညာဥ္မ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုံးဝမထိခိုက္နိုင္မွန္းလည္း သိထားေသးသည္။ သို႔တိုင္ ေႁမြမ်ား၊ ကင္းၿမီးေကာက္မ်ားႏွင့္ အျခားသားရဲမ်ား စုျပဳံႁပြတ္ခဲေနေသာ ထူထပ္သိပ္သည္းလွသည့္ တြင္းနက္ႀကီးအား ကၽြန္ုပ္ေငးၾကည့္ရင္း ဖိမ့္ဖိမ့္တုန္ေအာင္ မေၾကာက္လန့္သြားဘဲ မေနနိုင္ေပ။

ဝိညာဥ္အေနႏွင့္ပင္ ကၽြန္ုပ္မွာ မေဖာ္ျပတတ္ေလာက္ေအာင္ ထိတ္လန့္ေနေသာေၾကာင့္ ထိုကူအဆိပ္တြင္းႀကီးထဲသို႔ အေသြးအသားခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ ခုန္ခ်ခဲ့ေသာ စုပိုင္တစ္ေယာက္ ေတာင့္ခံခဲ့ရသည့္ မခ်ိတင္ကဲေဝဒနာအား ကၽြန္ုပ္ေတြးၾကည့္႐ုံသာ တတ္နိုင္ေတာ့သည္။

ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား ဖုံးလႊမ္းေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ မေရမတြက္နိုင္ေသာ ကူအေကာင္မ်ားကို သူမတိုက္ခိုက္ေနရသည္။

သူမ၏အသားမ်ား စတင္ပဲ့ထြက္ကုန္ကာ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ အရိုးျဖဴျဖဴမ်ား ေပၚလာသည္အထိ ထိုအဆိပ္ရွိပိုးေကာင္မ်ား၊ ေႁမြမ်ားႏွင့္ ကင္းၿမီးေကာက္မ်ားက သူမအား ကိုက္ျဖတ္ဝါးၿမိဳေနၾကသည္ကို ကၽြန္ုပ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမဝတ္႐ုံလက္အတြင္း သိမ္းထားေသာ ဓားေျမႇာင္အား အသုံးခ်ၿပီး ၎တို႔ကို အေဝးသို႔ ေမာင္းထုတ္ကာ ဆက္လက္တိုက္ခိုက္ေနဆဲပင္။

မ်ားမၾကာမီ သူမ၏ အသိအာ႐ုံမ်ား စတင္ေဝဝါးကာ သူမစိတ္သည္လည္း ပို၍ပို၍ ရွုပ္ေထြးထုံထိုင္းလာ၏။ သူမသည္ ထိုအဆိပ္ရွိသတၱဝါမ်ားအား စတင္စားသုံးၿပီး ထိုကူအေကာင္မ်ား ေဖာ္ျပေလ့ရွိသည့္ လွုပ္ရွားမွုအခ်ိဳ႕ကို လကၡဏာျပစျပဳလာေတာ့သည္။

ဤျဖစ္စဥ္တစ္ခုလုံးသည္ အလြန္တရာ ေသြးထြက္သံယိုမ်ားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္ဆက္လက္ၾကည့္နိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေခ်။ သို႔တိုင္ ယြဲ႕ခ်ီမွာမူ ၎တို႔အကုန္လုံးအား မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း ၾကည့္ရွုေန၏။ ျဖစ္ပ်က္သမၽွအားလုံး၌ သူပါဝင္ေနသကဲ့သို႔ပင္ သူ၏ ေငးစိုက္ၾကည့္မွုသည္ မေသြမဖည္ရွိေနၿပီး သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားမွာ ရယ္ေမာျခင္းအတိၿပီးကာ ထိုရယ္ေမာျခင္းအတြင္း မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ အရည္လဲ့ေတာက္ပေနသည္။