Love ıs gone| Katsudeku

Love is gone' 11

final| sevgilim ve sevişleri, asla geri dönmeyecek.

Seni seviyorum, diye başladığım şu satırlarımın sonunda umarım yolum sana çıkar Izuku ve hiçbir zaman bir sınırımız veyahut bir sonumuz olmaz.

Öncelikle, benim için ne kadar değerli olduğunu, sana daha önce söylemeliydim.

Bir defa değil, binlerce ve yüzbinlerce, sen duymaktan bıkana kadar, hatırlatmalıydım sana ne kadar değerli olduğunu.

Aslına bakarsan, kırgınım biraz sana. Dürüst olmak gerekirse, biraz az gelirdi çünkü ben; çok, çok kırgındım sana.

Ayrıca, o gün sana aralık bıraktığım kapıdan geçip, beni yakalamadığın için kırgındım sana.

Bir de, beni yalnız bıraktığın için kırgınım.

Kırgın olduğum tek kişi sen de değilsin aslında, kendime de kırgınım biraz. Fark edememişim seni kendime odaklanmaktan, sana hislerimi ulaştırmaya çalışmaktan.

O gün, "Sizi tanıyor muyum?" kelimene eşlik eden yabancı bakışların, benimle ilk defa tanışıyormuşuz gibi konuşmaların ve günün sonunda, hiçbir şey yaşanmamış gibi derin bir uykuya dalmanın, bana nasıl hissettirdiğini sana tarif edemem sevgilim.

Yani artık, istesem bile edemem.

O gün düşünceler zihnimi yavaş yavaş fakat acı bir şekilde kemirip, içim içimi yerken, eğer beni hatırlasaydın bunu ne olarak adlandırırdın bilmiyordum fakat ben, senin beni tanıyamamanı fırtına öncesi sessizlik diye adlandırmış ve korkmuştum.

Ölesiye korktuğum bu sanrılarımın, doğuracağı sonuçtan da çok korktum.

Ve derler ya, bir şeyden korkarsan başına gelir diye.

Hayatımdaki en büyük pişmanlığım, o gün korkmak olmuştu Izuku çünkü; yemin ederim ki ben o gün korkmasaydım belki de sen, şimdi benim yanımda olurdun.

Seni hala çok seviyorum. Unutmuş olsan da beni, hatırlamaya çalış, iyi olayım zihninde, beni kırk parçaya bölen sevgili, olarak kalmamayım aklında, senin bende kaldığın gibi.

Bu arada, bir daha gelmem dediğim evimize geldim, o gün benim bıraktığım gibiydi her şey, dokunmamışsın hiçbir yere. Aslında, ben de dokunmak istemedim başta senden bana kalan bazı şeyler, diyerek lakin yanımda olsaydın eğer bu davranışıma kızacağını bildiğim için, her şeyi toparladım.

Kırık parçaları birleştirdim, solan çiçeklerimizi atmak zorunda kaldım lakin yere düşen bir saksıdan, bembeyaz bir çiçek yeşermiş, onu atamadım, odamızın en güzel yerine koydum.

Evimiz artık eskisi gibi mükemmel gözükmüyordu, belki etrafı çatlaklarla kaplıydı fakat iyi gözüküyordu yine de, beraber seçtiğimiz için, her eşyayı değiştirmeye elim varmadı, o yüzden kızacaksan da bana, bunu göze alarak kız lütfen.

Ayrıca, odayı toplarken, küçük bir deftere rastladım, içine beni ne kadar sevdiğini yazmışsın yalnızca. Okuduğum zaman düşünmeden edemedim, gerçekten bu sevgiyi hak ediyor muyduk biz?

Bilmiyorum.

Yalnızca son iki sayfası boş kalmış, onları da şimdi, dile dökemediğim hislerimle dolduruyorum, umarım bu konuda da sinirlenmezsin.

Ne de olsa sen, utandığın zaman, benim ismimin yanına kendi ismini eklediğinde dahi baktırmazdın bana.

Oysa ki senin ismin, karşılaştığım en güzel satırlardan biriydi lakin şimdi ne üstünü çizebiliyordum ne de altını.

Her şey bittikten sonra birlikte eve dönelim. O yüzden, lütfen beni bekle lakin beklemesen bile sorun değil.

Çünkü; bekleme sırası artık bana gelmiş vaziyette.

o yüzden,

geri gelme sevgilim,

ama belki hatırlar da dönersin diye;

seni hala seviyorum, çok.

———

ithaf:
her zaman ukte bırakılan hislere.

kitap hakkındaki genel düşüncelerinizi, her yönüyle bırakırsanız çok müteşekkir olurum.

bu kitapta kendi hislerim ve sözlerimin yanında, bir not defterim vardı oraya yazdığım cümleleri de kullandım, bunu söylemeden geçmek istemiyorum😳🤚🏻💞

beni şu zamana kadar desteklediğiniz için çok, çok teşekkür ederim.

bu kitap benden bir parça ve size hediye, umarım beğenmişsinizdir💞💞