Trials that We Can't Balance (Accounting Series #4)

Kabanata 17

“Aray ko naman!” daing ko kahit sa totoo'y hindi naman masakit ang kagat niya. Gusto ko lang mag-react.

Tumawa siya ulit at muling ibinalik ang kamay sa pagkakayakap sa kaniya. Nang mag-angat ako ng tingin sa mukha niya ay wala na iyong bakas ng kahit anong ngiti. Ang mga mata niya'y hindi humihiwalay sa puting kisame, tila may malalim din ang iniisip.

Nabalot kami ng nakakabinging katahimikan. Wala na ni-isang nagsasalita. Tanging paghinga lang naming dalawa ang naririnig.

This intimacy is giving me an inner calmness. Matagal-tagal na rin kasi mula nang gawin namin ang bagay na ito. Pareho kaming naging abala sa mga bagay-bagay... at ngayong kasama ko siya ngayon at kayakap, pakiramdam ko'y nagkaroon ako ng pahinga mula sa nakakapagod kong mundo.

Corny pero iyon ang totoo.

Buong akala ko'y tulog na siya ngunit nagulat ako nang bigla niyang basagin ang matagal na katahimikan.

“I wanna know what's running to your head. I wanna know your thoughts, your doubts, and even your problems...” he trailed off and sighed.

“Gusto kong malaman kung pagod ka na ba? Kaya mo pa ba? Hanggang kailan mo kakayanin ang lahat nang mag-isa? Kasi kung hindi na, nandito lang naman ako... handa akong sumalo.”

Tears filled my eyes. “R-Reyster...”

“Dahil para sa 'kin, Eloisa, ang responsibilidad mo'y responsibilidad ko rin. Mahal kita at ayaw kong nakikita kang nahihirapan. Mahal kita at nasasaktan ako sa tuwing nakikita kong nauubos ka...”

“I know you heard everything earlier.” dagdag pa niya sa namamaos na boses at dahil doon ay tuluyan na akong bumigay.

Ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan ay nagsimula nang umagos na parang gripo.

Ito ang unang pagkakataon na aaminin kong nasasaktan ako, na nahihirapan ako. Ito ang unang pagkakataon na sasabihin ko na sana hindi na lang ito ang klase ng buhay na ibinigay sa 'kin.

That night... I cried my heart out while Reyster's arm were enveloped in my body.

The next days has been hell to me or should I say... to us. Nagsimula na kami sa paggawa ng research. Sa kasamaang palad ay ang professor ang pumili ng makaka-grupo namin para roon. Ni isa sa mga kaibigan ko ay wala akong kasama.

Idagdag pa na kung kailan medyo gumaan na ang aming buhay ay doon pa namin malalaman ang kondisyon ni Nanay. Noong nakaraang araw lang kasi ay sinamahan ko siyang magpa-check up dahil sa iniinda nitong karamdaman. Madalas itong mapagod o hapuin agad. Kaunting lakad lang ay hingal na hingal na siya kaya naman minabuti naming pumunta sa doctor.

Matapos ng napakaraming test na isinagawa ay doon namin nalaman na lumalaki pala ang puso ni Nanay. Kinailangan niyang tumigil sa pag-tra-trabaho at ang masaklap pa ay masakit sa bulsa ang presyo ng kaniyang maintenance.

Wala tuloy akong choice kundi ang maghanap muli ng trabaho. Kung noon ay dalawa kaming magkatuwang sa mga gastusin ay ngayo'y mag-isa na lamang ako.

Mabuti na lang ay hinayaan ako ni Boss Harrold na bumalik sa Aloha. Doon ang trabaho ko tuwing gabi. Tuwing weekends naman ay sa restaurant ako na malapit sa Kamay Ni Hesus nagtra-trabaho bilang janitress o kung minsan ay dishwasher.

“Wala na pala akong gamot. Iisa na lang ang natitira rito,” salubong sa akin ni Nanay pagkauwi ko sa bahay.

Hapon pa lang pero ramdam ko ang bigat ng katawan ko dahil sa sobrang pagod, sabayan pa kumakalam na rin ang sikmura ko sa gutom. Marami kasing customers kanina sa resto. Kinulang pa sa tauhan kaya naman napilitan akong mag-serve sa mga tables.

Alas singko pa lang naman ng hapon, tapos na ang shift ko. May isang oras pa ako para magpahinga. Pagkatapos no'n ay papasok na ako sa Aloha.

“Ako na ang bibili bukas, Nay. Ibigay mo na lang sa 'kin ang reseta.” Dumiretso ako sa kusina para maghanap ng makakain pero napabuntong-hininga ako nang wala.

“Dumating na rin ang bill natin sa kuryente at tubig. Nariyan sa cabinet. Tapos si Aling Imelda, sumugod na rito kanina, naniningil ng upa...” pagpapatuloy ni Nanay sa sinasabi.

Tinawag ko si Albert para utusang bumili ng pancit canton.

“Ay ate, puwedeng makahingi ng pera? May project kasi kami. Kahit mga 200 lang.” usal ng kapatid ko.

Napabuntong-hininga ako at matamlay na tumango.

“Sige... ipaalala mo na lang ulit sa akin bukas. Bilhin mo muna iyong inuutos ko dahil gutom na ako.” Ginulo ko ang buhok niya bago siya tuluyang lumabas ng bahay.

“Ako rin, Ate! Mayroon kaming bayaran sa school. Hanggang next week na lang po 'yon,” ani Marie.

Ganiyan ang naging scenario namin sa pang-araw-araw. Sa isang iglap, pasan ko na sa balikat ko na ang lahat ng responsibilidad.

Sa dami ng gastusin, minsan ay nakakaligtaan ko na ang pag-aaral. Madalang na akong pumasok sa school. May mga pagkakataon kasi na kailangan kong rumaket ng bongga dahil kahit dalawa na ang trabaho ko ay kulang na kulang pa rin para sa lahat ng gastusin.

Ilang tao na ba ang nag-alok sa akin ng tulong? Ewan ko... basta ang alam ko lang, wala akong tinanggap ni isa mula sa kanila. Ni kahit si Reyster at ang Mommy niya ay sinubukan din magbigay ng pinansyal pero hindi ko tinanggap.

Kaya ko 'to. Kakayanin ko. Hindi bale nang magkanda-kuba ako sa pagtra-trabaho, huwag lang akong mabaon sa utang na loob. Nakakatakot.

Akala ko'y iyon na ang pinaka-mabigat pero ang hindi ko alam ay may idadagdag pa palang pasakit sa akin... dahil isang madaling araw, pagkauwi ko galing sa trabaho ay naabutan ko si Eunice na nakatayo sa harapan ng sarado naming pinto, hawak-hawak ang isang maliit na maleta.

Nakayuko at umiiyak nang malakas.

“Eunice?” Pinaghalong gulat at saya ang naramdaman ko nang dahan-dahan itong lumingon at nagtama ang paningin namin.

“Ate... I'm sorry!” hagulhol niya at hindi ko napigilang ngumiti nang malawak.

Hindi pa rin makapaniwala. Namamangha... ngunit ang lahat ng iyo'y naglaho nang bumaba ang tingin ko sa maliit na umbok sa kaniyang tiyan.

“I'm sorry, A-Ate... hindi ko ginusto. Hindi namin ginusto...” she said between her sobs. “B-Buntis ako p-pero tinakbuhan ako ng boyfriend ko...”

Bumagsak ang balikat ko sa narinig. Nanlambot ang aking mga tuhod, kasabay ng paninikip ng dibdib ko.

“A-Ate... tulungan mo ako. Hindi ko ito kayang mag-isa...”